Piękno boli

Fragment prawdziwego artykułu

Identycznie jak trzeba starać się seksownie poruszać na swoich patyczkowatych nogach. Identycznie jak trzeba siedzieć po nocach ćwicząc intensywnie, aby zgubić tłuszcz, którego wcale już nie miały. Identycznie jak trzeba odmawiać sobie ulubionego jedzenia na rzecz nasączonego wacika. Identycznie jak trzeba ćwiczyć swój talent przez wiele dni, co doprowadzało do wycieńczenia.

Fragment prawdziwego artykułu

Jeśli chcesz wygrać, musisz to robić. – Myśli Countery, przytulając wysoką blondynkę – Sophie Lolensis – która wygrała Konkurs Piękności miasta Galion. Mimo że zdaniem Countrey rozgrywka była nie fair. Przecież tak się starała, zaśpiewała najlepiej… Czemu to Sophie ma na głowie koronę, a nie ona? Czemu?

Panna McKenzi chce wrzasnąć na całe gardło z powodu frustracji, ale może jedynie we własnym umyśle życzyć Sophie dosłownego połamania nóg. Szmata na to zasługuje, pewnie z kimś się przespała, aby zdobyć laury.

Następnie Countrey patrzy na klaskająco uprzejmie widownie z wyćwiczonym uśmiechem. Nie widzi żadnej znajomej twarzy, lecz zupełnie nie jest tym zaskoczona. Jej rodzice pewnie wyszli od razu po ogłoszeniu, że Coun nie wygrała, więc tylko wpatruje się w obce, pyzate buzie.

Szczególnie przypatruje się kobietom – nie takim pięknym jak ona, jednak ubranym w wygodne stroje, ze średnio starannym makijażem i nieco rozczochranymi kudłami – i rzuca im spojrzenie.

Spojrzenie pełne zazdrości.

Tym razem zdobędę koronę 
Bez upadku, w dół, w dół

 

Więc Countery sama zaczyna bić cicho brawo nowej Królowej Piękności miasta Galion i udawać, że wszystko jest – jak zawsze – perfekcyjne.

*koniec wspomnienia*

Natomiast teraz jest inaczej niż w przypadku Konkursu Piękności w Galion. Mam już całe dwadzieścia cztery lata, od roku przygotowuję się tylko na ten Konkurs – Miss America. Największa i najgłośniejsza impreza dla mnie, oceniając nas nawet same sławy. Nina Davuluri czyli ciemnowłosa Miss America dwa tysiące trzynaście. Cindy Crawford, sławna modelka i aktorka w jednym. Dopełnienie tego składu to Ryan Seacrest, prezenter telewizyjny i radiowy.

Cała trójka patrzy na mnie nieco chłodno, zauważam, że szczególną uwagę Nina zwraca na mój brzuch. Jej jest idealnie płaski jak blat stołu. Natomiast mój prezentuje się nieco gorzej – wydaje się wręcz zapadnięty po bokach, co ukazuje lekkie oznaki głodzenia się. Zdaję sobie sprawę z tego, że takie malutkie drobnostki mogą mnie przekreślić, więc mam ochotę wrzasnąć z wściekłości, ale zamiast tego nadal się obracam, aby zwrócili większą uwagę na moje zgrabne uda. Mama zawsze mówi, że one są największym plusem mojej figury, więc może mi się uda.

Kiedy padają słowa, że ”Oto przed Wami była Countery McKenzi! Bardzo dziękujemy, Countery”, kłaniam się głęboko z najśliczniejszym uśmiechem na jaki mnie było stać, a następnie idę kołysząc mocno biodrami za kulisy. Kiedy tam docieram, przestaję być dumnie wyprostowana, wzdycham i cieszę się, że teraz ktoś inny będzie stał przed tymi ludźmi, a nie ja. Przyzwyczaiłam się, że inni mnie oceniają, ale Nina wręcz piorunowała wzrokiem mój brzuszek, więc stanie tam sprawiało, iż prawie zaczęłam się pocić. Wtedy natomiast mogłabym równie dobrze zejść ze sceny i iść oraz zjeść coś w jakimś fast-foodzie.

Krzywię się na samą myśl o kalorycznym jedzeniu. Nie po się tyle poświęcałam, aby teraz przytyć!

– Nie chcę już jeść – oświadcza Countrey McKenzi, odsuwając od siebie talerz z prawie nietkniętą sałatką.

W pomieszczeniu przybywa jedynie jeszcze jej matka, siedzi na przeciwko niej i unosi wysoką brwi, ale nie odpowiada – dalej spożywa powoli sałatę, zieloną i pyszną. Wkłada ją do swoich ust srebrnym sztućcem i dopiero kiedy wymieli ją już na wszystkie sposoby i połknie, patrzy na Coun. Oczy matki Countrey są niezwykle bystre o wyblakłym kolorze nieba, tuż przy kącikach widnieją delikatne zmarszczki zwane kurzymi łapkami. Mimo to jest piękna; ma klasyczne rysy, jasną cerę oraz wąskie usta. Czoło duże i rozumne, włosy jasne jak kłosy zboża zebrane w eleganckiego koka. Countey patrzy na nią przez chwilę z lekką zazdrością, bo choć jest ładniejsza od swojej mamy, ta nigdy nie musiała używać samoopalacza ani ćwiczyć przez parę godzin śpiew. Nigdy nie musiała się męczyć.

– Dasz radę porządnie ćwiczyć choreografię? – pyta matka z dokładną dykcją, a po chwili znowu je kawałek sałatki.

Coun kiwa energicznie głową i odpowiada szybko, a może nawet zbyt szybko:

– Dam, dam. – Jej matka po dłuższej chwili, która dla Countrey jest wieczności, macha lekko lewą ręką, w której trzyma nóż. To znak dla dziewczyny, że może odejść od stołu i czyni to natychmiast.

Małą McKenzi, bo zaledwie piętnastoletnią, boli głowa; dziwnie się czuje na własnych kończynach; w brzuchu pojawia się stresujące kłucie głodu. Mimo wszystko wychodzi z jadalni niczym najprawdziwsza dama, ale kiedy tylko znika z oczu matki, prawie zgina się w pół. Zmęczenie i brak pożywienia dają o sobie znać, ale Coun i tak idzie powoli po schodach krzywiąc się z bólu. Potem trafia jak przez mgłę do łazienki. Pomieszczenie jest duże, bardzo dobrze oświetlone i pachnie tam słodkimi aromatami kadzidełek stojących na półeczce przy ogromnej wannie. Countrey jednak nie przejmuje się niczym – opiera ręce na umywalce i wzdycha głęboko, a jej stopy ubrane jedynie w stópki ślizgają się na błękitnych kafelkach nawet gdy stoi.

Przyszła Miss Ohio unosi głowę i wpatruje się zmęczonym wzrokiem w szklaną taflę. Widzi swoje gęstą czuprynę, bez trądzikową cerę i pełne usta pomalowane szminką Rouge Channel odcień Orchidé. Ale wydaje jej się, że to nie ona patrzy na nią w lutrze, tylko jakaś inna dziewczyna. Bo ta pani ze zwierciadła wyglądała ładnie i porządnie, a Coun się tak nie czuje.

Wie jednak jak temu zaradzić.

Powoli podchodzi do przymkniętych drzwi łazienki i zamyka je na klucz, szykując się psychicznie na to, co zaraz zrobi. Kiedy znowu podchodzi do toaletki z umywalką, jest już całkowicie spokojna oraz zdecydowana. Za chwilę będzie kolejny Konkurs Piękności, a ona nie mieści się w swoją wieczorową sukienkę w rozmiarze trzydzieści dwa. Musi schudnąć, jej mama też tak twierdzi. Do tego pani McKenzi zdaje sobie sprawę z tego, co wyprawia jej córka – mała nie spożywała nic od dwóch dni, a zazwyczaj z nią je posiłki. Na pewno domyśla się, że Countery coś kombinuje. Smutne natomiast jest to, że pomiędzy wiedzą a próbą powstrzymania kogoś dzieli przepaść.

Jaśniejsze włosy, małe piersi
TV mówi: większe jest lepsze
South Beach, bez cukru
Vogue mówi: chudsze jest lepsze

Countery zdejmuje z ozdobnego talerzyka leżącego na toaletce wacik kosmetyczny i odkręca kran. Moczy dokładnie skrawek do demakijażu, a kiedy cały przesiąkł już wodą, kładzie go na płaską powierzchnię mebla i gasi strumień lodowatego napoju. Wszystko to robi z doskonałą precyzją i zaskakującą pewnością siebie. To widocznie niepierwszy raz.

Potem bierze znowu do swoich zadbanych rąk wacik i gniecie go wykonując kulkę. Teraz najtrudniejsza część – myśli, wkładając sobie go do ust i szybko połykając. W pierwszej sekundzie się krztusi, gdyż powierzchnia wacika mimo zmienionego kształtu i tak jest spora, ale zaraz potem połyka go. Przez chwilę oddycha ciężko, czuje mocne drapanie w gardle i niesmak w buzi. Znowu odkręca wodę oraz nabiera trochę jej na ręce i pije. Potem mruga załzawionymi przez zakrztuszenie się oczami. Jedyny plus to taki, że przestała być tak masakrycznie głodna. Oszukała własny organizm, znowu udało jej się!

Tylko dlaczego tak potwornie się czuje nie tylko fizycznie, ale też psychicznie…?

*koniec wspomnienia*

Wgapiam się w lustro taka jak przed laty, kiedy testowałam ”dietę wacikową”.

Była skuteczna, ale później miałam strasznie łamliwe paznokcie, no i bóle brzucha, więc przestałam jej używać. W przeciwieństwie do tej dziewczyny odbijające się w tafli, która stoi na przeciwko… Jak jej tam? Cassidy? Chyba tak, Cassidy, Miss Stanu Wirginii. Biedaczysko, nie wie, że lepiej pozginać wacik, żeby łatwiej połknąć. Hmm, chyba nie ją nie uświadomię. Niech się pomęczy, wyszła lepiej w bikini na scenie ode mnie.

Rozsmarowuję na ustach szminkę Rouge Channel odcień Orchidé – to totalnie mój kolor – i udaję, że nie widzę moich przeciwniczek. Przeciwniczek, które biją się o szczotkę do włosów; przeciwniczek, które testują beznadziejne diety; przeciwniczek, które szlochają, bo założyły złe buty i mają całe zakrwawione nogi; przeciwniczek, które tak jak ja poprawiają makijaż.

Wiecie co? Ja i te kobiety z trybun, które obserwowałam, gdy przegrałam przed laty, jesteśmy jednak do siebie bardzo podobne. Wszystkie ignorujemy cienie świata Konkursów Piękności i skupiamy się, aby widzieć tylko piękno.

Nieświadome tego, że w tym wszystkim to właśnie piękno boli nas najbardziej.