Prolog

– To co, Jackson? Chcesz być nieśmiertelny czy nie? – Zeus tracił powoli cierpliwość.

Syn Posejdona potoczył wzrokiem wokoło. Większość bogów nie była mu przychylna, zwłaszcza Atena patrzyła na niego z pode łba. Ojciec jednak patrzył zachęcająco. Odwrócił się. Przyjaciele stali oniemiali taką propozycją. Spojrzał na Annabeth. W jej szarych oczach tkwił cień smutku, ale zdawało się, że mówi mu: ‚Idź, zasłużyłeś na to’. Powoli zwrócił się z powrotem w kierunku Pana Niebios. I niemal niezauważalnie skinął głową.

Zeus powstał, a za nim reszta bogów.

– Chwileczkę – odezwał się Posejdon – to chyba czas, żeby wyprosić resztę herosów.

– No tak. Przebywanie wśród bogów nie służy ludziom – Zeus spojrzał znacząco na bratanka, i w tej chwili przyjaciół Percy’ego wywiało z sali – Powracając… jesteś pewien że chcesz być bogiem? Nie mogłaby to być ośmiornica, lub, dajmy na to, konik morski?

– Raczej nie, Panie Zeusie – Percy nie wiedział czy bóg nie mówi poważnie.

– Szkoda, wielka szkoda… Ale cóż, słowo się rzekło. Tak więc w dowód uznania dla twoich, hmm, zasług, oraz, powiedzmy, wdzięczności za ocalenie Olimpu… Czynię cię nieśmiertelnym bogiem, panującym nad… Posejdonie? Jakieś pomysły?

– Nie mam ich, braciszku, ale myślę, że mój syn może sam zdecydować – Władca Mórz zwrócił się do Percy’ego.

Ten poczuł że ma sucho w gardle. Pomyślał o wszystkich rzekach, jeziorach i morzach jakie znał. Pomyślał o miejscach mu najbliższych. I już wiedział czym chciałby władać.

– Tato, pozwól mi być bogiem rzeki płynącej przez obóz herosów – spojrzał na Króla Wód, a ów skinął głową.

– Zaraz, hola! – odezwał się Dionizos – kto jak kto, ale ja wiem co nieco o tym paskudnym miejscu i wiem, że przez Obóz nie płynie żadna rzeka – bóg wina spojrzał groźnie na Percy’ego.

– Cóż, myślę że możemy temu zaradzić – Posejdon mrugnął do syna.

– Wspaniale – Zeus zatarł dłonie – W takim razie czynię cię bogiem rzeki…?

– Perseusz – podpowiedział Pan Mórz

– Dobrze. Czynię cię bogiem rzeki Perseusz, o której istnienie, mam nadzieję, zadbał już twój ojciec – Władca niebios łypnął na swojego brata, po czym kontynuował – Teraz atrybuty. Zwykle to moja działka, ale… w drodze wyjątku… Jaki przedmiot chciałbyś za symbol swojej władzy?

– Moją broń – Orkana – odpowiedź padła niemal natychmiast.

– O nie! – wykrzyknął Ares – nie pozwolę, żeby atrybutem tego smarkacza był miecz! Ja mam miecz! I każdą inną broń też!

– Pff, chciałoby się, co? – Apollo pogardliwie wydął wargi – Niestety, ale jestem od ciebie o niebo lepszy w łucznictwie.

Bóg Wojny nadął się i już doszło by do ręko- (i bronio-) czynów, gdy nagle powietrze rozdarła błyskawica.

– Spokój! – krzyknął Zeus – Percy, wymyśl coś innego niż miecz.

– Ale mi nie chodzi o miecz, tylko o długopis – Chłopak na dowód prawdy wyciągnął Orkana z kieszeni.

– Hmm, wydaje m się, że długopis może być – Król bogów westchnął ciężko – Pozostaje tylko jedno – święte zwierzę?

Tym razem na sali zapadła cisza. Syn Posejdona intensywnie myślał. Miał kiedyś psa, którego bardzo lubił, ale co pies ma wspólnego z wodą? Z kolei mewy nie wchodziły w grę – zdecydowanie za głośne. Może kaczka? Nie, nie, odpada, od razu zostałby wyśmieny: ‚Percy Jackson z gumową kaczuszką’. A może… zimorodek? Mały, szybki, żyje nad wodą… no i jest niebieski. Myśląc o tym ostatnim Percy uśmiechnął się i zdecydował.

-Zimorodek – popatrzył wwokół i odetchnął gdy żaden z nieśmiertelnych się nie obruszył.

-Zimorodek… – powtórzył Zeus – Nie wiem do czego może się on przydać, ale zgadzam się. Mianuję cię więc bogiem rzeki Perseusz, bogiem długopisów i małych niebieskich ptaszków.

W tym momencie Percy poczuł, że jego ciało zaczyna świecić. Nie tylko jego zresztą. Wszyscy Olimpijczycy przybrali prawdziwą postać.