Koniec jest początkiem

😊:-Jestem nowa, postanowiłam na początek napisać to coś. Kiedyś pod wpływem natchnienia to nabazgrałam w zeszycie, gdy natknęłam się na tego bloga postanowiłam to opublikować. Krytyka i komentarze mile widziane😊 Arion

Huk,czyjeś krzyki, ale on nie zauważa tego-biegnie w stronę gruzów. Jest tuż, tuż gdy coś ciężkiego zgniata mu klatkę piersiową. Nieopisany ból po którym nastaje ciemność..

Percy otwiera oczy i marszczy brwi. Z trudem oddycha, wszystko go boli a zwłaszcza żebra. Leży w sterylnie czystym pomieszczeniu, na prawo jest okno przysłonięte do połowy zieloną żaluzją, na lewo zaś stolik z jakimiś bibelotami i kroplówką. Kłująca w oczy biel i kroplówka kojarzą się synowi Posejdona ze szpitalem. ,,Zaraz szpitalem?”Ta myśl poraża go niczym piorun z jasnego nieba. Percy jest zły za swój wolno myślący mózg. Teraz, gdy uświadamia sobie gzie jest dociera do niego pukanie aparatury i czyjś cichy szloch. Wydaje jęk. Słyszy rumor odsuwanego krzesła i czuje jak Annabeth się w niego wtula. Płacze, razem płaczą.

-Jak się czujesz?-pyta

-Boli, ale da się przeżyć-odpowiada-czy…czy to stało się naprawdę?-pyta łamiącym się głosem, zna odpowiedz, jednak ma nadzieję, że to bardzo zły sen.

-Tak-odszeptuje cicho blondynka. ,,Prawda nie zna litości”myśli z goryczą chłopak. Ma jeszcze jedno pytanie. Patrzy wprost w szare oczy półbogini.

-Percy…Znasz odpowiedź. Nie mieli szans. Było z tobą bardzo źle, miałeś zmiażdżone trzy żebra. Byłeś w śpiączce przez… przez… przez miesiąc.-mówi smutno córka Ateny. -Co się ze mną teraz stanie?-spytał po długiej ciszy.

-Trafisz do jakiejś rodziny.-odrzekła Annabeth.

…