Podchody

Hej! Koleżanka wreszcie namówila mnie żebym to wysłała więc wysyłam. mam nadzieję ze sie wan spodoba. liczę na szczere opinie. sorki za błędy.

Beth

1. Richmond, Vermont.

-Mamo! Wróciłam! – zawołała szesnastoletnia dziewczyna wchodząc do mieszkania. Jej włosy były potargane od wiatru, a policzki czerwone z zimna. – Cześć, kochanie. Jak było w szkole? -jej
matka to wysoka, szczupła kobieta o dużych, brązowych oczach i ślicznych blond włosach. – Jak zwykle – odparła nastolatka. – Baba z angielskiego znowu kazała mi czytać jakieś opowiadanie, a
potem mówiła, że dzieci w przedszkolu lepiej czytają -odpowiedziała znudzonym głosem. W końcu co lekcję tak było. Weszła do kuchni, a mama podała jej talerz. Kiedy dziewczyna zaczęła
jeść, zaproponowała: – Może jednak powinnam porozmawiać z dyrektorem? – Nie! – prawie krzyknęła. – Wiesz, że to tylko pogorszy sprawę. Mówi, że inni dyslektycy potrafią czytać, nawet
jeśli mają z tym problemy. Matka uśmiechnęła się i zmieniła temat. – Pospiesz się, bo jeszcze musisz się spakować. Jutro wycieczka. To poprawiło humor szatynce. Z szerokim uśmiechem i
błyszczącymi z podniecenia, zielonymi oczami pobiegła się spakować. Do końca dnia myślała tylko o jednym: trzy dni w Nowym Jorku.

O 6:00 była już pod szkołą. Do wyjazdu było jeszcze pół godziny, ale umówiła się z koleżnką. – Hej, Liz! – usłyszała nagle. – Hej, Ann! – odpowiedziała swojej najlepszej
przyjaciółce. Wtedy usłyszały za sobą śmiech. Odwróciły się i zobaczyły dwie popularne dziewczyny z klasy. – Właśnie mówiłyśmy, że nie rozumiemy, dlaczego się przyjaźnicie
-powiedziała sztucznie słodkim głosem jedna z nich. – Stanowicie swoje przeciwieństwa. – Dokładnie. Liz tak chuda, że jej kości, a Ann ledwo się w drzwiach mieści -dodała druga i znowu
zaczęły się śmiać. Przyjaciółki odeszły bez słowa. Często były wyśmiewane. Nie chciały jednak dać tej satysfakcji i nie pokazały po sobie, że to zabolało. Gdy znalazły się poza
zasięgiem słuchu, zaczęły rozmawiać. – Nawet nie wiesz jak się cieszę na trzy dni bez pani Killer – powiedziała Liz. – Możesz najwyżej się cieszyć z trzech dni bez angielskiego. Killerowa
jedzie z nami – odpowiedziała Ann. Liz jęknęła. Miała nadzieję na trochę odpoczynku i nic z tego. Zaczęły rozmawiać na przyjemniejsze tematy. Wydawało się, że minęła chwila, kiedy
przyjechał autobus.

Alasca.

Wszyscy rozstępowali się, gdy szła. Ubrana była w swoją ulubioną białą, rozkloszowaną sukienkę bez rękawów i blado różowe szpilki, które wydłużały i tak już długie nogi. Razem z
torebką pasowały do jej pełnych ust. Na palcu jak zawsze miała pierścionek z trzykaratowym diamentem, ostatnią pamiątkę po nie żyjącej matce. Zdenerwowana szła w stronę nowej uczennicy.
Stanęła przed nią i zmierzyła ją wzrokiem. – Ty pewnie jesteś Ashley – powiedziała nowa wyciągając do niej rękę. – Jestem Iveta. – Ponieważ jesteś nowa, dam ci jeszcze szansę –
powiedziała ignorując rękę dziewczyny. – Zasada numer jeden: biały to mój kolor, więc masz zmienić tę bluzkę. – Nie mam nic innego na zmianę. – To nie mój problem. Nikt oprócz mnie nie
ma prawa założyć nic białego. Nie licząc strojów cheerleaderek. Tak więc radzę ci zmień, albo ja zmienię twoje życie w piekło. – Nie boję się ciebie – odpowiedziała Iveta. Na te słowa
Ashley się zaśmiała, jakby usłyszała jakiś żart. Jej głos poniósł się echem po całej szkole. Wszyscy się wzdrygnęli czując chłód. Poczuli, co to znaczy mrożący krew w żyłach.
Ashley uśmiechnęła się. – To zacznij – powiedziała i odeszła.

– Tato? Jest możliwość, żebym do Nowego Jorku pojechała limuzyną. Jest wygodniejsza niż te obskurne autobusy. A wiesz, że musimy wygrać konkurs, żeby potem pojechać na prawdziwy obóz dla
cheerleaderek. Przy ojcu Ashley zmieniała się nie do poznania. Nagle była miła i pomocna. – Przecież stać nas na ten obóz. Nie musisz jechać na żaden konkurs -odparł ojciec. – Ale to nie to
samo. Weszła na piętro i skierowała się do swojego pokoju. Była już spakowana i gotowa do wyjazdu. To było coś, na co czekała od kilku lat. Ojciec nie okazywał uczuć. Brakowało jej matki,
która umarła przy porodzie.

Los Angeles, Kalifornia

Białe sciany. Jasne panele. Wysoki sufit ozdobiony pięknym, zabytkowym żyrandolem. Duże okno od południa. Machoniowe regały z wieloma segregatorami i stojące na środku biurko z tego samego
drewna. Za biurkiem, na beżowym fotelu siedział starszy pan. Ubrany był w czarny garnitur, białą koszulę i muszkę. Przeglądał papiery leżące przed nim. Po drugiej stronie stały dwa takie
same fotele. Na jednym z nich siedział on. Ciemne brązowe włosy, piwne oczy. Mundurek szkolny składający się z granatowych spodni, białej koszuli z wyszytym herbem szkoły. Znudzony chłopak
czekał, aż dyrektor zacznie swój monolog. – Michael Ward. Zostałeś wezwany po raz trzeci, a mamy dopiero wtorek. Ile razy będę musiał jeszcze cię tu widywać? – głos dyrektora był na
wpół zrezygnowany, na wpół zirytowany. – To nie zależy ode mnie – odparł chłopak. – A od kogo? – zapytał mężczyzna mrużąc oczy. – Od pana oczywiście – uniósł się chłopak. – To pan
mnie wzywa. Ja wcale nie chcę tu przychodzić. Dyrektor westchnął. – Twój wujek płaci bardzo wysokie czesne, odkąd poszedłeś do pierwszej do pierwszej klasy. Funduje ci wszystkie wycieczki
oraz obozy w czasie ferii zimowych i letnich. Okaż mu trochę wdzięczności. – Nie widziałem go od dziesięciu lat. Jak mam okazać mu „trochę wdzięczności”? – Przestań wdawać się w bójki.
Udowodnij, że masz siedemnaście lat. W odpowiedzi Michael wyciągnął legitymację i położył na biurku. – Taki dowód wystarczy? – uśmiechnął się szeroko. – Kiedy ty wreszcie
spoważniejesz? -zrezygowany dyrektor zamknął teczkę z dokumentami ucznia. – Zawżyjmy układ. Jeśli jeszcze raz wdasz się w bójkę, wyrzucę cię z drużyny. – Co?! Nie może pan tego zrobić!
Lacrosse jest dla mnie wszystkim! – Wiem. I właśnie dlatego myślę, że to cię powstrzyma. Możesz już iść. Oburzony chłopak pobiegł do swojego pokoju. – I jak? – zapytał jego
współlokator, Denis. – Powiedział, że następnym razem wyrzuci mnie z drużyny. – Wytrzymasz do końca tygodnia. Potem są ferie i jedziesz na obóz. Wiesz, że przyjmują tylko osoby z drużyny.
– Wiem.

sorki ale usunęły mi sie spacje przy kopiowaniu