Inna kontynuacja Spiżowego Smoka (1-2)

Rozdział 1

Siedzieliśmy z Beckendorfem w więzieniu już całkiem długo. Powoli zaczynałem się zastanawiać czy o nas przypadkiem nie zapomnieli. Na szczęście nie. Po jakiejś półgodzinie przyszedł do nas chłopak z domku Hefajstosa i oznajmił nam, że bitwa o sztandar się skończyła.

– A kto zdobył sztandar? – stwierdziłem, że warto potwierdzić moje przypuszczenia co do

wygranej Annabeth.

– Zgadnij!

No tak, teraz już na pewno wiadomo, że nasza drużyna przegrała. Wymieniliśmy z Beckendorfem niezbyt zadowolone spojrzenia. Nagle syn Hefajstosa krzyknął, żebyśmy

walczyli albo uciekali i odbiegł w kierunku obozu.

Tym razem wymieniliśmy zdziwione spojrzenia. Powoli wyszliśmy i spojrzeliśmy w kierunku, w którym patrzył chłopak zaraz przed tym jak nas zostawił. Teraz zrozumiałem, czego się tak wystraszył.

Z naszej prawej strony stało około 500 a może i więcej myrmerek.

– Co robimy? Walczymy czy uciekamy? – spytałem, choć znałem już odpowiedź na swoje pytanie.

– A jak myślisz? Po tym, co mi ostatnio się przydarzyło, oczywiście że uciekamy – odpowiedział Beckendorf.

No i w taki właśnie sposób rozpoczęła się nasza szaleńcza ucieczka…

Rozdział 2

Biegliśmy ile sił w nogach, ale myrmerki były coraz bliżej. Doganiały nas w zawrotnym tempie. Odwróciłem się i zobaczyłem, że pierwszy „oddział” myrmerek właśnie przygotowywał się do plucia jadem. W normalnej sytuacji, w której obserwował bym je z daleka, wcale by mi to nie przeszkadzało, ale teraz one chciały opluć jadem (niestety) NAS.

– Szybciej! – zawołałem do Beckendorfa – one zaraz nas oplują!

Jeszcze bardziej przyspieszyliśmy kroku. W oddali zobaczyliśmy innych obozowiczów i, ku naszemu przerażeniu, oni również mieli bliskie spotkanie z myrmerkami tyle, że oni nie uciekali, tylko walczyli z myrmerkami. Czym prędzej do nich dołączyliśmy.

Gdy tylko do nich dołączyliśmy, pobiegłem na pomoc Annabeth, która właśnie odpierała atak pięciu myrmerek. Skoczyłem na jedną z nich i zacząłem ją unicestwiać. A przynajmniej tak mi się wydawało, bo myrmerka ciągle mnie zrzucała i pluła jadem. W końcu udało mi się jej wbić Orkana między oczy.

Gdy upewniłem się, że nie żyje pobiegłem do następnej. I znów próbowałem ją pokonać. Niestety bez większego powodzenia. Nagle ku naszemu zaskoczeniu wszystkie myrmerki zamieniły się w winorośle.

Spojrzałem w stronę Wielkiego Domu i zobaczyłem Pana D stojącego w drzwiach. Za nim pojawił się Chejron.

– Wszyscy ranni niech pójdą do części szpitalnej! Natychmiast!! – powiedział centaur i wrócił do środka.

Annabeth, zamiast udać się do części szpitalnej, popędziła za Chejronem. Nie wiem dlaczego tak zrobiła, ale impulsywnie pobiegłem za nią.

***

W Wielkim Domu Chejron dyskutował z Dionizosem.

– Dlaczego nie zadziałałeś od razu, przecież oni mogli zginąć! – odezwał się centaur.

– Przyjemnie było oglądać jak się z nimi zmagają! No ale przecież im pomogłem! Nieprawdaż?! – odpowiedział Pan D.

Chejron tylko westchnął i odwrócił się do nas, stojących w drzwiach.

– Wejdźcie – powiedział.

Weszliśmy i nie czekając na powitanie Annabeth się odezwała

– Myrmerki nie powinny zaatakować obozu. Dlaczego tak się stało? – wypaliła.

Chejron zwlekał z odpowiedzią…