Testament Ammy Flame (1)

Heej

Oto i pierwszy rozdział mojego opowiadania. Dziękuję za komentarze przy prologu. Postaram się skorzystać z waszych rad

RedTee

Niewiem, czy kiedykolwiek skończy padać. Siedzę przy oknie mojego małego pokoju i czekam na kolację. Do tego czasu nie mogę wyjść na korytarz. Teraz jest czas na modlitwę- jak codziennie o tej godzinie. Takie są zasady w katolickiej szkole z internatem. Chociaż coraz częściej nazywam to miejsce katolickim domem dziecka. Matka zapisała mnie tu, gdy miałam 7 lat. Teraz mam 15, a nie widziałam jej od tego czasu nawet raz. Nie pamiętam nawet jak wyglądała. Kiedy próbuje odtworzyć w pamięci jej obraz widzę tylko pustkę.

Na korytarzu dzwoni dzwonek. To piękny, melodyjny dżwięk, jedyna rzecz, za którą tu przepadam. Wychodzę na korytarz starając się jak najciszej zamknąć drzwi. Tutaj nie można hałasować. W sumie, to tu nie wiele można. Miękki dywan łaskocze mnie w bose stopy, kiedy schodzę po schodach. Drzwi do jadalni są otwarte na oścież co ułatwia mi bezszelestne dostanie się do wielkiego pokoju. Na ścianach wiszą potrety wszystkich dyrektorów, którzy pełnili pieczę nad tym starym budynkiem. W Sali rozstawione są 3 duże stoły. Przy pierwszym sadowią się nauczyciele(w większości księża) i siostry zakonne. Pełnią one rolę opiekunek, ale według mnie niezbyt się w niej sprawdzają. Drugi stół przeznaczony jest dla elity, czyli tych „fajnych”. A przy ostatnim siedzą ci mniej lubiani. Przy ostatnim siedzę ja.

Czasami wyobrażam sobię, że zajmuję miejsce przy tym drugim stole. Siedzę obok bliźniaczek- Hariet i Maggie- najbardziej wpływowych osób w szkole i śmieję się razem z Davidem, najprzystojniejszym chłopakiem jakiego w życiu widziałam.

-Hej Becky- z zamyślenia wyrywa mnie moja najlepsza przyjaciółka Monica. Siedzi przy naszym stoliku z Haroldem-swoim nowym chłopakiem- u boku. Monica jest bardzo ładną dziewczyną. Ma długie, blond włosy i błękitne oczy. W przeciwieństwie do mnie jest bardzo wysoka, choć jesteśmy w tym samym wieku.

-Hej Monica- odpowiadam i siadam obok niej. Na talerzu już czeka na mnie kolacja. Zapiekanka. Pycha!

-Dziewczyny, słyszałyście już najnowsze wieści?- pyta Harold. Może powiem wam o nim kilka słów. Harold jest wysoki(wyższy nawet od Monici) i bardzo szczupły. Całą twarz pokrywają mu pryszcze, lecz on stara się to ukryć zapuszczając długą grzywkę, która prawie całkowicie zakrywa mu oczy.

-Nie, a co?- pytam, trochę niewyraźnie, bo właśnie napycham sobie jedzenie do buzi.

-Podobno, w nocy ma przyjechać ktoś nowy.

Nowy. Każdy zaczyna tu z takim mianem. Ja też przez to przechodziłam. Na początku trzeba się starać, aby dostać się do elity. Mi to się jeszcze nie udało.

-Wiadomo już kto to będzie?- Monica z ciekawością patrzy na Harolda.

– Nie, siostry jak zwykle nic nam nie mówią- chłopak zwiesza głowę ze smutkiem, ale wiem, że tylko udaję. Harold jest bardzo dobrym aktorem. Sądze, że gdyby nie panujące tu zasady już dawno zrobiłby krok w strone aktorstwa. Niestety, ta szkoła nie ogranicza tylko jego, lecz nas wszystkich. Siostry mówią, że bardzo chciałyby nam pomóc, ale nie dysponują odpowiednim budżetem. Ładna bajeczka, szkoda tylko, że to kłamstwo. Tak naprawdę siostry wydają wszystkie pieniądze na siebie, mówiąc, że też im się coś od życia należy. Właśnie dlatego tak ich nie lubię. To przebiegłe oszustki.

Dzisiaj sobota, więc po skończonej kolacji księża pozwalają nam pójść do „sali kinowej”. Jest to obszerny pokój, w którym znajduje się stary telewizor. Jest on tak mały, że tylko kilka osób, siedzących najbliżej widzi obraz, który i tak prawie zawsze przerywa. Ze względu na „szkody” płynące ze zbyt częstego oglądania głupich programów w telewizji, możemy oglądać tylko wiadomości. Nie zawsze są ciekawe, ale ja lubię wiedzieć co się dzieje na świecie. Moją uwagę przyciąga informacja o śmierci szesnastoletniej dziewczyny. Podobno jej ciało znaleziono na terenie starego poligonu wojskowego. Po zakończeniu się programu udajemy się do pokojów. Na dworze nadal pada, a ja zasypiam wsłuchana w ten monotonny i jednostajny szum.