Gdy jesteś inny (1/3)

Trzy częściowe opowiadanie. 

Ludzie są dziwni, gdy jesteś inny 

Twarze są wstrętne, gdy jesteś sam

W klasie siedzi mnóstwo osób. Jest lekcja, ale gruby nauczyciel chemii zdaje się nie zauważać, że każda osoba w sali ma o wiele ciekawsze zajęcia od słuchania jego wywodu o tlenkach i innych bzdurach. Ale nic dziwnego- przecież jest wrzesień, uczniowie dopiero wrócili do szkoły, a w ich głowach jest więcej miejsca na letnie opowieści, niż naukę.

– Tyle na dzisiaj. – To chyba jedyne słowa z tego wykładu, które słyszy klasa druga gimnazjum.- Spakujcie się i bądźcie cicho, aż do dzwonka.

Następnie klasę wypełnia szum ławek, brzdęk upuszczanych na ławki toreb, lub po prostu ożywione szepty. W przedostatniej ławce, przy ścianie, dwie dziewczyny nachylają się ku sobie. Jednocześnie pakują plecaki, nie przestając rozmawiać.

– Naprawdę?- pyta Wendy. Jej okrągłe poliki pokrywają rumieńce, jasno-niebieskie oczy, zasłonięte szkłami okularów, rozszerzone są do granic możliwości.- O kurde, i co wtedy?

– Uciekłam.- Jej przyjaciółka, Amanda, wzrusza ramionami i ostrożnie wsuwa podręcznik do chemii do swojej nowej torby.- Co prawda, potem ilekroć mijałam go na stołówce, myślałam, że zejdę.

Wendy wybucha śmiechem tak głośnym, że kilka osób, w tym nauczyciel, patrzy się w ich stronę. Dziewczyna jednak nie zwraca na to uwagi, tylko dusi się w rękaw swojej niebieskiej bluzy z kolorowymi frędzlami. Natomiast Amanda szturcha ją w ramię, z krzywym uśmiechem i dodaje:

– Nie śmiej się, żałuj, że nie widziałaś jego brzucha!

– Nie żałuję, pewnie sam tłuszcz.

– Ty się nie odzywaj, sama jesteś gruba!- woła Amanda, co Wendy kwituje wydęciem polików oraz ponownym atakiem zaraźliwego chichotu.

Dziewczyny, najlepsze przyjaciółki od pierwszej klasy, przez całą lekcję, ba!, przez cały dzień nie robią nic innego niż streszczanie sobie nawzajem swoich wakacji. Na chemię przypadła kolej Amandy, która odważyła się opowiedzieć historię o pewnym chłopaku, który ją podrywał, a miał dwadzieścia lat. Wendy to bardzo śmieszyło, choć jej wakacyjna przygoda z kajakami i niefortunnym polowaniu na pączki w sklepie wydawała się Wendy o wiele bardziej zabawna. Po prawdzie, Amanda setki razy bardziej wciągnęła się w (nudną, jak dla Wandy) opowieść o przyjacielu dziewczyny, Denisie, którego zdjęcia pokazała przyjaciółce. Amanda stwierdziła, że to „straszne ciacho”. Natomiast Wendy, że miał śmieszne piegi i nie umiał grać w chińczyka.

– I jak było z Denisem?- wypytuje Amanda, kiedy schodzą ze schodów.

Ona powoli z torbą na ramieniu, Wendy obok, rytmicznie skacząc ze schodka na schodek tak, że jej brązowe włosy wpadają jej do oczu. Amanda w smukłej dłoni ściska kubek z kawą, która swoim aromatem wypełnia pół szkoły.

– Chcesz łyka?- pyta kulturalnie.

– No co ty, nienawidzę kawy!

Amanda wzrusza ramionami i sama pociąga łyk z tekturowego kubka, poobklejanego reklamówkami znanej sieciówki.

– No to mów. Jak było z Denisem?

– Śmiesznie- przyznaje Wendy.- Choć raz, jak podciął mnie w lesie, to chciałam go udusić i zakopać w zaspie piachu.

– Głupia- śmieje się Amanda.- Takich chłopaków się nie zakopuje! Co najwyżej pod kołdrą w swoim łóżku- dodaje, zabawnie unosząc brwi, przez co Wendy ponownie rechocze jak opętana.- Ale na poważnie, co z nim?

– Nic. A co ma być?

– Spotykacie się? Zaprosił cię gdzieś?

Oczy Wendy wędrują w stronę sufitu, na twarz wkrada się zirytowany uśmieszek. Od rana, co poruszą jakikolwiek temat, Amanda zawsze dopytuje się o Denisa. I nie może zrozumieć, że Wendy nic do niego nie czuje, oraz że się nie spotkają, bo on mieszka w Los Angeles.

– Nie, mówiłam ci, debilu. Ale ty mnie zapraszasz- dodaje, kiwając głową na sekretariat szkolny.- Bierz stypendium, a po lekcjach fundujesz mi McDonalda.

Kobiety wydają się nieznośne, gdy jesteś niechciany 

Ulice są nierówne, gdy jesteś przybity 

– Amanda!

Wesoły wrzask Wendy, rozcina ciszę w klasie tak gwałtownie, że jej przyjaciółka aż wypuszcza z rąk telefon, który upada na pulpit biurka. Kiedy unosi głowę, z grymasem konsternacji na twarzy i odgarnia ciemną grzywkę z oczu, widzi brunetkę ubraną w czarny podkoszulek i koszulę w czerwono-hebanową kratę. Włosy ma upięte w wysokiego koka, z czego kosmyki już dawno jej się powysuwały i opadają na wielkie, okulary o odcieniu węgla.

– Wanda!- woła jeszcze raz, tym razem używając przezwiska Amandy. Według Wendy, Wanda brzmi bardzo podobnie, co prawdziwe imię jej przyjaciółki: Amanda- Wanda. Pasuje!

Inni uczniowie patrzą się ukradkiem na obie dziewczyny; nie pierwszy zresztą raz. Na tle szarej szkolnej codzienności w tej szkole, gdzie nigdy nic się nie działo, ich śmiechy i szaleńcze pomysły Wendy oraz jej wrzaski, wydają się być jak fajerwerki na tle nocnego nieba.

– Wanda, Wandziu, Dziu-dziu!- woła dziewczyna, tupiąc głośno jak przemierza klasę, do przedostatnich ławek, tych przy oknie, gdzie zawsze siedzą z Wandą. – Dziad odwołał mi wyrównawcze, możemy iść do kina i McDonalda!

Wendy ma ochotę skakać i piszczeć z radości- nie dość, że ominie ją godzina „zajęć dla opóźnionych” z niemieckiego, to jeszcze pójdzie ze swoją przyjaciółką do kina! Ale zamiast szerokiego uśmiechu Amandy, dostrzega jedynie zmarszczone brwi.

– A jak napiszesz test w piątek? Jest grudzień, wystawiają oceny.

– Och, dam rade, zawsze daję. Poza tym, mam taką średnią, że nawet jak przylaszczę, to musi mi wpisać dwóję. Inaczej się odwołam!

– Chcesz mieć dwa na świadectwie?- mówi Amanda i wykrzywia się, po czym chowa telefon do kieszeni obcisłych rurek, pokazujących, jaką chudą osobą jest oraz (choć Wendy nigdy tego jej nie powiedziała) jak bardzo ma niezgrabne nogi. No ale chude!

– To tylko semestr- parska jej rówieśniczka i z impetem rzuca swój plecak na ławkę, prawdopodobnie przy okazji mocno obijając swoje zeszyty.- Na koniec będę miała trzy, a poza tym, nie mam żadnej innej dwói! To tylko niemiecki, a Dziad mnie co lekcja gnębi, więc mogę.

Wanda unosi ręce, elegancka bransoletka na jej kościstym nadgarstku błyszczy imponująco.

– Okej, ja się nie mieszam.

Uśmiech znowu rozciąga rumiane policzki Wendy, nos się marszczy, przez co okulary przesuwają się odrobinę do góry, a oczy błyszczą jej wesoło. Można by jej teraz zrobić zdjęcie i dodać do słownika, zamiast długiej i nudnej definicji słowa „szczęście” albo „radość”.

 – I za to cię kocham- śmieje się, odzyskując humor.- No to jak? Najpierw frytki i potem dobijamy się colą z popcornem? Podobno teraz, sprzedają pudełka w kształcie wieńców adwentowych, a na miejscu świeczek, sypią nachosy! A jak dopłacisz, to masz fotkę z grubym Mikołajem!

Wendy przeskakuje ostatnie dwa schodki przed szkołą, po czym leniwym pchnięciem ramienia, nie wyciągając rąk z kieszeni, otwiera sobie drzwi do budynku. Na dworze pada deszcz od wczoraj, ulice niemal pływają. Jak na środek lutego, pogoda jest wspaniała, ale tylko dla tych, co mają zamiar na feriach łowić ryby na stoku, a nie jeździć na nartach!

W szatni siedzą grupki uczniów, pierwszoklasiści wesoło się śmieją i piszczą od czasu do czasu. Jakiś żartowniś zgasił światło z jednym sektorze, co Wendy kwituje morderczym spojrzeniem w dal. Wrzuca luzem kurtkę do swojej części szafki, którą dzieli z Amandą, po czym kopniakiem domyka drzwiczki. Z planu wyczytuje, że ma lekcję w sali na piętrze, niestety tej, którą otwierają tylko nauczyciele i nawet na przerwy jest zamykana. Nie lubi tej klasy, tym bardziej, że są w niej tylko dwa rzędy ławek, długich złączonych stołów; przez to, nawet jak zajmuje miejsce w ostatniej linii, czuje na sobie niemal oddech nauczyciela. Nie mówić już o ograniczonych możliwościach na pisanie liścików i rozmawianie. A czytanie książki z czytnika czy blogów z telefonu? Nierealne!

Z takimi myślami wspina się po schodach, żeby ujrzeć obozowisko, stworzone przez swoich rówieśników przy drzwiach rzeczonej zali.

– Heeej kochana klaso, nie cieszę się, że was widzę- woła jak zawsze, zaszczycając swoich klasowych idiotów spojrzeniem.

Ci coś jej odpowiadają, niektórzy jak zawsze umierają z podniecenia, że Wendy raczyła się do nich odezwać. Cóż, na jej obronę mogę dodać tyle, że ona nigdy nie była dla nich nie miła! Po prostu uważała ich za nudną bandę kujonów mami-synków, z których można tylko żartować, ewentualnie wykorzystać do pracy domowej.

– Wen!- Amanda w towarzystwie Janet siedzą pod ścianą, ich nowe torby, które kupiły sobie na wspólnym wypadzie na miasto, leżą trochę dalej.- Chodź, szybko!

Wendy z uśmiechem odrzuca swój stary skórzany plecak w bok i osuwa się na ziemię obok chudziutkiej czarnowłosej, która przez ostatni miesiąc, już wcale nie jest czarno włosa, a… coś, co się dzieje z ludźmi, który farbują ciemne włosy na rudo. To daje kasztanowy- bardzo, bardzo, bardzo ciemny, kasztanowy kolor.

– Zobacz!

Wanda podtyka jej pod nos telefon. Na wyświetlaczu widać zdjęcie mężczyzny, a właściwie jego nagiego brzucha. Wendy patrzy uważnie, a potem z teatralnym zdumieniem odchyla się, by spojrzeć na Janet, i mówi:

– Nieźle wyszłaś. Wiedziałam, że wczorajszy wf dobrze ci zrobił.

– Ty nadal gruba, co?- odgaduje z uśmiechem Janet, niezbyt zgrabna blondynka, na co Wendy kiwa głową.

– W formie jak zawsze.

– Wendy!- upomina ją Amanda, choć prycha rozbawiona.- Zobacz! Najnowsze zdjęcie Jamesa Waterleoo! Bosz… Jako on jest piękny!

– No nawet –przyznaje Wendy, choć według niej ten cały Napoleoński James wygląda jak chomik, któremu ktoś podbił na czerwono oczy. Nie bez powodu nazywa go, żeby drażnić swoją Wandę, „Wyłupek”.

– Sama jesteś „nawet”. Ty się nie odzywaj, bo pewnie i tak nie wiesz- śmieje się Amanda, a Janet jej wtóruje.

A potem obie dziewczyny szepcząc ściszonymi głosami, co jakiś czas parskając natarczywym śmiechem, przez następne dziewięć minut oglądają profile jakiś „seksiaków” na instagramie.

Dzwoni dzwonek, przychodzi nauczyciel i otwiera drzwi klasy. Amanda z gracją podnosi się z ziemi i patrzy na przyjaciółkę, która nadal siedzi na ziemi.

– Chodź Janet, idziemy.

Gdy jesteś inny 

Nikt nie pamięta twojego imienia

Meryl jest radosną dziewczyną, z dobrymi wynikami w nauce, niską i pogodną. Ma jedną prawdziwą przyjaciółkę, Jurite, która zupełnie do niej nie pasuje i czasem jest dla niej niemiła, ale Meryl to nie przeszkadza. Ona jest jak świeca w każdej ciemności, przy której trzeba się uśmiechać, a nawet jak się na ten płomyk dmucha, to i tak trudno go zgasić. I właśnie z nią Wendy ma dodatkowe zajęcia z historii od początku pierwszej klasy, a od tego czasu, co tydzień, stają się najlepszymi przyjaciółkami. Co prawda, później Amanda zajmuje całe miejsce w świecie Wendy, a w Meryl- Jurita. Mimo to, ta jedna godzina lekcyjna, przerwa przed i wspólna droga na przystanek autobusowy, pozwoliła im przez te dwa lata się zaprzyjaźnić.

– Meryl!- drze się Wendy, kiedy dostrzega burzę blond loków w tłumie uczniów.

Dawno nie miała powodów do robienia zamieszania wokół swojej osoby. Odpowiada jej niski krzyk:

– Wendy!

A po chwili obie dziewczyny tulą się do siebie. To ich mała tradycja, przy tym uśmiechają się odruchowo.

– Co teraz masz?

– Chemie. O cholercia, Wen, mamy test z… z chemii. Ona mnie zabije, ja nic nie umiem!- opowiada Meryl, trzymając Wendy za rękę i bawiąc się jej palcami. Meryl tak robi zawsze, po prostu uwielbia trzymać kogoś za ręce, najlepiej jeszcze przesuwać bransoletki i pierścionki wokół palców.

– Nareszcie- śmieje się szatynka podciągając rękaw czarnej bluzki z grafiką, która przedstawia zespół „The Doors”.- Ale zanim cię zabije, powiesz mi co było, jasne?

– Jasne- odpowiada Meryl.- A w ogóle, to mam dla ciebie prezent.

Wendy unosi zdumiona brwi, kiedy blondynka puszcza jej rękę i wycia ze swojej skórzanej, brązowej torby woreczek. Z głupawym uśmiechem, wręcza go brunetce, która nie mogąc powstrzymać uśmiechu, zaciekawiona sprawdza jego zawartość.

– Boże, Meryl, a z jakiej okazji? Prezent ślubny, że wychodzę za Michealla? 

 Michaell to jeden z największych idiotów w szkole, okropna oferma i kujon, o którym nawet szkoda tu pisać. Ale żartować o małżeństwie z nim? Na to nigdy nie szkoda czasu!

– O nie, kochana- śmieje się ta druga, kręcąc głową.- To ja za niego wyjdę pierwsza, nie zapominaj się. To prezent świąteczny, ty mi dałaś te piękne, cieplutkie skarpety!

Teraz to Wendy dostaje ataku radości i ze łzami w oczach od szerokiego uśmiechu, odrywając wzrok od kokardy na woreczku, zerka na Meryl.

– Jest luty.

– Czepiasz się- prycha teatralnie urażona dziewczyna.- Mam nadzieję, że się podzielisz- dodaje, widząc, że Wendy wreszcie rozsznurowała zamykający woreczek, sznurek.

W środku jest ogromna tabliczka czekolady, oraz słoik landrynek- serduszek. Szatynka jest niemal wzruszona, że Meryl, którą zna niezbyt dobrze, zapamiętała, jak kiedyś rok temu mówiła jej, że uwielbia te cukierki.