Podchody (5)

Hej To już piąty rozdział. Wiem, że jest mało opisów, ale nie wiedziałam, gdzie je wsadzić.
To są wydarzenia dziejące się zaraz po poprzednim rozdziale. Liczę na was 😉
Beth

PLAC TRENINGOWY.

Herosi wrócili do swoich zajęć, gdy tylko dziewczyny zniknęły im z zasięgu wzroku. Choć nie do końca. Wszyscy zaczęli rozmawiać o tym, co przed chwilą zobaczyli. Nikt wcześniej nie
miał takiej mocy. Michael nie mógł się zbyt długo zastanawiać, ponieważ podeszła do niego Joanna. Jej brązowe włosy były lekko rozczochrane. Wydawała się zmęczona, a przecież chwilę
wcześniej, gdy się widzieli, wyglądała, jak na sterydach.
– To było niezłe – powiedziała, a Michael skinął głową, choć uważał, że było to lepsze niż niezłe. – Mam dwie wiadomości. Dobrą i złą. Od której zacząć?
– Od złej – zdecydował po krótkim namyśle.
– James Ward nie jest twoim wujkiem.
Chłopak zdziwił się . Po co więc płacił za mnie? , pomyślał. Był tak naprawdę obcym człowiekiem, a podawał się za rodzinę i utrzymywał go. To było bez sensu.
– A ta dobra? – zapytał, gdy już się uspokoił.
– Znaleźliśmy go.
– Nie domysliłem się – rzucił z sarkazmem.
– Chciałeś zacząć od złej.
Michael zamyślił się. Teraz nie było nawet wiadomo, czy jest półbogiem dzięki ojcu, czy matce. Postanowił, że zapyta skąd to wiedzą. Przecież mogli się pomylić.
– Chejron wysłał do niego satyra. Człowiek mieszka w slamsach. Jest na zasiłku dla bezrobotnych i wszystko przepija. Wychował się w domu dziecka i nigdy nie miał rodzeństwa.
Więc o co chodzi?, pomyślał. Dlaczego ktokolwiek za mnie płacił, podawał się za tego faceta? Nie znał odpowiedzi. Przeszły go dreszcze. Zauważył, że Joanna patrzy na coś nad jego
głową. Jej wzrok zdradzał irytację. Podniósł wzrok i zobaczył czerwoną głowę wojownika w hełmie.
Joanna splunęła na ziemię i zawołała:
– Chris! Idioto!
Podbiegł do nich wysoki, umięśniony chłopak. Również miał brązowe włosy i oczy oraz wredne spojrzenie.
– Co jest Jo? – zapytał patrząc na Michaela z szatanskim uśmiechem.
– Zajmuje się nim. Idę do Chejrona. Właśnie został oznaczony.
– Nie powinien zająć się nim ktoś z jego rodzeństwa?
– To nasz brat, durniu – odpowiedziała i odeszła w stronę Wielkiego Domu.

DOMEK ARESA.

Domek numer sześć miał ściany pomalowane na czerwono. Wokół dachu rozłożono drut kolczasty, a nad drzwiami zawieszono głowę dzika.
W środku brudnobrązowe ściany pokryte były plakatami różnych rockowych zespołów. Szafy, z których odchodziła farba, nie domykaly się z powodu byle jak wsadzonych ubrań. Łóżka nie
zostały poscielone. Na podłodze było tyle rzeczy, że nie dało się przejść, ale nikomu to nie przeszkadzało. Chris porozpychał je nogami torujac sobie drogę. Podszedł do jednego z
łóżek.
– To jest wolne – powiedział.
Michael rzucił swoją torbę na materac i spojrzał przez okno. Miał widok na plac treningowy. Było tam teraz kilka osób, ale nikt nie ćwiczył. Wszyscy rozmawiali o kłótni, jeśli można to
tak nazwać, pomiędzy Kim i Ashley.
– Teraz wybierzemy ci broń, a potem poprzedstawiam cię rodzeństwu i paru fajnym osobom – powiedział. – Gotowy?

SALON. WIELKI DOM.
(W TYM SAMYM CZASIE)

Joanna weszła do salonu, który przypominał tropikalną puszczę. Wszystko to za sprawą dyrektora obozu, Dionizosa. Po ścianie i suficie wiły się winorośle. Wśród nich zawieszone były
maski z teatru greckiego i głowa lamparta Seymoura. Joanna rzuciła mu kawałek golonki, którą zaraz zjadł mruczac z zadowolenia.
Dziewczyna odwróciła się do Chejrona i zobaczyła, że nie jest on sam. Obok na skórzanym fotelu siedział Pan D. Jak zwykle miał na sobie garnitur w cetki. Pod kamiennym kominkiem zaś stał
mężczyzna wyglądający na trzydzieści pięć lat. Miał krótkie czarne włosy i granatowy garnitur. Hermes spojrzał na nią znudzonym wzrokiem.
– Kolejny problem? Ja bym już zwariowal, Dionizosie.
– Nie. Ja chcialam tylko powiedzieć, że Michael został oznaczony. Syn Aresa. Już sobie idę – powiedziała szybko i odwróciła się do wyjścia.
– Zaczekaj – zatrzymał ją głos Chejrona. – Może ty nam pomożesz.
Opowiedział jej krótko, o co chodzi. Było to ciężkie. Musieli wysłać na misję trójkę niedoświadczonych herosów. W dodatku nie mogli im powiedzieć, dlaczego.
– Była i ciebie Kim? – zapytała przypominając sobie słowa Hermesa.
– Tak.
– Powiesz Ashley, że to kara. Kim to wystarczy. Michaela zmuszę. O to się nie martw, a co do Liz… Nie mam pojęcia.
Mężczyźni popatrzyli po sobie i skineli głowami. Hermes kazał Joannie zawołac do siebie Johna i dziewczyna wyszła.

DOMEK HERMESA.
(KILKA GODZIN PÓŹNIEJ)

– Slyszalas już? – do domku wbiegł siedemnastoletni chłopak o czarnych włosach sięgających mu do uszu i dużych zielonych oczach.
– Nie – odpowiedziała Liz.
– Słuchaj.
Syn Hekate opowiedział jej wydarzeniu na polu treningowym. Wydawał się tym wręcz podniecony. Liz natomiast schowala twarz w dłoniach.
– Co jest? – zapytał . – Chyba nie jesteś aż taka wrażliwa.
– Gorzej. Mam iść z nią i tym nowym chłopakiem na misję .
– Przecież wyrocznia nie przepowiada już – zdziwił się .
Wzruszyla ramionami. John powiedzial, że to prośba Hermesa i że nie prosiłby o to , gdyby nie było to ważne . Wiec się zgodziła.
– Bierz miecz. Idziemy pićwiczyć – uśmiechnal sie szelmowsko. – O dziewczynach pogadamy później.
– Tylko następnym razem upewnijcie się , ze mnie nie ma – odwrocili się i zobaczyli Ashley wychodząca z łazienki.