Potężna heroska (2)

Rozdział 2

Nagle zauważyłam Apolla w jego słonecznym rydwanie. No to fajnie… Znów przypomnienie tego strasznego momentu. Wstałam i poszłam pod Wielki Dom, gdzie stał Chejron i dwie osoby: dziewczyna o czarnych, ściętych na Kleopatrę włosach i ciemnoniebieskich oczach oraz chłopak o brązowych włosach i jasnozielonych oczach.

– Witaj Hilary! – powiedział Chejron.

– Cześć. Kto to?

– To jest Kleopatra, córka Boreasza, a to Chris, syn Notosa.

– Hej! – powiedziała Kleopatra. Trudno jest mi się przyzwyczaić, że nazywa się jak królowa Egiptu. – Jesteśmy siostrami, znam tatę bardzo dobrze, odkąd dał mi przeżyć I wojnę światową. Żyłam w Pałacu Wiatrów przez ten cały czas…

– Cicho! Kogo to obchodzi! – powiedział podenerwowany Chris. – Nie przejmuj się nią. Ona już jest taką gadułą… chyba od urodzenia.

– To ty żyjesz?! Podobno zginąłeś! Kasandra mówiła, że nie…

– Żyję. Byłem martwy przez jakiś czas – przerwał mi Chris.

– Nie przerywa się komuś jak mówi – powiedziała Kleopatra jakimś przesłodzonym głosem. – To bardzo niegrzecznie – miałam wrażenie, że zaraz rzucą się sobie do gardła, gdyby im nie przerwał Chejron.

– Spokój! – krzyknął Chejron, a na jego twarzy pojawił się gniew, lecz szybko go opanował. – Annabeth jako jedyna heroska z prawem jazdy zawiezie was na lotnisko, ale dalej musicie lecieć sami.

– Gdzie mamy lecieć? – zapytałam, każdy zaczął się na mnie gapić jakbym była jakąś idiotką.

– Do Grecji – powiedziała spokojnym tonem Kleopatra. – Pałac Wiatrów jako jedyny nie przenosi się na zachód.

Zanim się obejrzałam obok nas stała Annabeth, 17 letnia córka Ateny.

– Hej! Gdzie was podwieźć? – powiedziała jak zawsze się uśmiechając.

– Na lotnisko – oznajmiłam.

– Tyle to wiem, a na które?

– Linie lotnicze Zeus i inni kolesie – powiedziała Kleopatra tłumiąc śmiech.

– Dobra to wsiadajcie.

Wyjechaliśmy białym audi Annabeth z obozu. Wszyscy oprócz kierowcy i ponurego Chrisa, który obraził się na to, że razem z Kleopatrą musiał usiąść z tyłu pomachaliśmy Chejronowi. Przez jakiś czas jechaliśmy w milczeniu, którą przerwała moja siostrzyczka.

– Zobaczycie, jak piękna jest Grecja – oznajmiła Kleopatra rozmarzonym tonem. – Mieszkam tam bardzo długo i wciąż nie mogę uwierzyć, że te różne, piękne budowle zbudowali śmiertelnicy. Mam pomysł. Napiszmy grafik co mamy zwiedzać w poszczególny dzień. Poniedziałek Akropol i… Pomożecie mi? Dobra każdy mówi coś co warto zobaczyć w Grecji. OK? Zaczniemy od Hilary, potem Chris, Annabeth pewnie nam pomoże no i oczywiście nasz kochany Chejron.

– Nie wiem… Delfy? – nie znam się na ruinach, ale to mi utkwiło w głowie z lekcji.

– Mamy pierwszą propozycje! – Kleopatra naśladowała głos gości z programów telewizyjnych. – Czekamy na kolejną!

– Wszystkie Fast foody – powiedział obojętnym tonem Chris.

– Ha. Ha. Ha. Bardzo śmieszne. Ja tu próbuje coś zorganizować, a ty jak zawsze przeszkadzasz…- chyba zaraz ta dwójka zacznie się lać. Tak się stało. Z tyłu samochodu usłyszałam krzyk Kle opatry. Okazało się, że Chris pociągnął ją za włosy z całej siły. Czego można było się po niej spodziewać walnęła go z pięści tak, że głową wybił szybę. Zjechaliśmy na pobocze.

– Czy nie możecie być zgodni!!! – wydarła się Annabeth. – Chociaż raz, bo zaraz pójdziecie pieszo.

– Dobra… – odpowiedzieli chórem.

– Ale to on zaczął!

– Nie, ona!

– Zachowujecie się jak dzieci!!! – krzyknęłam.

– OK. Jedno z was jedzie z przodu.

– Ja jadę! Nie ja! – zaczęli krzyczeć równocześnie.

– Dobra, Kleopatro ustąpisz Chrisowi? Proszę. Zrób to dla siostry… – błagałam na kolanach, bo wiedziałam, że złamie się szybciej niż Chris.

– Dobra… Siadaj z przodu… – powiedziała niechętnie.

Chris usiadł z przodu uśmiechając się. Ruszyliśmy. Godzina minęła w ciszy, którą tym razem przerwałam ja.

– Czemu się tak nie lubicie? – zapytałam.

– Ona mnie wkopała. Przez nią byłem w Tartarze. To ona mnie sprowokowała…

-Ale do czego? Niczego nie rozumiem?

– Powiedziała, że skoro jestem taki zdolny, to powinienem wyzwać jakiegoś boga na pojedynek. Zaproponowała Aresa lub Atenę. Powiedziała, że zyskam sławę, a ja stchórzyłem.

– No i… do czego cię sprowokowała?

– Abym jednak wyzwał boga… Po sto którejś prośbie uległem.

– A dokładnie po 194.- wtrąciła Kasandra, z uśmieszkiem na twarzy. – Idiota wyzwał Aresa. Wygrał. Ares się wkurzył i ubłagał Hadesa, aby wysłał go do Tartaru. Błagał 194 dni. Po tym czasie Hades uległ i zesłał Chrisa do Tartaru. Ale to 194 to szczęśliwa liczba…

– Jesteśmy na miejscu – oznajmiła Annabeth. – Mam nadzieje, że wam się uda.

CDN