Dusza bez duszy (Prolog)

Cześć. Jestem nowa na blogu i piszę dopiero od niedawna, ale mam nadzieję, że moje wypociny spotkają się z choć częściową aprobatą.

Cassia Ann

***

Ból rozszarpywał każdą komórkę mojego ciała, unieruchamiając mnie skutecznie. Leżałam w kałuży własnej krwi i płakałam. Łkałam cicho, ponieważ nie miałam sił by krzyczeć, by wołać o pomoc.

Dusza spoglądała na mnie, kulącą się u jej stóp, z wyższością. Marszczyła nos jakby była zmuszona wąchać coś okropnego i wyglądała na obrzydzoną. Obrzydzoną mną.

Dla mnie to ona strasznie śmierdziała. Roztaczała dookoła siebie woń siarki i zgnilizny.

– Mogę Cię zmiażdżyć w każdej chwili – powiedziała chrapliwie, a jej głos odbił się echem od ścian groty.

Nie musiała mi przypominać w jakiej beznadziejnej sytuacji się znajduję. Choćbym się nie wiadomo jak starała nie mogłam przestać myśleć, że zaraz zginę, albo zostanę jej pobratymcem. Zatrzęsłam się ze zgrozą na myśl o nowym żywocie, który mógł mnie czekać.

– Nawet nie wiesz, jak przyjemnie mi się teraz na ciebie patrzy, Kiss – zaśmiała się okręcając pasmo lśniących czerwienią włosów na palcu. – Powiedz, bardzo boli?

Z złośliwym uśmiechem nadepnęła na moją złamaną nogę. Ból rozlał się po moim ciele wyrywając mi z gardła dziki krzyk. Szarpnęło mną spazmatycznie, aż zwymiotowałam krwią.

– Och – Dusza pochyliła się nade mną z udawanym rozczuleniem.

Z wściekłością splunęłam jej w twarz, ale zabarwiona na czerwono ślina przeleciała przez jej niematerialne jestestwo.

W odpowiedzi czerwonowłosa jedynie uniosła brew, co rozwścieczyło mnie jeszcze bardziej.

Była inna niż wszystkie Dusze, które potrafiłam ranić i odsyłać z powrotem do Tartaru. Była moim najgorszym koszmarem. Istotą, przed którą nie mogłam się bronić.

– Czemu mi to robisz? – warknęłam wbrew sobie kuląc się bardziej.

– Dowiesz się w swoim czasie.

Ta wypowiedz wytrąciła mnie z równowagi. Co miała na myśli mówiąc: w swoim czasie?

Chciała się jeszcze nade mną poznęcać i potem wyjawić mi swe powody czy może zamierzała utrzymać mnie przy życiu i zrobić to potem…. Obie wersje zapowiadały rychłą śmierć.

– Pamiętaj, Kiss – powiedziała Dusza, a z oblicza ulotniła się wszelka radość powodowana moim cierpieniem – Kiedyś ktoś bardzo Ci bliski zrani Cię tak bardzo, że stracisz wszelką nadzieję i twoje największe marzenie nigdy się nie spełni. Tak jak mnie. Nazywam się Natasha, a teraz żyj i powtarzaj wszystkim, że to ja przyniosę im zgubę.