Herosi Mroku (Prolog)

Hej, postanowiłem wrócić po baaaaardzo długiej przerwie na blogu do pisania opowiadań. Tym razem będzie to o wiele dłuższa seria.

– Jesteś pewny Zeusie? Co się stanie gdy Gaja dowie się prawdy? Co się stanie gdy ktokolwiek dowie się prawdy? – Hera wpatrywała się w swego męża, który klęczał przy wielkiej, kamiennej skrzyni, która lśniła od złotych zdobień i kamieni szlachetnych zdających się być wtopionymi w wieko. Bóg trzymał w swych potężnych dłoniach księgę. Na jej skórzanej okładce, złocistą nicią wyszyty był tytuł, jednakże ten język znało niewielu.

– Nie podoba Ci się moc, którą posiadamy? Już dawno zadecydowałem, że księga nie trafi w niczyje ręce, będzie tutaj leżeć do końca świata a nawet dłużej tak żeby nikt nie odkrył jej istnienia. Nawet dwunastka olimpijska zapomni o miejscu jej ukrycia, ba, zapomną o jej istnieniu nawet. – Odparł Zeus i położył księgę na dnie wielkiej skrzyni. Następnie podniósł się i rozłożył ramiona, wypowiedział kilka słów a wieko skrzyni zatrzasnęło się. W dłoniach Hery zmaterializował się mosiężny klucz, który powędrował do zamka. Po chwili bogowie usłyszeli specyficzny zgrzyt. Klucz rozpłynął się w powietrzu.

– Teraz, moja ukochana, zacznijmy rządzić niebem i ziemią, tak jak jest nam przeznaczone. – Powiedział Zeus a następnie razem z Herą zniknęli.

Pomimo bycia potężnymi bogami, nie wiedzieli o obecności kogoś, kto czaił się w cieniu. Była to kobieta ubrana w zwiewną, fioletową suknię, miała czarne, proste włosy, które zdawały się być bardzo delikatne, wręcz eteryczne. Kobietę charakteryzowała także biała cera i całe czarne oczy. Czuć wokół niej było aurę tajemnicy oraz niesamowitej mocy.

– Zeusie. Niczyje panowanie nie jest wieczne. Czas poruszyć linie mrocznego losu, wejść tam gdzie czas i konieczność się kształtują i poruszyć nowe możliwości. Siostry, przybądźcie. – Na ostatnie słowa, ziemia poruszyła się, kamienna ściana starożytnej świątyni popękała.

Pojawiły się dwie kobiety. Jedna z nich była ubrana na czarno, była wysoka, miała ciemne oczy i ciemne włosy. Także jej usta zdawały się być pomalowane czarnym barwnikiem. Drugą cechowały czerwone, ogniste włosy, miała na sobie bordową suknię i bardziej przypominała z cery i kształtów twarzy, Indiankę niż mieszkańca Europy. Bogowie mieli wszakże to do siebie, że mogli przyjmować różne kształty i wyglądy w zależności od kaprysu. I tak Hekate, Nyks oraz Lyssa , trzy boginie mroku, stały w starożytnej świątyni.

– Czas wezwać matkę i uosobienie losu. Niech Anakne da nam siłę i moc aby przełamać czary Zeusa i Hery. Niechaj pojawi się ktoś kto odkryje najstarszą wiedzę, ktoś kto wiedzę tą poniesie oraz ktoś kto nada wiedzy moc. Wzywam stare potęgi szału, magii i ciemności aby połączone, nadały światu nowy los! – Bogini Hekate uniosła swe dłonie ku górze, tak samo zrobiły pozostałe kobiety. Nagle w świątyni zerwał się wiatr, który zdawał się krążyć w labiryncie korytarzy. Potężne trzęsienie ziemi poruszyło posadzką, ścianami i sufitem. Między trzema boginiami pojawiła się świecąca kula, która powędrowała do skrzyni i wniknęła w zamek, tam gdzie przed kilkoma minutami znajdował się klucz. Wtedy wszystko się uspokoiło. Boginie opuściły dłonie i Hekate spojrzała na swoje siostry uważnie.

– Teraz od losu zależy kiedy uwolnimy się od rządów samozwańczego władcy. Jednakże siostry, nikt nie może wiedzieć o tym co tutaj zrobiłyśmy, dlatego też oddajcie swe wspomnienia, ukryjcie się w mroku ludzkich wierzeń i umysłów aby sekret przetrwał długo. Na tyle długo aby nic nie zatrzymało siły, która spadła właśnie na świat ludzi. Wiedzcie, że siła jaka drzemie w księdze i wola, która drzemie w tym, który siłę będzie miał, stanie się dla nas błogosławieństwem bądź przekleństwem. Nie zapomnijcie jednak o jednym, prawdziwa wola drzemie już tylko w ludzkości, to oni uwolnią nas z kajdan jakie niegdyś nam założono. To w ludzkości cała nadzieja.- Po tych słowach, Hekate machnęła dłonią i zniknęła w magicznej mgiełce, która po niej pozostała. Lyssa spojrzała z grymasem na miejsce gdzie jeszcze przed chwilą stała bogini magii i tajemnic.

– Czemu my nie możemy tego zrobić? Wszakże nasza siła i jej wiedza pozwoliłby na uwolnienie księgi i wykorzystanie jej siły do zniszczenia Zeusa. – Powiedziała. Zacisnęła pięści ale po chwili wyprostowała palce. Mimo wszystko nadal widniał grymas na jej twarzy.

– To nie jest ten czas. Pamiętasz co powiedziała Hekate? Potrzebny jest ktoś kto zrozumie to co jest w księdze, potrzebny jest ktoś kto weźmie na swe ramiona znaczenie księgi i potrzebny jest ktoś kto da wiedzy siłę. Nie jesteśmy na tyle silne aby to zrobić. Mogłyśmy jedynie poruszyć czas i konieczność aby odblokować możliwości, które ukrył Zeus. A teraz czas odejść między cienie. – Odparła Nyks i zniknęła. Po krótkiej chwili także bogini szału zdecydowała zniknąć w brunatnych płomieniach wściekłości.