Pani Cienia (26)

 

Po raz tysięczny zaryłam glebę.

Moje biedne kolanka! Będę miała pewnie całe poobdrapywane i w siniakach. Cholera, to będzie masakrycznie wyglądało na mojej bladej skórze. Moja cera musiała wreszcie nabrać błysku, pfu, blasku. No wiecie, jak z tej reklamy – choć ja raczej bym się nie opaliła na ładny brąz, ale na pomidorową czerwień. Co tam. Raz się żyje!

– Meluś, wstawaj! Jeszcze trening się nie skończył! – Mimo, że teraz z bardzo bliskiej odległości wpatrywałam się w ubity piach, mogłam sobie z łatwością wyobrazić uśmiech Cass.

Wydałam z siebie dźwięk na pół przypominający jęk, a na pół prychnięcie.

– Przepraszam, ale mi tu wygodnie. Powalcz z jakimś lepszym szermierzem niż ja… Ten manekin po drugiej stronie Areny nadałby się.

– Melia, rusz tyłek, za chwilę koniec! – Cass delikatnie dotknęła butem mojego ramienia.

– A myślisz, że na co czekam? – dalej miałam sztywne mięśnie ramion, dzięki czemu utrzymywałam się zaledwie kilka centymetrów od gleby. Prawdopodobnie moja pozycja przypominała robienie pompek.

– Amelia, nie bądź taka! No wstawaj, jeszcze tylko jedna walka!

– Jedna walka jest równoznaczna z kolejnymi sińcami, zadrapaniami i walnięciem w ziemię. Dziękuję, poleżę – tak, moi drodzy, to był sarkazm.

Cass złapała mnie za rękę i pociągnęła, ale ja nawet nie drgnęłam. Skończyło się więc to na tym, że Ruda ciągała mnie po całej Arenie, a ja uparcie pozostawałam bierna. Ale ha! Wreszcie będę mogła pochodzić bez tej brzydkiej Obozowej koszulki – nawet Chejron, mój najukochańszy nauczyciel na świecie, nie będzie jęczał skoro mój T-shirt miał teraz barwę ziemi i posiadał parę naprawdę beznadziejnych plam. Biedna, niczego nieświadoma Cass sprawiła mi ogromną przysługę.

– Widzę, że wreszcie wiesz, gdzie jest twoje miejsce, Avili – uniosłam twarz i skrzywiłam się, widząc ładną mordę Mai. Do tego Cass puściła moją nogę, więc walnęłam się w dłoń. Ja kiedyś ją zabiję.

Maja jak zwykle wyglądała zjawisko ze swoimi długimi, srebrnymi włosami oraz rumianymi policzkami. Natomiast ja prezentowałam się nie najlepiej: upaćkana w glebie, w czuprynie pełno liści… ta, pewnie przypominałam potwora z bagien. Uroczo.

– Nie, Maju – ja po prostu sprawdzam czy jest wygodnie na twoim miejscu – odgryzłam się, uśmiechają się słodziutko do srebrnowłosej.

Dziewczyna zmrużyła oczy i już otworzyła usta, chcąc pewnie mnie wyzwać od idiotek, kiedy nagle kula błota walnęła prosto w jej jasną, lnianą koszulkę.

– Ups, przepraszam – zaświergotała Cass z niby skruszoną minką – To przez przypadek, on chodzi po ludziach.

Maja z przerażeniem spojrzała na swoją bluzkę, która teraz nadawała się tylko do wyrzucenia do kosza.

– Wy… wy wariatki! – krzyknęła urażona, odwracając się od nas i sobie idąc. Szybko poszło, zazwyczaj by się jeszcze z nami pobiła. Postanowiłam robić jednak dobrą minę do złej gry:

– Wow. To zabolało tutaj – pokazałam miejsce, gdzie znajduje się serce.

– Och, Meluś, racja – niektórych ludzi czasem zaczyna boleć to, że nie mają takiego ważnego organu – Cass wydęła dolną wargę, żeby powstrzymać złośliwy uśmieszek.

Że co?! Ja niby nie miałam serca?! Wcale, że je posiadałam! To, iż nieczęsto go używałam nic nie znaczyło. Po prostu przeważnie ludzie nie byli wart, aby im współczuć. No bo spójrzmy: jakiś tam chłopczyk wywalił się, bo nie sprawdził czy hamulce działają w jego nowym rowerku. Niech spada, to wina jego bezmyślności, po cholerę przejmować się? To logiczne, prawda?

– Pff, czy ty sugerujesz…

Nie dokończyłam, bo przerwał mi wysoki, niewychowany dupek, który teraz do nas podszedł, posyłając mnie i Cassie mordercze spojrzenie (mam lepsze! Mojemu nikt nie dorówna! Mrau, ta moja skromność…)

– Co wy zrobiłyście Mai? – spytał, mrużąc czekoladowe oczy.

Naraz wymieniłam się spojrzeniem z Cass. Hmm, co zrobiłyśmy Mai? To co zwykle. Tylko czemu ten blondasek się do nas zbliżył? Też chciał oberwać błotem? Buahahaha, mogłabym się jego oto zapytać – groźba stulecie! Już widziałam jak za wiele lat dresy grożą sposobem Amelii Avili; zamiast ,,Chcesz w pysk?” to ,,Chcesz dostać błotem?”. Normalna rewolucja w świecie pogróżek!

Zmierzyłam chłopaka wzrokiem – wysoki, ale pewnie tylko trochę wyższy ode mnie, jego cera cechowała się identyczną barwą, co złociste włosy tego dupka. Pomarańczowa koszulka na nim wisiała, a spodnie w kolorze turkusu też nie były ostatnim krzykiem mody. W skrócie: zero specjalności.

– Nic – rzuciła Cass, zbywając go wzruszeniem ramion, a następnie pomogła mi wstać.

Wow. To fantastycznie, że moja przyjaciółka zawsze pamiętała, żeby mi pomóc – co z tego, że leżałam już w tym łajnie (dzięki niej) parę dobrych minut? Najpierw wypada odpowiedzieć gościowi niż pomóc kumpeli, dobre wychowanie zawsze pierwsze!

– Kim ty w ogóle jesteś? Nowy? – dorzuciła Ruda, ujrzawszy, iż chłopak nadal się na nas gapi, a dokładnie na mnie i na mój powalający wygląd.

Pokazałam mu język – tak, wiedziałam, że to bardzo dojrzałe zachowanie, ale cóż zrobić? To irytujące, gdy ktoś wbija swoje gały w ciebie.

– Niby czemu tak uważasz? – blondyn wolał grać na czas, przekrzywiając przy tym lekko głowę. Pewnie chciał, żeby to było urocze. Pff, nie udało mu się.

– Bo podszedłeś z własnej woli do złej Mel. To równoznaczne z samobójstwem – Czemu Cass zachowuje się, jakbym tu nie stała?!

– Przepraszam bardzo, ja to ostoja miłości. Jak ta cała Matka Teresa z Kalkuty – uniosłam dumnie podbródek, a Cass prychnęła. Blondyn tylko przygryzł wargę, wyraźnie starając się nie roześmiać.

Umm, ale ja naprawdę mogłabym być święta! Przecież dzięki mnie moje sługusy miały porządek w domku i nie marnowały zbyt dużo tlenu! Widzicie, gdybym nie zakazywała im za dużo oddychać, to na tym Obozie na pewno byłoby więcej dwutlenku węgla. Hura ja!

– Tak, nawet z twarzy ją przypominasz – rzuciła Cass.

– Ja przynajmniej nie mam marchewkowych włosów – odpowiedziałam od razu, choć moja przyjaciółka posiadała bardziej czerwone niż rude kłaki.

– Hej, zaraz. Nie odpowiedziałyście na moje pytanie: co zrobiłyście Mai?!

– Walnęłyśmy w nią kulą mokrej ziemi – rzekłam, wywracając oczami. Bosz, robiło się nudno, niech ten palant sobie idzie!

– Czemu? – a co to jest, przesłuchanie na komisariacie?!

– Bo jej nie lubimy – Cass obdarzyła go wzrokiem ,,Idiota”.

No naprawdę, ten chłopak to jakiś debil, nic nie kapował. Do tego przez niego herosi zamiast skupiać się na walce, co chwilę zerkali na nas i to pewne, że tylko moja wkurzona mina powstrzymywała ich przez podejściem. Nie ma to jak bycie postrachem Obozu!

– Ale… nie możecie jej traktować w taki sposób, skoro tylko za nią nie przepadacie! – Blondyn z oburzeniem zmarszczył brwi.

– A co? Pozwiesz nas? – zadrwiłam sobie z niego, a potem rzuciłam do Cassie – Chodźmy od tego pajaca, przynudza.

– No ba – odwróciłyśmy się od chłopaka plecami oraz zaczęłyśmy iść w stronę wyjścia z Areny, choć jeszcze nie było gongu oznaczającego, że minęła godzina.

– Mam na was oko! – usłyszałam jego krzyk i nie mogłam się powstrzymać od odpowiedzi:

– Sorry, przystojniaku, jestem zajęta! – Odwróciłam głowę, żeby zobaczyć jego mimikę.

Bezcenna.

****************************************

Wylegiwałam się w domku Hercosia na swoim super niewygodnym łóżku, podczas gdy Denis cały czas przynudzał i sprawiał, że miałam ochotę udusić się twardą poduszką. Bosz, chciałam wreszcie się wyspać! Rzecz jasna przejmowałam się Izi i jej zniknięciem, ale to była jedyna okazja, żeby się porządnie przespać. Nawet specjalnie zmyłam z siebie brud oraz przebrałam się w piżamy, choć wybiła dopiero godzina dwunasta (popołudniu). Ale nie! Synek Tanatosa musiał przybiec i zacząć jęczeć:

– Mel, rozumiesz?! On świetnie gra! Jake musi mieć go w swojej drużynie na następnym meczu siatki!!! – Denis zachowywał się jakby nawdychał się koki, a potem wziął porządną porcję grzybków halucynogenów.

Zawsze wiedziałam, że uwielbiał tą durną gierkę, która przypominała po części siatkówkę (minus trzy różne piłki i inne zasady…. tak szczerze, to tylko siatka upodobniała tą zabawę do siatkówy), ale nigdy jeszcze tak nie wariował.

– Bosz, Denis, to niech Jake go przekona, żeby z nim grał. Jaki problem? – westchnęłam, mając dość jego wywodów.

– Ale Mel, Jake jeszcze nie zna Phila, a Cristian już chce go przekabacić, żeby… – przerwałam mu:

– Czy jako komentatorzy nie powinniśmy być bezstronni?

Ha! Zabiłam mu ćwieka, wreszcie się zamknął. A teraz sorry, pójdę spać… .

Gdy tylko przyłożyłam głowę do poduszki kojarzącej się z kamieniem, Denis rzucił:

– Gdzie Aronia i sługusy?

– Na Arenie – westchnęłam i zamknęłam oczy.

– A czemu ty tam nie jesteś?

– Bo taki nowy palant się przyczepił do mnie i Cassie – mruknęłam, podnosząc niechętnie powieki.

– Dlaczego…

Chłopak nie dokończył, bo dostał jaśkiem prosto w ten swój pusty łeb. Uśmiechnęłam się leniwie, dumna z siebie. Należało mu się, może wreszcie się zamknie!

– Cicho, ja chcę spać!

– Niby po co ci więcej snu? I tak ci już nic nie pomoże.

Zerwałam się jak oparzona z łóżka i wbiłam w niego wściekłe spojrzenie. Jak on śmie obrażać moją urodę?! A tak w ogóle to dobrze, że nie widział mnie w roli potwora z bagien… . Choć nie, szkoda. Może tak by się wystraszył, iż wreszcie dałby mi spokój!

– Emmm…. wiesz, Mel, brzydcy ludzie mają zawsze trochę gorzej w życiu, ale… – Denisa ewidentnie rozbawiło oburzenie na mojej twarzy.

– Wcale, że nie! Są biedniejsi od brzydali, bo zużywają więcej drogich odżywek – warknęłam – No i ja jestem ładna.

– Masz rozdwojone końcówki.

No teraz to przesadził! Moje loki nie posiadały rozdwojonych końcówek, a i nie były rude, nie to co jego! Jak już zostanę chrzestną dzieciaków Cass i Ady, to nauczę ich z kim można się kumplować: ,,Pamiętajcie, nie rozmawiajcie ani z rudymi ludźmi ani łysymi. Czemu nie z łysymi? Bo może kiedyś miał rudą czuprynę!”

– Wcale, że nie! Moje włosy są piękne! Po prostu mi zazdrościsz!

– Skoro tak sądzisz…

– To jest lewa, a to prawa – pokazałam swoje pięści – One również tak myślą.

Denis nic nie powiedział, tylko pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Jesteś strasznie agresywna.

– Drugi Sherlock Holmes się znalazł – prychnęłam i obrażona wyszła z domku, zapominając o twardym łóżeczku.

******************************************

Hmmm, następnym razem powinnam pomyśleć, zanim wyjdę gdzieś bez spojrzenia w lustro. A czemu? No cóż, właśnie paradowałam po Obozie na bosaka w bluzce z wielkim dalmatyńczykiem i spodenkami w czarno-białe łaty. Naprawdę ładny strój, ale widać było, że to moja piżama.

Przynajmniej mogłam się pośmiać z min Obozowiczy, którzy ujrzawszy mnie, robili wielkie oczy i otwierali japy.

Co jednak mnie najbardziej zirytowało, pogoda wydawała się jeszcze lepsza niż zazwyczaj. Prawie zawsze niebo ukazywało swoją błękitną barwę, słońce świeciło, a ptaszki fałszowały śpiewały, ale dzisiaj wszystko to zdawało się być zdwojone. Do tego te gorąco mnie wykańczało – chyba najlepiej nadawałabym się na mieszkankę Anglii, tam podobno cały czas pada, a nie jest beznadziejnie ciepło.

Rzecz jasna, każdy oprócz mnie był zachwycony parującym powietrzem. Ludzie, czy jedynie ja nienawidzę tak wysokich temperatur?! Choć pewnie nie tylko ja – gdzieś tam daleko są Eskimosi, którzy też nie lubią gorąca!

Plan na przyszłość: pojechać na Alaskę, czy gdzieś i zamieszkać z Eski… zaraz, ja nie zamieszkałabym w iglu! Tam pewnie temperatura spadała poniżej zera, za zimno!

Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej dochodzę do tego, że mnie trudno uszczęśliwić. A przecież nie mogło się o mnie nawet powiedzieć, że miałam tę okropną cechę, a mianowicie wybredność!

– Bez komentarza – rzuciłam w stronę Iliady, która na mój widok skamieniała.

Kiedyś Cass zarzuciła mi, że jestem nietolerancyjna, a to nieprawda! Proszę bardzo, oto przykład: ja bym się nie dziwiła, gdyby ludzie paradowali w wygodnych ciuchach do spania, a reszta wywalała oczami, gdy mnie zauważała. To oni są nietolerancyjni, nie ja!

– Amelia?! – wrzasnęła Aronia z daleka.

Nawet w tłumie mogło się ją łatwo rozpoznać; dziewczyna jak zwykle przypominała Mroczną Księżniczkę z tymi swoimi ciemnymi lokami i czarnymi ciuchami z motywami piszczeli. Trzeba przyznać, że wśród reszty Herosów Aronia kojarzyła się ze Śmiercią na obcasach, która szła przez pola pełne pomarańczowych kwiatów.

O, nie! Ona mi nie da spokoju, jeśli zobaczy mnie teraz w mojej cudownej bluzce z psem. Cholera!

Jednak ja, Amelia Avili, zawsze miałam wyjście z sytuacji, a dokładnie: jeśli jest za dużo świadków, żeby ogłuszyć wroga, zwiewaj!

Natomiast to, że Półbogowie nie byli przygotowani na nagłe uniki, aby nie zostać staranowanym przez żywe sześćdziesiąt kilogramów, to już nie moja wina! Powinni bardziej się przykładać do odskakiwania na boki, a nie tylko wymachiwać na treningach mieczykami. Pff, debile, nie wiedzieli co im będzie służyć lepiej w życiu!

Ehh, chyba jak zwykle będę musiała im pokazać.

*************************************

Jako że domek Hercosia znajdował się za daleko, poświęciłam się i wstąpiłam (wbiegłam jak oszalała laska, która śpieszyła się do ulubionego butiku na przecenę 50%) do Wielkiego Domu. Oczywiście, zrobiłam to w wielkim stylu:

Kiedy tylko wleciałam tam niczym torpeda, nie zwracając większej uwagi na ludzi przy stole od ping-ponga, rzuciłam się za sofę na twardą, brudną podłogę z okrzykiem ,,Mnie tu nie ma!”. Jednak Aronia też miała niezłe wejście – weszła szybko, zaraz po mnie, i warknęła ,,Gdzie ona, do cholery, jest?” Wyraźnie się wkurzyła, że ją unikałam. A to dziwne!

– Emm… ale kto? – zapytała niepewnie jakaś dziewczyna.

Postanowiłam zaryzykować, więc usiadłam na kolanach i delikatnie wychyliłam się znad sofy. Niemal od razu zobaczyłam Gotkę oraz kilka innych osób – chłopaków i dziewczyny – siedzących na starych, drewnianych krzesłach. Jednak najbardziej zdziwiło mnie to, że dalej nigdzie nie mogłam dostrzec pana D., stał tam jedynie Chejron.

– Avili – warknęła Aronia, piorunując spojrzeniem szczupłą, płaską blondynkę, która z przerażenia prawie nie spadła z krzesła.

No tak, Gotka potrafiła wystraszyć niejedną osobę, ale bez przesady! Przecież tak naprawdę to miła dziewczyna, tylko trzeba ją lepiej poznać.

,,Taaa, a ja co noc zamieniam się w Shreka” – sama siebie ochrzaniłam w myślach.

– J-ja… – blondi nie dokończyła, bo wtedy Aronia wbiła we mnie swoje wielkie, umalowane orzechowe oczy i rzuciła:

– Mam cię, Mel! – chcąc, nie chcąc niechętnie wyszłam zza sofy.

Widziałam, jak Gotka patrzyła na mój ciuch, a następnie powoli unosiła kąciki pomalowanych ust, wyraźnie rozbawiona. A niech idzie do diabła, ja tam się dobrze w tym czułam!

– Melia, naprawdę śliczny piesek – nawet idiota usłyszałby wredną nutę w głosie Aronii.

– Aronio, złotko, wiem, jestem genialna i nie można mnie nie kochać, ale mogłabyś tego nie ukazywać publicznie? Jeszcze mój chłopak się dowie! – zatrzepotałam rzęsami i ułożyłam usta w niezadowolony dzióbek.

Herosi zachichotali bądź patrzyli na nas niczym na idiotki, które zjadły trzy kilogramy cukru za jednym zamachem. Chejron zrobił facepalm, a Aronia skrzywiła się teatralnie, ale po chwili odpowiedziała mi:

– Och, ależ Amelio, me serce bije tylko dla ciebie!

W pierwszym odruchu udałam, że wymiotuję, co zostało skomentowane przez moją kumpelę:

– Miło, że ty też do mnie czujesz to samo.

Teraz nawet ja nie powstrzymałam się od szerokiego uśmiechu.

– Zawsze możesz na mnie liczyć.

Obie zaśmiałyśmy się, ale przerwał nam zdenerwowany Chejron, który chyba z trudem powstrzymywał się od dosłownego wykopania nas z jego salonu. I niby ten gość to oaza spokoju!

– Dziewczyny, idźcie z stąd, musimy jeszcze usta…

– A właśnie, po co ta narada? – wpadłam mu słowo.

– Bal – podrzucił hasło.

Na te wieści Aronia zrobiła wielkie gały i zaczęła piszczeć:

– Mel, prawie bym ci zapomniała powiedzieć! Razem z Cass miałyśmy właśnie wybierać sukienki, a ty pójdziesz z nami!

O cholera, zapomniałam, dziś był ten beznadziejny Bal! Nieeeeee, ja nieeeee chcę na niego iść! Ale kurde, obiecałam Denisowi, że będę jego partnerką, a i miałam zamiar przypilnować Mai, żeby nie zaczęła podrywać Jake’a… .

Ale sukienki to za żadne skarby świata nie założę!

– Pójdę w dżinsach – oświadczyłam.

– I może jeszcze w tej koszulce? – Aronia zmarszczyła nosek, tak jakby ktoś podsunął jej krowie placki do zjedzenia – No weź, jeszcze Denis się będzie za ciebie wstydził!

Zanim zdążyłam prychnąć, Chejron dorzucił:

– Aronio, może pokarzesz Mel sukienki z naszego Składzika?

Już chciałam się sprzeczać, lecz Gotka chwyciła mnie mocno za rękę i zanim zdążyłam choćby jęknąć, już mnie ciągnięto przez drzwi.

Ten stary koński piernik mi za to zapłaci!