TCoH (4)

Cześć przyjaciele! Tu jest to. Tak bardzo po polskiemu.Wysyłam to razem z dwiema innymi rzeczami/pismami. Niewiem w jakiej kolejności adminka to przeklei, ale wiedzcie, że oficjalnie to powinno być pierwsze od góry, byście mogli ten wstęp przeczytać przed tamtymi. Tak więc: Bez dedyku. Życzenia które nigdy się nie spełnią: Miłego czytania etcetra etcetra

– Myślisz, że da rade?

– Jasne, że da! To mój syn!

Grzmot. Na dworze pewnie panuje burza.

– Wołają mnie. Zajmij się swoim synkiem.

Otworzyłem oczy. Żółte światło mnie oślepiło. Z jękiem wywróciłem się na podłogę.

Czekaj, czekaj. Z czego ja spadłem?

Nic nie widziałem. Dziwne uczucie. Tak jak czasami się budziłem z zaciśniętą dłonią, bo byłem święcie przekonany, że coś w niej trzymam. Tak samo tutaj. Czuje powiew wiatru na moich oczach, ale widze jak przez powieki. Z jękiem wstałem.

– Czekaj… Teraz spróbuj.

No wspaniale. On.

– Nie jęcz. Pomagam ci.

Mrugnąłem. Świat dalej był jakby w odcieniach żółci. Pokój, który pewnie był biały, nie był zbyt obszerny. Przy ścianach stały po dwa metalowe krzesła. Naprzeciwko mnie stało polne łóżko. Wpatrywałem się oszołomiony w pościel.

– Tak wiem. Długo ci się to uświadamia, ale to jest pościel. Nigdy jej nie widziałeś?

– Zamknij się.

Uwielbiał ze mnie szydzić. Tak, to jest słodkie. Tak, to jest moneta. Tak, to jest pościel…

Czy to, że przez ostatnie lata mieszkałem w slumsie, jest zabawne?

– Tak. Bardzo.

Nienawidziłem go. Po części.

– Dziękuje.

Fakt, że nie mam bladego pojęcia, kim jest i kiedy mi wszedł do głowy pogarszał moje samopoczucie. Tak bum i nagle „- Cześć! Jesteś ofiarą życia a mama cię nie kocha! Uwaga, kamień! Widzisz, gdyby nie ja nie uchyliłbyś się. Dziękuj!” I takie sytuacje są codziennie. No prawie. Mniej więcej od wtedy, kiedy pojawiłem się na tych… Jak oni je nazywają? Wyspach?

– Trudna nazwa, co nie?

Od tego zamyślenia nawet nie zauważyłem, kiedy się położyłem.

– Wstawaj. Zaraz tu będzie.

– Ale kto?!

Od wybuchu tej całej akcji z krowami cały czas mówił: „Wyprostuj się. Idzie” Kto? „Wstawaj. Nie rób siary przed radą” Jaką?? „No wiesz? Nawet nie wiesz, kim On jest?” KTO ON???

– No co ty. Nie wiesz?

Wstałem bez przekonania. Przeczesałem wzrokiem sale w poszukiwaniu moich rzeczy. Sam szpitalny szlafrok nie wystarczał na cały dzień. Oczywiście nic nie było.

– Kto by się spodziewał?

Pobiegłem w stronę półotwartych drzwi. Nie wiem skąd miałem siły na bieg. Wielu rzeczy nie wiem. Nie wiem skąd ten psychiczny głos w mej głowie. Nie wiem czemu tu jestem ani czy to miejsce istnieje. Może po prostu jestem na tyle nienormalny, że magiczne Wyspy pojawiają się w mojej głowie zamiast szpitala psychiatrycznego? To coś, co jest w mojej głowie to może być głos lekarza.

– Pozwól, że wyjaśnię. Jesteś sobie tutaj. Męczą cię. Nie zasługujesz na bycie tam, więc cię tutaj na Syberię wysłali. Koniec.

Przyznam, mądry nie jestem…

– No nie gadaj.

… ale byle ktoś jak mu się takie coś powie to chyba nie ogarnie od razu, prawda?

– Praktycznie sto procent ludzi tutaj przychodzących, jak im to mówiłem, to rozumieli od razu. Mówili „Naprawdę? Zawsze coś czułem, że to istnieje! Kocham mitologie!”. Z tobą jest… inaczej.

– Mitologie mówisz?

– Tak. Takie cośki co opowiadały o bogach.

– Kogo to obchodzi? – podniosłem wzrok w stronę sufitu – Przecież, nawet gdyby, to to zostało już spisane, wszystko się stało.

– Niedokońca. Dobra, uważaj.

Oczywiście musiałem uderzyć głową o ścianę. Dzięki.

– Polecam się.

Powiew wiatru się nasilał z każdą przemierzoną stopą.

– Więcej opisów.

Dobra. Przechodząc przez korytarz pokrytym obrazami sławnych osób zauważyłem dwa pomarańczowe punkty. Z myślą, iż mogą to być ludzie z personelu skręciłem na następnym skrzyżowaniu w prawo. Wiatr był na tyle mocny, że był w stanie mnie odpychać w korytarz po drugiej stronie. Malowidła zlały się, a ja tam właśnie poleciałem. Może być?

– Więcej i mniej przesadzone. I więcej myśl!

Po drugiej stronie korytarza stała szklana gablota ze złotą księgą w środku. Ała. Szkło wbiło się w stare rany a metal dobił guza. W uszach mi piszczało a po oczach latały zielone świetliki. Mniej bolało niż to można sobie wyobrazić. Biegłem prosto, ale bieg ze szkłem w nogach nie jest zbyt łatwy, przez co upadłem.

– Nie ma to, jak w ciągu tygodnia dwa razy upaść i wbić w siebie coś szklanego. Oby tak dalej!

Ciekawe jak głośno to było?

– Bardzo.

Od góry korytarz wyglądał jak litera „L”. W rogu stała rozbita przeze mnie gablota a dolna „kreska” była jedną z odnóg skrzyżowania, przez którego wpadłem. Próbowałem się doczołgać do końca równoległego korytarza, ale zauważyłem te same pomarańczowe ciapki co wcześniej.

– Tam jest! – krzyknęła jedna z nich.

– Taaa… krzyczące ciapki.

Zaczęły biec. Dopiero z odległości jakichś dziesięciu metrów odkryłem, że to są więźniowie. Tylko że mieli fioletową i niebieską skórę a w kieszeniach ich więziennego uniformu trzymali po dwie strzykawki z wszystkokolorowym płynem. Po chwili fioletowy pochwycił je.

– Cholera… – spróbowałem się podnieść na łokciach.

Nie zdążyłem.

– Nie przeklinaj, bo to bardzo nie ładnie.

***