Prometeusz

Pisałam już kiedyś wiersz o Prometeuszu, ale tamten był dość amatorski, ten mi się bardziej podoba. Oczywiście nie zmieniłam od tamtego czasu swojego zdania o jego osobie, nadal uważam, że Riordan podał bardzo krzywdzący wizerunek tytana Kaukazu.

Prometeusz

 

 

Jestem zmęczony, zmęczony tym życiem

 

 

Zmęczony sobą, samotnością nocy

 

 

Zmęczony cierpieniem, ciągłym z bólu wyciem

 

 

Wiem, że już nikt nie udzieli mi nigdy pomocy

 

 

 

 

 

Czy ja żałuję? Odpowiadam szczerze

 

 

Nie, nie żałuje, żałować nie będę

 

 

Ufałem ludziom i nadal im wierzę

 

 

Kiedy, mnie uwolnią, bogów się pozbędę

 

 

 

 

 

Zniszczę cały Olimp, zostanie ruiną

 

 

Nic nie zostanie z antyku kultury

 

 

Mury się zwalą, bogowie przeminą

 

 

Znikną wzorce greckie z architektury

 

 

 

 

 

Zeusie, musisz wysłuchać  mej mowy

 

 

Zważ, że lepiej żebym dłużej nie pozostał żywy

 

 

Bo kiedy będę wolny, pozbawię cię głowy

 

 

Wielki monarcho słuchaj, ty królu fałszywy

 

 

 

 

 

Nie ma osoby, która bardziej tobą gardzi

 

 

I która większą nienawiść, odczuwa do ciebie

 

 

Wszyscy Olimpijczycy są tak mało warci

 

 

Że nawet ich nie zostawię o wodzie i chlebie

 

 

 

 

 

Twoją żonę żałosną, której nienawidzę

 

 

Rzucę lwom na pożarcie, na to zasługuje

 

 

Kiedy już i z nią skończę i resztę wyszydzę

 

 

By nasza odwieczna walka się skończyła, dopilnuję

 

 

 

 

 

Nie znam dla ciebie litości, tak jak ty się nie ulitowałeś

 

 

Nade mną, kiedy ludziom pomogłem w potrzebie

 

 

Nie wiem, czym się w swoim sądzie kierowałeś

 

 

Wiem jedno, na pewno nie oszczędzę ciebie

 

 

 

 

 

Nikogo nie oszczędzę też z twojej rodziny

 

 

Bliskich, przyjaciół, krewnych, po kolei zgładzę

 

 

Przedstawię im nowe i zadawnione winy

 

 

Wtedy przejmę nad światem absolutną władzę

 

 

 

Będę sprawiedliwym i dobrym, to ci obiecuję

 

 

Żaden człowiek nie zazna krzywdy z mojej ręki

 

 

Niczego co zrobiłem wcale nie żałuję

 

 

Och, poczekaj Zeusie, niech skończą się moje udręki!

 

 

 

 

 

Od razu na Olimp ruszę, nie przepuszczę chwili

 

 

Natychmiast wszystkich zgładzę i stanę na czele

 

 

Od tej pory ludzie będą dobrze i przez wieki żyli

 

 

A Olimp topił będzie się w popiele

 

 

 

 

 

Już niedługo, wiem, że już niedługo, dokonam wszystkiego

 

 

Stanę na czele buntu, odrodzę się, zwyciężę

 

 

Muszę tylko dotrwać do dnia jutrzejszego

 

 

Kiedy zostanę władcą, ludziom się odwdzięczę

 

 

 

 

 

Tak, muszę tylko wyrwać się z twoich łańcuchów

 

 

Opuścić Kaukaz i odzyskać siły

 

 

A kiedy ciało przestanie boleć mnie przy każdym ruchu

 

 

Wtedy poślę Olimpijczyków do jednej mogiły

 

 

 

 

 

Zasnął tytan Kaukazu, zmęczony przemową

 

 

Śpi już dość bardzo długo, nie chce się obudzić

 

 

Może w swoim śnie, jest już świata głową?

 

 

Może już wybawił z śmierci wszystkich dobrych ludzi?

 

 

 

 

 

Niech śpi, biedaczek, zasłużył na spokój

 

 

Był dla nas dobry, pomógł nam w potrzebie

 

 

Niech jego myśli nie mąci niepokój

 

 

Niechaj ciągle nie żyje o wodzie i chlebie

 

 

 

 

 

A ty, Zeusie, do ciebie kieruję te słowa

 

 

Zważ, że chodź tytan Kaukazu nie żyje, to żyje nadzieja

 

 

Zdobędziemy władzę, poleci twa głowa

 

 

Pomścimy naszego wielkiego  dobrodzieja

 

Nico_23