Nazywam się Nico (Prolog)

A mam dla Was taką krótką, wakacyjną serię. Nie spodziewajcie się czegoś ultra ambitnego, to po prostu niezbyt górnolotna seryjka o Solangelo :’) Ale przyznam, że całkiem mi się podoba. Myślę, że będzie przyjemnie ją czytać. Czy spotkam kogoś z Was na V turnusie Obozu Herosów?

Dedykacja dla Karmel i Pallas <3

Buziaki

Chione

Nazywam się Nico i on jest pierwszym, który mnie pokochał. I nie opuścił. (On nauczył mnie szczerze kochać.)

Miałem mamę, ale umarła. Miałem siostrę, ale umarła. Mój ojciec żyje, ale jest tak, jakby umarł. Chłopak, w którym byłem zakochany był zakochany w kimś innym. Nikt przed Willem nie rozumiał lub nie przeżył mojej miłości. (N i k t.)

Jego włosy są jak jedwab. Uśmiecha się delikatnie, jakby do siebie, jakby w głąb siebie. Nie ma mnie, on mnie niszczy, ja nie istnieję, jego dusza rozbiła mnie na kawałki, które rozwiał lodowaty wiatr. Bez niego jestem tylko wytworem czyjejś chorej wyobraźni, wspomnieniem, projekcją, chorą ideą.  Wplata dłoń w swoją czuprynę i opiera się o framugę okna, przymykając oczy. Poranna bryza wkrada się między kosmyki, unosi je do góry, ale on przytrzymuje, przytrzymuje, nie puszcza, bo inaczej (jestem pewien), że uleciałyby do nieba i zamieniły się w anielski włos. Otwórz oczy, Will. Chcę je ujrzeć.  Utopię się w twoim spojrzeniu, uwięzisz mnie swoim wzrokiem, jakbym był łatwy do złapania. Dla ciebie jestem, prawda? Will, Will, Will. (On nie wie, że go obserwuję.)

Patrzenie na niego niemal mnie boli. Nie zasłużyłem. (Chyba na nic nie zasługuję, czasem mam takie wrażenie.)

Jego dotyk sprawia, że się rozpadam. Jak kryształowy żyrandol, który ktoś odciął od wysokiego sufitu i upuścił na posadzkę.  Drogie kamienie uderzające o ziemię i rozpryskujące się na drobny mak. Gdyby ktoś stał centralnie pod żyrandolem, zginąłby niezwykle bolesną i wolną śmiercią, jestem tego pewien. Wciąż mam nadzieję, że to będzie Annabeth. Za to, co mi zrobiła. Zasłużyła, w każdym możliwym znaczeniu. (Niech ona umrze.)

Will, czy wiesz, że kiedy zasypiasz obok mnie, ja godzinami na ciebie patrzę i liczę twoje senne uśmiechy? Czy wiesz, że twój zapach i moje palce wplecione w twoje włosy doprowadzają mnie do szału? Co mi zrobiłeś? Byłem twardy, a przynajmniej tak mi się wydawało. Czemu mnie rozpuściłeś? Annabeth żartowała, że mógłbym wyjść za Chione, bo też mam serce z lodu. Ta suka nawet nie wiedziała, że patrzy na osobę, która mogła zająć jej miejsce. Ale nie zajęła. Dzięki bogom. Bo teraz mam ciebie, Will. Najwspanialszą, najwrażliwszą i najpiękniejszą istotę na ziemi. Co bym bez ciebie zrobił? Moje słońce nad skutą mrozem krainą, powoli pozwalające ożyć  światu po zimie. Tym jesteś. I jesteś mój. (Ale czy jesteś pewny, że ja jestem twój?)

Jego uśmiech jest jak marzenie senne.  Boisz się, że zniknie i już nie wróci. Ale przy mnie zawsze wraca. Mówi, że jestem miłością jego życia. Powinienem mu wierzyć? Nie wykorzysta mnie? Wiem, że może mieć każdego, bo to on. Bóstwo wśród dzieci Apolla. Uzyskał po ojcu każdą dobrą cechę. A w szczególności urodę.  (Dobroć sama w nim wykiełkowała.)

Wierzę mu. Dlatego muszę odejść. (Mimo że nie chcę.)

Cóż, mam nadzieję, że choć jednej osobie się spodobało 😀 Do następnej części misie ;’)