Mów mi Nelly (1/2)

– Grace, jak ją nazwiemy? Ja dalej jestem za imieniem Kelly.

– Niech nosi imię po mojej babci. Nelly, nawet podobne do Kelly.

– Czy twoja babcia to aby nie ta sama kobieta, która popełniła samobójstwo i chorowała na schizofrenię?

– To było dawno temu i nie bądź cyniczny, Johnny. Lubiłam moją babcię.

– Wiem. Przepraszam.

* * *

– Wasza córka jest bardzo grzeczna. Moja mała Melia płacze cały czas, a Nelly nie zapłakała ani razu podczas imienin Grace.

– Tak, prawda, Nelly to anioł. Nigdy nie płacze.

– Nigdy? Nie przesadzasz, Johnny? Każde dziecko czasem szlocha!

– Widocznie nie każde.

– Czy Nelly nie jest na coś… chora? Ani razu nie zaczęła płakać w nocy? Johnny, nie żartujesz?

– Nie. Czasem tylko mruczy sama do siebie i rozgląda się po suficie zamiast spać.

– Och. To… niepokojące.

– Dostała imie po niepokojącej kobiecie.

* * *

– W pokoju Nelly jest strasznie zimno, Johnny! Włącz ogrzewanie, jeszcze mała nam się przeziębi.

– Grace, ale ja już wczoraj włączyłem.

– Chyba się zepsuło.

– Tak… Chyba tak.

* * *

– Ładnie śpiewałaś Nelly w nocy.

– Johnny, ja nic nie śpiewałam. Spałam całą noc, ty miałeś dzisiaj zachodzić do Nell!

– To niemożliwe. Widziałem jakąś kobietę w odbiciu w lustrze, kiedy zajrzałem do jej pokoju.

– Chyba przyśniło ci to się.

– Nie. Widziałem na własne oczy, Grace.

– Kogo?

– Kobietę. Kobietę w białej koszuli nocnej.

– Nie znoszę białego koloru, przecież wiesz.

– Tak, ale widocznie tamta kobieta nie zdawała sobie z tego sprawy.

* * *

– Nelly powiedziała, że była u niej dzisiaj taka pani.

– Co? Kiedy?

– W nocy. Potwierdziła, że śpiewała.

– Johnny, ona ma wyobraźnie jak każde dziecko…

– Tam naprawdę ktoś był, Grace.

– Nikogo tam nie było, Johnny. Nikogo.

* * *

– Naprawdę montujesz dodatkowe zamki w oknach Nelly? Czy ty nie przesadzasz?

– Znalazłem kawałem koronkowego materiału w łóżku Nelly. Białego.

– …

– Co ty na to?

– Johnny, ja nie mam takiej sukienki ani bluzki. Jeśli to jakiś głupi żart…

– Chciałbym, Grace. Chciałbym.

* * *

– Pani Blaikers, Nelly jest bardzo grzeczna i rozumna. Zawsze się słucha oraz wykonuje wszystkie czynności, lecz… Wydaje się nieco aspołeczna, traktuje swoich rówieśników niemal protekcjonalnie. Kiedy coś do niej mówią, odwraca się do nich plecami i nigdy, nawet gdy jej to proponują, nie bawi się z nimi.

– Jest jedynaczką, pewnie nie przyzwyczaiła do obecności innych dzieci.

– Tak, chyba oto chodzi. Jednak pragnę pani zwrócić uwagę na to, że Nelly bardzo mało mówi. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek usłyszałam jej głos.

– Ma dopiero cztery lata.

– Dzieci w wieku czterech lat już krzyczą i cały czas mówią, choć dalej seplenią, pani Blaikers.

– Ona czasem mówi. Naprawdę.

– Wierzę pani, ale po prostu uważam, że jeśli małe dziecko prawie się nie odzywa, może ma jakieś problemy z wymową? Powinna się pani z nią umówić do poradni logopedycznej i sprawdzić jej możliwość wymowy.

– Nelly dobrze mówi poszczególne słowa, tyle że… Czasem chyba źle je dobiera.

– Co proszę?

– Ostatnio mi powiedziała: ”Mamo. Ona stoi za tobą”, a byłyśmy tylko we dwie w pustym pokoju.

– Nelly raczej nie potrzebuje okularów…

– I to mnie martwi.

* * *

* * *

– Johnny, pani Theresa z przedszkola zwróciła uwagę na to, że Nelly prawie się tam nie odzywa.

– Pewnie nie ma nic ciekawego do powiedzenia.

– Bardzo zabawne. Doradziła mi, że powinniśmy…

– Ta kobieta wierzy też w Boga i uważa, że nawet jeśli gołąb jej nasra na kapelusz, to znak od niego.

– Zachowanie Nelly zwyczajnie mnie niepokoi.

– Witam w moim świecie.

* * *

 – Johnny, dlaczego wyjąłeś figurki mojej babci ze strychu? Przecież ich nie znosisz!

 – Nie ruszałem ich. Są okropne, w życiu nie otworzyłbym tego kartonu z nimi.

* * *

– Czyli masz przyjaciółkę?

– Tak, mamusiu. Nie znam jej imienia. Nie podała.

– A jak wygląda?

– Jest ładna.

– Ty też jesteś ładniutka, słonko. A teraz już przykryj się kołdrą, bo jeszcze zamarzniesz.

– Nie chce mi się spać.

– Wiem, kochanie. Nie pójdziesz teraz luli-luli, mam do ciebie pewną sprawę. Dlaczego nic nie mówisz do pani Theresy z przedszkola? Czy jest dla ciebie niemiła?

– Nie jest. Ale wolę moją przyjaciółkę.

* * *

– Kochanie, wiesz, że Nelly…

(stuk)

 – Zaraz, co to było?

 – Co? Nic nie słyszałam. Więc jak mówiłam, Nelly…

(stuk)

 – Znowu to samo! Jakby ktoś stukał czymś w ścianę.

 – To pewnie sąsiedzi, nie przejmuj się, Johnny. Nasza Nelcia ma…

(stuk)

 – Cholera, już wieki po ciszy nocnej, zaraz obudzą małą. Jak ci ludzie mogą tak głośno bawić się młotkiem czy czymś tam innym o takiej porze?

(stuk)

 – Która godzina?

(stuk)

– Trzecia czternaście.

* * *

– Johnny, nasza córeczka ma wymyśloną przyjaciółkę i dlatego nie chce rozmawiać ze swoimi rówieśnikami. Woli się bawić z nią.

– Jak dobrze! Już się bałem, że mam córkę-outsidera.

– …

– AUA! Za co?

– Za nadmierną szczerość.

* * *

 – Nelly, podobno masz przyjaciółkę. Przedstawisz mi ją?

 – Tatusiu, ona stoi tuż za tobą.

 – Nelly, nikogo za mną nie ma.

 – Stoi za tobą. Trzyma rękę na twoim ramieniu.

 – Nell, nikt za mną nie stoi.

 – Nachyla się i uśmiecha się do ciebie.

 – Nelly, to nie jest śmieszne.

 – Tatusiu… Ona teraz stoi przed tobą.

 – Ludzie. To ja już wolałem, kiedy byłaś niemow… Znaczy się, gdy mnie nie straszyłaś. Teraz bawisz się w drugiego Stephana Kinga!

 – Tatusiu. Ona patrzy na ciebie.

 – Pozdrów ją jak tak.

 – Dobrze, tatusiu.

 – I co?

 – Pyta ciebie.

 – O co, Nelly? Chce dostać mój numer telefonu? Wiem, jestem przystojniakiem, ale twoja mamusia będzie zła, że ta dziewczynka mnie podrywa… Choć rozumiem, nie może się mi oprzeć.

 – Nie, ona pyta: czego się boisz?

– Mówi, że zapomnienia. Nawet jeśli będzie musiała zrobić coś strasznego, zostanie zapamiętana.

 – Grace, musimy wreszcie przeprowadzić z Nelly poważną dyskusję. Ona ma już dziesięć lat, a dalej trzyma się ze swoją wymyśloną przyjaciółką. Zupełnie nie chce nawet rozmawiać z naszą sąsiadką, Melią, a przecież to prawie rówieśnice i na sto mogłyby sobie pozaplatać razem warkoczyki czy…

 – Porozmawiać o chłopcach?

 – Nasza córka zacznie rozmawiać o chłopcach, jak już skończy trzydzieści lat i złoży śluby czystości, a ja będę umierający.

– Pożyjemy, zobaczymy. Zresztą Nelcia chyba coraz mniej rozmawia ze swoją przyjaciółką.

– Coraz mniej nie oznacza, że wystarczająco mało. Szczególnie, że ona poza nami odzywa się tylko do niej. Po prostu… nie chcę, aby dzieciaki brały ją za lekką dziwaczkę, wiesz jakie bachory potrafią być złośliwe…

 – Boże, Johnny.

 – Co?

 – Dojrzałeś. Zachowujesz się jak ojciec rodem z filmów, a zawsze byłeś rozrywkowy i niczego nie brałeś na poważnie.

 – Cóż, skoro ja dojrzałem, Nella też musi, i dobrze o tym wiesz, Grace. Od dzisiaj ma zakaz rozmawiania ze swoją wymyśloną przyjaciółką.

 – Nie możesz jej tego zakazać, Johnny.

 – Zakład?

* * *

– Tata mówi, że nie mogę już z tobą rozmawiać. Że jesteś tylko wytworem mojej wyobraźni. Ale przecież istniejesz.

P r a w d a?

* * *

– Johnny!
– Mhm?
– Spójrz. Nasze twarze ze ślubnych zdjęć pozakreślane czerwoną kredką. Chyba Nelly bawi się w małą artystkę.
– Nie wydaje mi się, aby Nelcia umiała malować tak idealnie symetryczne kółka, bo ledwo sobie radzi z cyrklem… I jesteś pewna, że to kredki?
– Nie.

* * *

 – Cześć, Nelly.

– Hej, Mel.

 – Co tam u ciebie?

 – Dobrze.

 – U mnie też. Wiesz, za tydzień mam urodziny i może przyszłabyś. Zjadłybyśmy tort i moja mama zabrałaby nas na basen… Co ty na to?

 – Dobrze.

* * *

 – Rodzice dzisiaj bardzo się cieszyli, że idę do Mel z własnej woli. Ale ty nie możesz iść ze mną. Wystraszysz ją.

* * *

 – Johnny, ktoś rozbił lustra.

 – Co?

 – Ktoś rozbił wszystkie lustra w naszym pokoju.

– To nie mogła być Nelly, ona panicznie boi się luster.

– A ja zaczynam panicznie się bać tego, kto to zrobił. To jakiś psychopata! Wdarł się obcego domu i…i…

– Grace, spokojnie. Nawet jeśli, to jak tu wszedł? Drzwi są zawsze zamknięte. Przecisnął się przez drzwiczki dla kota czy jak?

– Właśnie oto chodzi. Nie mógł wejść do domu, co oznacza tylko jedno… Ta osoba była już tu wcześniej.

* * *

 – Nelly, a może jednak widziałaś kogoś podejrzanego, kto się kręcił przy naszym domu? Policja nie może znaleźć żadnych śladów i jesteś naszą ostatnią nadzieją. Nie zobaczyłaś nigdzie żadnych obcych samochodów czy dziwnych typków? Nic?

– Nie, tato. Przecież wiesz, że nie patrzę w lustra.

– Nell, lustra nie mają tu nic do rzeczy. I wiem, bo ktoś ciebie wtedy zawsze obserwuje, mówiłaś.

 – Nie mnie. Nas. Obserwuje zawsze nas.

* * *

 –  To ty rozbiłaś lustra? Tata jest zły, a mama się boi.

Ja też się boję. Nie rób tak więcej.

* * *

 – Johnny, znowu powtórka z rozrywki – przymarzły okna u Nelly, a jest słonecznie.

– Tak jakby ktoś odgradzał od jej pokoju ciepło…

* * *

 – Nie mogę spać. Zaśpiewaj mi to co kiedyś.

 – Wszystkie małe dzieci
już od dawna śpią
A ja im opowiadam
Koszmary które śnią

Śmierć wplata w warkoczyki
Czerwone od krwi wstążeczki
śpij laleczko moja mała
śpij córeczko śpij

* * *

 – Grace, co ta kobieta robi w naszym samochodzie?!
– Co?
-Ja… Ktoś siedział na tylnej kanapie, widziałem przez wsteczne lusterko.
– Johnny, tam nikt nie siedzi.
– Byłem pewny, że ktoś tam siedział… Chyba przeholowałem dzisiaj z kawą.
– Albo lustra robią ci psikusa.

* * *

 – Podobno Melia i Nelly naprawdę świetnie się bawiły na basenie, Johnny. I Nelcia wreszcie zaczęła mówić do nich normalnie, a nie pojedynczymi zdaniami i urwanymi wyrazami!

– Chyba wreszcie znalazła sobie przyjaciółkę. To świetnie.

(sssstukkk)

 – Grace, wszystko dobrze? Te lustro rozbiło ci się prawie nad głową…!

 – Ja… Tak. Wszystko dobrze, ale muszę się położyć. Mam jakieś durne przywidzenia.

 – Jasne, chodź, zaprowadzę cię do pokoju. Może zrobić ci potem herbatę uspokajającą, albo…

 – Nie, to tylko stare stresy. Pamiętasz, jak naopowiadałeś mi kiedyś, lata temu, o kobiecie w białej sukience z koronki? Wydawało mi się, że widziałam skrawek niej zanim pękło. Ale to niemożliwe.

 -… Nigdy nie powinnaś patrzeć w lustra.

 – Czemu?

 – Bo ktoś nas wtedy zawsze obserwuje.

* * *

 – Mówiłam, żebyś więcej nie dotykała luster! Mogłaś zrobić mamie krzywdę! Skoro taka jesteś, nie będę już z tobą więcej rozmawiać!
– Nelcia, wszystko dobrze? Słyszałam, że krzyczałaś i pomyślałam, że… Nelly, ty stoisz przy lustrze.
– Tak, mamo.
– Ale przecież boisz się ich, tak jakbyś widziała tam coś strasznego…
– Nic nie widzę w lusterkach mamo.
– Nic?
– Nawet siebie.

* * *

– Najpierw spadające lustra, teraz obrazy! Co się dzieje w tym domu!
– Nie wiem, ale zauważyłaś coś dziwnego?
– …?
–  Spadły tylko nasze zdjęcia. Żadne Nelly.

* * *

 – Myślałam, że Johnny jest w pracy, a Nelly w przedszkolu, Grace.
– No tak.
– To kto włączył dziecięcą pozytywkę?
–  Ach, ona… Należała kiedyś do mojej babci i jest bardzo stara. Któregoś dnia ktoś ją tu przyniósł razem z figurkami babci. Sama się czasem uruchamia.

 – Dziwne… Ale, cóż przyznam ci, Grace, że zawsze uważam Nelly za troszeczkę aspołeczną, ale ostatnimi czasami jest coraz bardziej rozmowna i uwielbia przesiadywać u Mel. Jakby wyszła spod złego wpływu!

 – Szczera prawda. Przestała też być tak niesamowicie blada, a przecież ja i Johnny jesteśmy mocno opaleni.

– Tak, zawsze mnie dziwił kolor jej skóry i wiecznie zimne ręce. Wydawała się niemal chora, a teraz jest promienna.

– Nareszcie.

* * *

– Johnny, chcesz do pracy kanapki z serem?
– Jasne!
– Dobrze, to ja go pokroję, a ty zaparz nam kawę do śniadania.
– Zaraz, Grace, a gdzie jest mleko?
– Tylko dokroję ten kawałek sera i odłożę nóż na miejsce. (chwila) O, tutaj położyłam karton z mlekiem.
– Dzięki. Ale czy mogłabyś…
– …dokroić ci więcej sera?
– Czytasz mi w myślach, kochanie.
– Już się robi… Och. Myślałam, że odłożyłam nóż na miejsce.
– Bo tak zrobiłaś.
– Więc czemu on leży na tacy z ostrzem w moją stronę?

* * *

– Powinniśmy wyrzucić tą pozytywkę. Coraz częściej sama się włącza.
– Tak jakby osoba, która ją uaktywniała, nagle zaczęła przesiadywać w salonie, prawda?

* * *

– Nie mogę znaleźć swojego albumu ze zdjęciami, a byłam pewna, że zostawiłam go u siebie na łóżku. Johnny, widziałeś go?
– Nie leży on aby na dole?
– Gdzie dokładnie?
– Na stole w przedpokoju przy dużym lustrze.

 – Tym samym, które omal na mnie nie spadło?
– …

* * *

 – Nie znoszę figurek twojej babci, Grace.

 – Dlaczego?

 – Zawsze wydają się podążać za mną wzrokiem.

* * *

 – A nie mówiłem? Jest świetnie, a mama Meli obiecała, że będzie zachodziła do dziewczynek co jakiś czas, bo zostaje w domu. Czyli moglibyśmy wynająć sobie pokój tutaj.

 – Czy mi się wydaje, czy masz bardzo niegrzeczne myśli, mój mężu?

 – Poczekasz, to zobaczysz, kochana.

– Interesująca propozycja, ale dziewczynki…

 – Grace, przecież wiesz, że bardzo się troszczę o małą, jednak mam zaufanie do mamy Meli. Będzie dobrze, a to może nasz ostatni wieczór, kiedy możemy gdzieś wyjść na noc, dopóki Nelcia nie pójdzie na studia.

 – Po prostu mam te złe przeczucie.

 – To pewnie niestrawność na pudding. No chodź, wiem, że chcesz.

* * *

Tik. Tak.

Tik. Tak.

Tik. Tak.

Wszystkie małe dzieci
już od dawna śpią

Na korytarzu rozbrzmiewają kroki. Wśród ciemności i wszechobecnej ciszy wydają się one nie na miejscu, tak jakby bezcześciły to miejsce. Zakurzona podłoga dźwięcznie skrzypi, a zegar powoli daje w znak, że nadeszła godzina duchów.
Nikłe księżycowe światło przedzierające się przez brudne potężne okna oświetla leżące zabawki na korytarzu. Idealnie podkreśla puste oczy porcelanowych lalek oraz ich rozbite na miliony elemencików policzki, tak samo jak uwydatnia oszpeconą przez tusz twarz pajacyka, który wydaje się za tobą wodzić wzrokiem. W obłędzie.
Każdy brak koralikowych oczu u misia jest odpowiednikiem wyrwanych włosów u pluszowej lali; każdy porwany naszyjnik z jarzębiny jest odpowiednikiem porwanych i pożółkłych już stron ksiąg. Cały hol przez nadmierną ilość tych rzeczy zdaje się być zapchany, więc odróżnia się łuk, tuż przy dębowych drzwiach, gdzie nie leżą żadne zabawki.
Kiedy powoli klamka zostaje naciśnięta, może przez wiatr, te drzwi otwierają się z sykiem, jakby przez tyle lat wstrzymywały powietrze w oczekiwaniu na ciebie. Zapach starości unosi się nagle w powietrzu, ale ty nie zwracasz na niego uwagi, tylko wpatrujesz się w otwarty przed tobą na oścież pokój.
Dziwny pokój.

A ja im opowiadam
Koszmary które śnią

W przeciwieństwie do korytarzu wszystko tutaj cechuje się pedantycznym ułożeniem. Porcelanowe lalki stoją na szafkach, wyglądają pięknie i schludnie, lecz ich blade dalej twarze nie zdobią żadne uśmiechy. Pajacyk ma czystą buzię, jednak dalej zdaje się obserwować każdy twój ruch.
Misie mają oczy, duże i ładne, zrobione z najdroższych koralików. Pluszowa lale wręcz chwalą się swoimi złocistymi grzywkami.
Naszyjniki z jarzębiny są całe, a ich owoce krwistoczerwone. Książki  nie posiadają nawet zadartych brzegów.
Mimo to ten pokój to najsmutniejsze miejsce, jakie widziałeś. Wygląda tak jakby dziecko, które tutaj mieszka, nigdy nie przekroczyło jego progu.
Jakby tego dziecka nigdy tutaj nie było.

Śmierć wplata w warkoczyki
Czerwone od krwi wstążeczki

Jedynie duże kryształowe lustro, wiszące na jednej ze ścian nieco obdartych z tapety, wydaje się cieszyć z twojego przyjścia. Blask księżyca w nim lśni i obrzuca ciebie zimnym spojrzeniem, podczas gdy twój oddech staje się obłokiem pary. Nie czujesz jednak zimna i to chyba przeraża cię najbardziej, ale jesteś niczym sparaliżowany. Nie masz czucia w rękach ani w nogach, twoje powieki są ciężkie.
Dopiero cicha dziecięca melodyjka uświadamia ciebie, że w tym domu też pewnie ktoś jest. I chcesz krzyczeć; pragniesz zawiadomić świat, gdzie się znajdujesz, ale nie możesz.

śpij laleczko moja mała
śpij córeczko śpij

Pozytywka jest stara, ukazuje małą baletnice wykonaną zaskakująco detalistycznie, która pozuje w jakieś niezwykle trudnej figurze baletowej. Lecz to nie ona, ani nie jej muzyka – słodka i zabójcza jak uśmiech żmii przed zaatakowaniem swojej ofiary – przykuwa twoją uwagę.
Tylko zdjęcie stojące przy pozytywce. Nieco podarte w ozdobnej ramce, ukazujące młodą dziewczynę o ciemnych oczach i brązowych włosach. Ma na sobie białą koronkową sukienkę. To twoja córka. Nelly.
A pozytywka dalej gra.

* * *

– Johnny, wstawaj! Obudź się, już!
– Grace… Co ty…?
– Ruszaj się! Musimy wracać do domu! W tej chwili!
– Ale…
– Miałam koszmar z Nelly i domem mojej babci w rolach głównych. Coś się dzieje, coś naprawdę złego.
M u s i m y  jechać do Nell.
– Grace, spokojnie, kochanie. Posłu…
– Nie oszalałam, Johnny. W naszym domu od dawna dzieje się coś naprawdę złego. Ja to wiem.
– Niby skąd?

* * *

{wspomnienie}