Cudowne dziecko (7)

Cześć! Długo mnie nie było, ale tak w sumie, to nie mam na to żadnego wytłumaczenia. No może jedno: ja – leń niewydarzony.
Co u was? Łapiecie Pokemony? Dopiero po miesiącu nic nie robienia ogarnęliście, że w wakacje można spotykać się z ludźmi, tak jak ja i moje koleżanki?
A, no i ten, no… zapraszam na kolejny wielce (nie)udany rozdział z grą aktorską na poziomie ,,Dlaczego ja?”. I jeśli poprawi to komuś nastrój, to po przeczytaniu może to zobaczyć: https://www.youtube.com/watch?v=XKgQablbx2M
Niech Wena będzie z wami!

Po raz trzeci sprawdziłam zawartość plecaka.
– Jedzenie, srebrna taśma klejąca, jakieś ciuchy na zmianę, latarka, naładowane akumulatory, zapasowe akumulatory, zapasowa latarka, akumulatory, zapasowe akumulatory, jeszcze jedna para akumulatorów gdyby reszta padła… – mamrotałam pod nosem – zapasowe, za małe trampki, folia życia, zapałki… a nie to do spodni.
Tak, umiałam się dobrze spakować. Co prawda nie miałam nawet złamanej drachmy, ale stwierdziłam, że dam radę przetrwać.
Przeszukałam jeszcze kieszenie moich bojówek. ,,Zapalniczka jest, zapałki są, chusteczki są, scyzoryk jest, chusta trójkątna to nie tutaj…” – wyliczałam w myślach.
Chustę ciasno zawiązałam na prawym nadgarstku jako prowizoryczną bransoletę. Do paska spodni przypięłam miecz świetlny i sztylet. Na głowę założyłam stare gogle, takie jakie kiedyś nosili piloci, które zakryłam kowbojskim, brązowym kapeluszem. Przewiązałam przez pas bluzę, zarzuciłam plecak na jedno ramię, po czym poprawiłam na dwa.
Wychodząc omiotłam wzrokiem domek. Miałam nadzieję, że będzie mi dane w nim jeszcze pomieszkać.

***

Szłam lasem. Mimo iż wiedziałam, że byłam tam sama, czułam jakby ktoś mnie obserwował i za mną szedł.
W pewnym momencie usłyszałam jakieś kroki, czyjś oddech oraz szurnięcie materiału o materiał. Niby nie wiedziałam kto za mną stoi, a jednak znałam ten chód. Uśmiechnęłam się do siebie. Gwałtownie odwróciłam się i złapałam postać za wyciągniętą rękę, wykręciłam ją tak, by zmusić osobę do położenia się na ziemi brzuchem do dołu. Na koniec docisnęłam tego kogoś, kładąc kolano na jego plecach.
Przekręcił głowę na prawy policzek i popatrzył na mnie.
– Cześć, Nico.
– Cześć, Laura.
– Puścić cię?
– Nie poganiam.
Wstałam z chłopaka po czym odeszłam trochę na bok.
Mój przyjaciel zaczął wstawać, a ja podeszłam do niego, postawiłam stopę na jego plecach i docisnęłam do ziemi, więc znowu leżał na brzuchu.
– Hej! – zaprotestował.
– To, że ja z ciebie wstałam nie znaczy, że ty możesz wstać. – sprostowałam.
– Mogę…?
– Tak. – zdjęłam z niego nogę.
Pufnął z niezadowolenia, wstając.
Przymknęłam oczy. Pomogło mi to wyczuć inne osoby ukrywające się w lesie.
– Możecie wyjść. Wiem, że tu jesteście. – zawołałam w przestrzeń. Z ociąganiem wyłoniło się wiele znajomych osób: Percy, Annabeth, Piper, Jason, Hazel, Frank, Amy, Roma i Lay (‚s).
– Nie będę się pytać po co tu przyleźliście, tylko kto was o to prosił?
– Nikt. – odparł Jason.
– Więc po co tu przyszliście?
– Mówiłaś, że nie będziesz się o to pytać. – wciął się Lay(‚s).
– Od urodzenia taki spostrzegawczy jesteś?
– Pierwszy zapytałem.
– Pierwsza to ja zapytałam.
– Możecie przestać?- przerwała Annabeth.
– NIE! – wykrzyknęliśmy na raz.
– Jeszcze raz zapytam: po co tu przyszliście? – powtórzyłam.
– Przepowiednia mówiła o dwunastce półbogów, a Nico puścił trochę pary z ust. Spojrzałam na Syna Hadesa, którego nagle zaczęła bardzo interesować sosna, koło której stał.
– Myślałam, że ty, dziecko Ateny umiesz liczyć do dwunastu. Jest nas jedenastka.
– Leo został w Obozie, bo chciał dokończyć ,, Argo III”.
– Nie ważne. Idę sama.
– Wiesz co? To wygląda jak bunt nastolatki. – odezwał się Percy.
– Dorosły się znalazł. – prychnęłam.
– Dziecko! Nie pozwalaj sobie! – zagroził mi.
– Gadaj zdrów! – Odwróciłam się na pięcie i poszłam szybkim krokiem przed siebie.
– Poczekajcie tu chwilę, porozmawiam z nią. – powiedział Nico, po czym pobiegł za mną.
Zanim do mnie dobiegł zastrzegłam:
– Nie przekonasz mnie. Idę sama. Dla twojej wiadomości, mam dobry słuch.
– Kiedy ja właśnie z tobą idę.
Wywołałam z ziemi kamień, o który chłopak się potknął i przewrócił.
– Aktualnie to za mną leżysz. – sprecyzowałam.
Dalej już biegłam, a następnie gdy dotarłam do brzegu, usiadłam i zaczęłam płakać.
Gdy doszedł Nico, wyżaliłam mu się:
– Nie chcę być dobrą maszyną.
– Chcesz być tą złą? – zapytał po chwili.
– NIE CHCĘ być maszyną. Wy się zachowujecie jak tandetne androidy, którym zamiast dać porządny komputer pokładowy wpakowano starego peceta zamiast mózgu, a na miejsce oczu kamery z lat dziewięćdziesiątych. Program też kiczowaty. Robicie to co powie Wyrocznia. A ja nie mam zamiaru się jej słuchać. To są moje wybory, moje uczucia, moja przyszłość, moje życie. Nie wierzę w nic, prócz realizmu. Wszystko da się logicznie wyjaśnić . Jestem rozdarta między dwoma światami: ludzkim i boskim. Nie czuję się dobrze ani tu ani tu. Jestem jak Żydzi z Polski, których wychowywano jako Polaków. Nie czują się Żydami, Polakami też nie. Mogę być robotem. ALE JESTEM TYLKO CZŁOWIEKIEM. TYLKO MAŁYM CZŁOWIEKIEM, KTÓREMU KAŻĄ RATOWAĆ ŚWIAT!!! – wydarłam się, wbiegłam do wody po pas i zaczęłam ją młócić w furii wściekłości.
Nico podbiegł do mnie, przytrzymał mi ręce, a potem przytulił. Mimo to wyrywałam się. Nie chciałam, by Gaja przejęła nade mną kontrolę, gdy odczuwałam negatywne emocje. Przecież obiecała zniszczyć mojego przyjaciela.
– Uspokój się. Wszystko będzie dobrze. – mówił do mnie kojącym głosem.
– Przepraszam… ja… – głos mi się załamał. Również objęłam chłopaka. – Moja matka… przyrzekła… zabić cię przy pierwszej okazji. Powiedziałam, że nie będzie jej miała, ale… boję się czego ona się podejmie, by dokonać tego co obiecała.
– Ćśśś… nic nie mów…
– Chodźmy do reszty… – szepnęłam. – Dziękuję…
Doszliśmy do pozostałych.
– A co was tak zmoczyło? – zdziwił się Percy na widok naszych mokrych spodni.
– Deszcz padał – palnęłam.
– Od pasa w dół? – Podniósł podejrzliwie jedną brew.
– A tak, żebyś wiedział – ucięłam rozmowę.
– Gdzie idziemy? – zapytała mnie Amy.
– Tam – wskazałam sosnę. Wszyscy spojrzeli na drzewo, następnie na mnie. – Chodzi mi o trochę dalsze ,,tam” niż ten przerośnięty krzak.

***

Szliśmy ulicami Nowego Jorku.  Niby wszędzie były billboardy, kolorowe plakaty, a jednak wszystko było szare, nijakie.
Każdy rozmawiał z każdym, oprócz Nica. On szedł z boku. Miał opuszczoną głowę i niewyraźną minę.
– Amy, zobacz. Wyprzedaż. Psia wyprzedaż. Wypsiedaż! – żartował Lay(‚s), a dziewczyna śmiała się.
– Amy, a czym się interesujesz? Masz jakieś hobby? Jaką bronią wolisz walczyć? – atakował ją pytaniami Roma.
Dziewczyna zwolniła trochę i dołączyła do mnie.
– No proszę. Dwóch do ciebie zarywa. Masz w czym przebierać. – zauważyłam.
– Taaak… Tylko że jeden to pajac, a drugi za poważny.
– Człowiekowi zawsze źle. – stwierdziłam.  Podeszłam do Nica. – Głowa do góry.
Zerknął na mnie.
– Przecież nie będzie lepiej.
– To nie znaczy, że nie możesz mieć bliskiego spotkania ze słupem oświetleniowym.
Chłopak przydzwonił w latarnię nogą i zaklął pod nosem.
– Widzę, że ,,napierdalanie piszczelem w metal challenge” możesz sobie odhaczyć.
– Tak w ogóle to gdzie nas prowadzisz? – zagadnęła mnie Annabeth.
– Do mojego domu. Muszę rozmówić się z moim nietatą. – Nietatami nazywałam wszystkich facetów, którzy mnie adoptowali. Ni swój, ni obcy. – To niedaleko. – Zerknęłam w ślepą uliczkę, którą właśnie mijaliśmy. Stała tam duża grupa ludzi okalająca bójkę jakiegoś murzyna… afroamerykanina* znęcającego się nad białym chłopakiem, którego skądś kojarzyłam. Po chwili ogarnęłam kim jest bity człowiek.
Popatrzyłam znacząco na przyjaciół, którzy także wbijali wzrok w zaułek.
– Ani mi się waż – zastrzegł Jason. – Nie dasz rady takiemu osiłkowi.
– Ja nie dam rady? Ja?! Potrzymaj mi kapelusz. – Władowałam mu w ręce nakrycie głowy i w gratisie plecak.
Grace stęknął z wysiłku, po czym mruknął:
– No dobra, może dasz radę… – Nogi się pod nim uginały – ale i tak nigdzie… HEJ!!! CZY TY MNIE W OGÓLE SŁUCHASZ?!
– Nie-e! – odparłam gnając w stronę szarpaniny.
Zapewne domyślacie się, że reszta pognała za mną.
Stanęłam między lejącymi się facetami.
– Szanowny białasie bip** stąd! – zakrzyknął czarny ,,Sebek”łamane na ,,Dres”.
– Nie. Tłucz się ze mną zamiast z nim. – Wskazałam białego.- Panienek nie biję. – zastrzegł rozrabiaka.
– Ja facetów biję. – W ułamku sekundy z bojówek wyciągnęłam mojego Jack Knife’a***, rozłożyłam go, złapałam za końcówkę ostrza i rzuciłam w serce mężczyzny. Facio odszedł w zaświaty.
Schowałam narzędzie zbrodni, a trupa odsunęłam na bok.
– Jak ja kocham grę w rzutki. – stwierdziłam lekko, a zarazem głośno. – Kto następny?
Tłum tak szybko jak się pojawił (serio, mordujesz człowieka w samotnym zaułku, a po chwili zdajesz sobie sprawę, że jesteś gwiazdą dnia dla kilkudziesięciu osób), tak samo szybko zniknął.
Otrzepałam ręce i podeszłam do białego.
– Kim jesteś? – zapytał.
– Pamiętasz „Śmietniczkę”?
Neightan, bo tak się nazywał mój znajomy, ściągnął brwi w zamyśleniu i zmarszczył czoło, na które opadały jego popielate włosy. Ubrany był w uniform z Mc’Donalda. Trochę od niego waliło tłuszczem z knajpy, w której pracował.
– Zawieszenie systemu, przegrzanie procesora, restart systemu, okno logowania, system postawiony na nowo. – określiłam procesy myślowe człowieka.
– „Śmietniczka”! – wykrzyknął uradowany dwudziestolatek i przytulił mnie.
– No nareszcie. Nie zmieniłeś się. – mruknęłam.
– Co ty tu robisz?
– Eee… w podróży jestem…
– Głodna? Głodni?
– No tak jakby… ale idę do siebie, a oni za mną.
– Zaraz… jak to ,,za”? – wtrącił się Roma.
– OK, nie ci będzie: za, przed i obok mnie. Lepiej? – zapytałam z irytacją w głosie.
– Nie o to mi chodziło…
– Tak w ogóle to kiedy się ostatnio widzieliśmy? – zapytał mój znajomy.
– Wtedy, kiedy Morze Martwe było dopiero chore.
– Ja już muszę lecieć. Dzięki za uratowanie mi skóry! – Odbiegł ulicą.
– A tak w ogóle to kto to był? – zainteresował się Roma.
– Stary kumpel, który kiedyś uratował mnie od śmierci głodowej. Przynajmniej tak się mu wydaje. Dokarmiał mnie około dwa lata temu. Idziemy. – Machnęłam na przyjaciół.
– Czy ty tam nosisz kamienie? – Jason wręczył mi moje rzeczy.
– Tak. – odparłam ze śmiertelnie poważną miną.

***

Na klatkę schodową dostaliśmy się dzięki moim kluczom.
Gdy uchyliłam drzwi od mieszkania, zawołałam:
– Cześć, nieta…to. O nie…
Na środku obryzganego krwią salonu, który widać było od progu, leżał mój martwy nieojciec…

*Zero rasizmu, żeby nie było.
**W ten sposób będę robiła cenzurę (*ekhem*) pewnych słów.
***Jack Knife – kompaktowy, składany nóż.