Obóz Jupiter (5)

 Nadal patrzyłam się na Rachel, która właśnie wyrecytowała przepowiednię. Nagle wszyscy zaczęli się gapić w moją stronę. Pobrudziłam się, czy co? Na moją złość niektórzy zaczęli pokazywać mnie palcami. Teraz najchętniej rzuciłabym się na kogoś ze sztyletem, którym nie potrafiłam walczyć (Ale liczą się chęci, prawda? Jeśli ktoś chce to potrafi.). Wcześniej Annabeth próbowała mnie czegoś nauczyć, ale chyba nie za bardzo wyszło, bo moja broń ciągle lądowała obok mnie. W tym samym momencie gdy chciałam ich opieprzyć odezwał się Chejron:

– Enyo, Bogini Przemocy. Witaj Isabello White, córko Pani Wojny.

Przecież to niemożliwe, Enyo nie mogła być moją matką. Niby dlaczego Persefona powiedziała, że jestem jej córką. Czy to jest normalne, że Bogowie są aż tacy dziwni. Czy Oni nie potrafią rozróżnić swoich dzieci od potomków innych Bogów? Czy to na prawdę jest aż takie trudne?

Annabeth podeszła do Chejrona i zaczęła cicho z nim rozmawiać, gestykulując żywo. Na jej słowa centaur podniósł rękę do swojej kędzierzawej brody i zaczął gładzić się po niej.

– Chyba nie mamy wątpliwości kogo mamy wysłać na misję – powiedziała głośno blondynka, przerywając martwą ciszę. – Na misję  o której mówi przepowiednia musi iść Melanie. Córka Bogini Hybris.

Centaur nadal uważnie ilustrował mnie wzrokiem. Dziwnie się z tym czułam.

– Kończymy ognisko, wszyscy do swoich łóżek.

Nie za bardzo wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Gdzie mam teraz pójść. Moja boska matka mnie uznała. Nie powinnam mieszkać we własnym domku? Z tego co mówiła mi wcześniej córka Ateny, teraz nawet pomniejsi Bogowie mieli swoje domki w Obozie Herosów. Czyli ja też powinnam mieć, tylko jak do diabła wygląda jakiś atrybut tej całej Enyo? Było mi nieco wstyd zapytać o drogę, lecz z opresji wyratowała mnie Annabeth podchodząc do mnie i zaczynając wszystko tłumaczyć.

– Więc widzisz… – dziewczyna przerwała na chwilę – twoja matka nie ma domku w Obozie Herosów. Będziesz musiała spać w Domku Hermesa póki nie zbudujemy czegoś dla ciebie. Chodź zaprowadzę cię do twojego Domku.

Jasnowłosa zaczęła się powoli oddalać , nie patrząc za sobą czy za nią idę.

**************************************************

Gdy doszłam do miejsca które miałam nazywać moim domem, zaczęłam przetrząsać duże pomieszczenie za poszukiwaniem jakiejkolwiek książki o Bogach Greckich. Oprócz tego, że moją matką jest jakaś Bogini Wojny nie wiedziała nic. No może jeszcze to, że nazywa się Enyo.

Po mozolnych poszukiwaniach wreszcie znalazłam to czego szukałam. Byłą to bardzo zakurzona, gruba księga w czarnej skórzanej oprawie. Skojarzyła mi się z księgą do czarów. Zdmuchnęłam kurz na książce przy okazji starając się nie zakichać na śmierć. Parę sekund później gdy kurz przestał mnie drażnić oczy zobaczyłam poblakłe pod upływem czasu złote litery. Jeśli się nie myliłam była to starożytna greka. Tylka jak do tysiąca pierniczków, ja rozumiałam ten język? Nigdy go wcześniej na oczy nie widziałam. Jakim cudem ja się pytam zdołałam to przeczytać? Dlaczego moje życie musi być aż tak skomplikowane.

Przekartkowałam strony, licząc na jakąś wzmiankę o mojej matce. Gdy wreszcie znalazłam to czego szukałam. Enyo – bogini i uosobienie gwałtu, przemocy, wojny, działań wojennych. Towarzyszyła Aresowi na polu walki.

Byłam ciekawa czy herosi są tacy sami jak ich boscy rodzice. Nie zamierzałam być taka sama jak ona – kobieta która mnie zostawiła gdy byłam mała. Czy to nie istne bestialstwo ze strony Bogów. Porzucić własne dziecko, a później mieć gdzieś co się z nim stanie. Ja tak to odebrałam, ale wiedziałam, że się mylę. Westchnęłam cicho. Bogowie tak naprawdę kochają nas – herosów, swoje dzieci. Tylko, że nie mogą tego zbytnio okazywać.

Gwałtownie zamknęłam książkę, starając się nie myśleć o mojej matce. Po chwili wahania księgę wrzuciłam pod łóżko Travisa, albo Connora, tam gdzie było jej miejsce. Bliźniacy wyglądali tak samo, nie wiedziałam który jest który. Wyglądali tak samo. Jasne kręcone włosy, iskierki w niebieskich oczach. Oboje nosili pomarańczowe koszulki. Z  resztą tak jak wszyscy inni tutaj.

Położyłam się na jednym z wolnych łóżek. Oczy strasznie mi się kleiły, po chwili usnęłam. Znów śniły mi się koszmary.