Magia imion (Prolog)

Dedyk leci do Suchej (za to, że znów się przez nią nie wyspałam XD), dla Cass (dziwnym trafem, to dzięki niej wpadłam na ten pomysł) i dla Chio (bo to dzięki niej, mój „talent” się rozwija i ona mi to sprawdziła na obecność błędów).

PS: Zawieszam tymczasowo Odnaleźć siebie.

PS 2.: Czytasz=Komentujesz, bo od ilości komentarzy zależy kiedy pojawi się 1 rozdział, który jest już gotowy. 😛

PS 3.: Powtórzenia „pamiętam” są celowe.

                                                    ***

 

 

 

 

Prolog

 

 

Jestem Angel Wind.

A oto moja historia. Opowieść o magii imion.

***

Wszystko zaczęło się najzwyklejszego dnia, pod koniec lata. Spacerowałam po parku, rozmyślając. Ostatnio często wybierałam się na takie przechadzki. Lubiłam widzieć nad sobą krystalicznie czyste niebo, czy też burzowe chmury. Chciałam się tam wznieść, wysoko, pośród obłoki, czuć pęd wiatru, obserwować wszystko z góry. Nie sądziłam, że te marzenia kiedykolwiek się spełnią.

Szłam szarą ścieżką, uważnie obserwując otoczenie. Nawet nie wiecie ile tracą ludzie nie rozglądając się dookoła!

Po prawej dostrzegłam panią Cordell, na spacerze ze swoim psem. Była częstym gościem w parku. Niemal tu mieszkała, w sumie, nie dziwię się jej. Miała męża pijaka, pod warstwą swetrów i długimi spódnicami ukrywała siniaki. Jedna z wielu ofiar przemocy w tym ponurym mieście.

Wyprzedziła mnie czterolatka, Kasey Vick, pędząc na swym rowerku. Tuż za nią przejechał jej ojciec, Malcolm. Ona z kolei miała wszystko czego chciała. Jej rodzice byli szanowanymi pracownikami wielkiej korporacji, Create Your Angel, która produkowała sławne na całym świecie lalki-aniołki.

Zazdrościłam jej, zawsze otoczonej opieką i miłością, pięknej brązowowłosej dziewczynce o czarnych jak noc oczach. Ale jednak lubiłam ją, często nią się opiekowałam, kiedy w wakacje jej rodzice musieli iść do pracy. Na zawsze zapamiętam moment, w którym zginęli, ale za bardzo wybiegam w przyszłość.

Doszłam do rozdroża. Mogłam iść albo przed siebie, głębiej w park, czy też w prawo, do mojego domu. Skrzywiłam się, skręcając w bok.

Nie chciałam wracać, ale wiedziałam, że muszę. Matka by się o mnie martwiła, gdybym wróciła później niż zwykle. A ja nie chciałam, aby się stresowała, i tak jej zdrowie było zszargane.

Gdy doszłam przed dom, jak zwykle dostrzegłam ciekawskich sąsiadów wyglądających ciekawsko zza okien. Zawsze tak było. Zawsze. Nigdy nie wiedziałam dlaczego.

Moje przysłowiowe cztery kąty nie był wcale okazałe, dwupiętrowy budynek ze spadzistym dachem i wielkimi oknami. Najbardziej lubiłam duży ogród, pełen wysokich drzew i krzewów, to tam zwykłam odrabiać lekcje pośród kwiatów konwalii, maków, tulipanów i kolorowych storczyków.

Budynek i cały nasz majątek jest spadkiem po moim dziadku, Kondziu Miku. To właśnie on opiekował się mną od dzieciństwa, był przy mnie, pocieszał, wspierał, nie ważne co zrobiłam bronił mnie przed innymi.

Zmarł rok temu w wypadku samochodowym. Na zawsze zapamiętam ten dzień, kiedy policja weszła do mojego domu, poinformowała mnie o całym zajściu. Pamiętam przypalone ciastka, których nie wyciągnęłam z piekarnika. Ciastka, przez które wsiadł do tego starego auta. Pamiętam czekanie przy oknie z nadzieją, że ten wesoły starzec przyjedzie swoim gruchotem z uśmiechem i jak to miał w zwyczaju powie tym troskliwym tonem, że tak szybko się go nie pozbędę.

Pamiętam jak wyjeżdżał do sklepu po lukier, potrzebny do ciasteczek. Pamiętam jego szare jeansy, kolorową koszulkę, którą kupiłam mu na urodziny, jego szczupłą i wysoką sylwetkę, czarne włosy z siwymi pasmami, radosne czekoladowe oczy, perlisty śmiech.

Pamiętam tygodnie chodzenia jak zombi, kiedy byłam pozbawiona jakiejkolwiek nadziei. Pamiętam niechęć do jedzenia, picia, robienia czegokolwiek. Pamiętam smutek, jaki czułam za każdym razem kiedy byłam w kuchni, na wspomnienie wspólnych godzin gotowania, rozmawiania i śmiania się z durnych żartów.

Pamiętam mojego dziadka, najukochańszą i najbliższą mi osobę. Tę osobę, co czytała mi na dobranoc, pomagała w ogrodzie odrabiać lekcje, nie denerwowała się i nie krzyczała, kiedy zrobiłam coś złego, tylko patrzyła na mnie ze smutkiem, co było najgorszą karą na świecie.

Pamiętam i zawsze będę pamiętać, tego co mnie uczył. Imiona odzwierciedlają duszę, mój mały aniołku. Nigdy się nie zmieniaj tylko dlatego, że ktoś tego chce. Bądź sobą, popełniaj własne błędy, ucz się na nich. Pamiętaj, o tych, co odeszli. Wybaczaj.

Pamiętam jak zginął. I nie wierzę, że był to wypadek. Wszystko miało się niedługo wyjaśnić. Wszystko miałam ujrzeć w innych barwach.