Konstelacje Gwiazd (Prolog)

Załamany, milionowy raz rozejrzałem się po otoczeniu. Panowała noc, więc trudno było cokolwiek dostrzec, lecz znałem tutaj na pamięć każdy zakamarek. Przede mną rozciągała się wąziutka dróżka, usłana jesiennymi liśćmi, które jeszcze wirowały na wietrze, spadając z drzew, mieszczących się po bokach. Na czystym niebie lśniły gwiazdy, z księżycem na czele. W tle można było zobaczyć rozciągający się las. Za moimi plecami przedstawiał się ten sam obraz, kropka w kropkę. Nie da się ukryć, zapierało to wszystko dech w piersiach.

Lecz na tym kończyła się normalność. Bo czy można nazwać było normalnym poruszające się konstelacje gwiazd, lecz tylko te greckie? Tak właśnie się działo. Spojrzałem w górę. W jednej chwili zamiast gwiazd pojawiły się w pełni barwne postacie, jakby je wcześniej zapauzowano. Były one na całym niebie. Nagle gwieździsty Orion wypuścił swoją strzałę, Herakles zamachnął się maczugą, Perseusz poleciał na swoich skrzydlatych bucikach, a Andromeda przywiązana do skały krzyczała ile sił w płucach, bojąc się,  iż zostanie pożarta przez smoka Ketosa. Dalej widać było pegaza, machającego skrzydłami, szykującego się do lotu. Czułem się jakbym był w jakimś irracjonalnym kinie, który ogląda się zadzierając głowę w górę.

I wtedy zaczął się gwóźdź programu. Jak zawsze patrzyłem na to ze zdziwieniem, którego nie mogłem się pozbyć. Postacie zaczęły poruszać się coraz szybciej, krzyczały, tworzyły spójną polifonię, wdzierającą się do mojej głowy. Wtem, wszystkie wybuchły. I spadł deszcz meteorytów. A co najśmieszniejsze – wszystkie spadały skierowane na mnie. Zamknąłem oczy. „To tylko sen, sen, który miałeś już milion razy, nie masz się czego bać, to tylko sen, wiesz co się stanie!” – mruczałem pod nosem. Niestety, nie mogłem nie odczuwać przerażenia. Wyobraź sobie, że leci na ciebie ogromny, dwutonowy głaz. To teraz wyobraź sobie, że  Wciąż w uszach brzęczały mi niezidentyfikowane dźwięki jakichś greckich postaci. Zamknąłem oczy, wyczekując na wiadome wydarzenie. Czekałem.

Nagle wszystko ucichło. Otworzyłem oczy i skarciłem samego siebie w duchu – meteoryty były zaledwie pięć metrów ode mnie, a było ich tysiące, skłębionych w jedną chmarę, rozpędzone z niewiarygodną prędkością, lecące w moją stronę. I wtedy wszystko ustało, jak w stop-klatce. A potem rozpadło się w proch. Ale nie tylko meteoryty, haha, nie myślcie sobie, to by było za piękne. Rozpadło się dosłownie wszystko. Lasy dróżka, liście, niebo, trawa – wszystko najpierw wyblakło, a potem zaczęło się rozsypywać na czarny proch.

Znalazłem się w pustce. Zostałem tylko ja i czarna otchłań. A, no i zapomniałem o jednym malutkim szczególiku – o głosie. Dobiegał zewsząd, dudnił echem w nicości i po długiej chwili zatapiał się w niej. I na pewno nie mówił o tym, jak to fajnie by było, gdyby poszedł ze mną do kina.

To wszystko. Nic więcej. Nie ma żadnego, „ale na pocieszenie zdarzy się to dopiero za 50 lat” albo „nie martw się, tylko żartowałem”. Jest tylko to ciche i spokojne, przepełnione stoicką euforią zdanie: „Charlesie Andrew Wood, zginiesz.”.

Na tym kończy się mój schematyczny sen, powtarzający się co noc. Jakoś nie napawa mnie ekstazą.