Dawne czasy (4)

Luke

Postanowiłem ja znaleźć. Wyjaśnić, że nie chciałem ją speszyć. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Gdy patrzy na ciebie tymi szarymi przenikliwymi oczami, rozpuszcza się człowiek jak miód. Ciekawie czy każda dziewczyna ma taki dar. Czy ona tak działa na mnie. Powiem tak rzadko zwracam uwagę na dziewczyny w obozie. Chociaż cały czas słyszę jaki to ja jestem przystojny. Obłęd – jakoś żadna nie zastanawia się jaki ja jestem, a nie tylko jak wyglądam. Ann jest inna, mam wrażenie, że nie patrzy tak na mnie. Dość rozmyśleń trzeba ją znaleźć. Podniosłem swoją kurtkę z ziemi. Pobiegłem i na mojego pecha zderzyłem się z bratem. Obydwoje wylądowaliśmy twardo na trawię.

– Hej, gdzie tak pędzisz.

– O rany brat. Cały jesteś!

– Tak. Siedzenie będzie mnie tylko bolało.

– Nie chciałem – wybacz.

– Co wy sobie berka urządzacie.

– Kto!

– Ty i Annabeth.

– Widziałeś ją. Właśnie ją szukam?

– Wyrażę się tak. Śmignęła mi kola ucha i już jej nie było. Miąłem wrażenie, że gonią ją piekielne psy, bo dawała nieźle popalić w biegu.

– Aha. A wiesz, gdzie pobiegła!

– W stronę jeziora.

– Dzięki. – narka.

Pobiegłem nie zważając na to co mówił mój brat. Brzmiało to jak – rany mój tyłek, a im się zachciało biegać. Mniej więcej to usłyszałem, ale nie dałbym głowy. Gdy tam dotarłem stała na pomoście wpatrzona w dal. Zwariowała pomyślałem jest w samej bluzce, pewnie zamarzła. Ściągnąłem kurtkę, zarzuciłem jej na ramiona i mocno przytuliłem. Mówiąc – cała zmarzłaś.

– Luke! – usłyszałem.

Była przemarznięta, musiała tam długo stać. Odwróciłem ją i zamarłem całe oczy miała czerwone jakby płakała.

– Co się stało?

– Nic nie mów.

Zrobiłem jak chciała, jeszcze mocniej ją przytuliłem. Poczułem, że drży. A mi przyszło na myśl, czy z zimna, czy z innego powodu.

– Chodź odprowadzę cię do domku. Zamarzniesz tu.

– Nie w twoich ramionach.

Gdy to powiedziała spuściła głowę, wtulając się w moja koszulkę. Czyżby mi się znowu zdawało, że pojawiły się jej rumieńce na policzkach. Odprowadziłem ją po kilku minutach do domku Ateny. Nadal miała moją kurtkę na sobie, później ją odbiorę. W samej koszulce wróciłem do siebie. Wziąłem ręcznik i pogramoliłem się pod prysznic. Ciepła woda spływająca po moim ciele ukoiła zimno. Przyłapałem się, że myślę o Ann. Była to niegrzeczna myśl, ona pod prysznicem. Ale od razu skarciłem się za to, Cholera o czym ja myślę, ona by mnie zabiła. Już odświeżony wróciłem do domku Hermesa. Po tym dniu myślałem tylko o jednym by zasnąć. Ale nie dane mi było. Gdy przekroczyłem próg zapowiadała się niezła balanga.

– No Luke zagrasz. Nie daj się prosić.

– Okej. A o co gramy.

Usłyszałem to i zdębiałem. Kto przegra rozgrywkę musi wykonać jakieś zadanie lub odpowiedzieć szczerze na pytanie. Już się bałem co tam moi bracią chodzi po głowie. Bo uśmiechali się sarkastycznie.

– A tak na marginesie. Złapałeś naszego pędziwiatra.

– Kogo!

– Annabeth. A o kogo może nam chodzić – powiedzieli.

– Tak, ale nie wasz interes. Puściłem im szyderczy wyraz oczu. O nic już nie pytali.

Zaczęliśmy grać. Pierwszą rozgrywkę przegrał David. Wymyśliliśmy, że pocałować Lise córkę Afrodyty. Mina Davida mówiła mi wszystko, pomysł mu się podobał. Drugą niestety przegrałem ja. Już się bałem co im przyjdzie na myśl. I nie przeliczyłem się. Miałem podczas śniadania porwać Ann na barana i odciągnąć ją od pawilonu jadalnego. Już sobie wyobraziłem jak jutro za to oberwę. Następne parę rund przegrał Travis. Mogłem się zemścić – miał ubrać uszy królika przy śniadaniu. Popatrzył tak na mnie jakby chciał zabić. Następną rundę przegrał Connor – miał zrobić kawał domkowi Aresa. Położyć im na stolik sztucznego pająka. Był wielki i owłosiony i miał dokładnie wylądować w talerzu Clarisse. Bawiliśmy się tak aż do północy, później sen wziął górę i zasnęliśmy. Gdybym przewidział co się stanie z tym durnym pająkiem, nigdy bym nie wymyślił tego.