Dzieci nie-bogów (2)

No, no piszę. Do komentarzy nie będę zaglądać. Ostatnia cz. jej cały blog się cieszy.
*****
Ręce mnie bolały jak cholera. Byłam zdenerwowana. Prowadzili mnie przez wieś, o tej porze mieszkańcy jeszcze nie wstali. Wieś nie była duża parę domów w kiepskim stanie. Woda zawsze była tu za zimna do kąpieli. W porcie stał wielki statek z jakąś wrzeszczącą kobietą. Przyjrzałam się temu chłopakowi. Miał ciemne zielone oczy i włosy w kolorze starych, zgniłych liści na wiosnę. (widzicie? Są porównania. 😉 ) Ubrany był w niebieskie spodnie i zieloną koszulkę z krótkimi rękawami (dziwak). Wprowadzili mnie do portu. Śmierdziało u zdechłymi rybami. Pomost byl w połowie przegniły. Nie statek nie był duży, był OGROMNY. Widać było że umie rozwinąć dużą prentkość. Na pokładzie była masa potworów.
-Dom wariatów?- mruknełam pod nosem.
Zaprowadzili mnie na dolne piętra. Droga była ciekawa ale nie pozwali mi się rozglądać za długo. Zaprowadzili mnie do pokoju. Był ładny i duży ale nie chciało mi się po nim rozglądać. Chciałam wiedzięć co się dzieje! (jest wykrzyknik)
-Ej może mi coś wytłumaczycie?!-Krzyknełam ale już zamkneli drzwi na zamek.
Pokój był spoko. Były tam duże okna przez które wpadało światło. Delikatny dywan. Stolik kawowy na który stał wazon z makami. I wielkie łóżko. Było też parę innych mebli w tym szafa a na niej nie… gra! Jak na więzienie było przytulnie. Zaczęłam obczajać grę. Po godzinie do mojego pokoju wlazł ten znajomy heros.
-Ktoś chcę cię widzięć- odparł  za spokojem. Irytował mnie. Ale grzecznie podeszłam do niego.
*****
CD może nastąpi. Wiem krótkie.