Nękany przez ojca (1)

No to my i nasze opko 😀 Z dedykacją dla carmel, Annabelle, Snakixa, Mari oraz Leony99 😀

Miłego czytanka 😉

Angelina

Szłam przez obóz. Byłam tam zaledwie trzy godziny i już zdążyłam się zgubić. Super, po prostu genialnie.

Obóz Herosów. Wylądowałam w obozie dla dziwaków, tych innych. ‘Bo mój tatuś jest bogiem’. Cudownie.

Ale zanim zacznę rozpaczać, to się przedstawię.

Nazywam się Angelina Makarash. Tak, wiem, dziwne nazwisko. To indyjskie nazwisko. Moja mam jest w połowie hinduską. Nieważne. Mam 14 lat, dysleksję i ADHD. Mój wygląd… czarne, bardzo kręcone włosy i morskie oczy.

Do obozu dostałam się dziś razem z takim Danielem. Chodził ze mną do szkoły, ale nigdy nie rozmawialiśmy. Jednak dziś przyszedł do mnie do domu, powiedział coś mamie i przyprowadził tu. Zaraz po przyjeździe, poznałam Chejrona. Półczłowiek, półkoń. Szczerze? Tamtego dnia nic mnie już nie mogło bardziej zdziwić. Przez jedną dobę dowiedziałam się, że jestem herosem, zobaczyłam smoka i Złote Runo. Wtedy centaur nie robił żadnej różnicy w tamtym pokręconym świecie.

Miałam pójść na ognisko. Może mnie szanowny tatusiek uzna? A zresztą cholera go wie. A poza tym, co go obchodzi jakaś czternastoletnia dziewczyna? Po co ma sobie zawracać głowę swoją córką?

Nagle poczułam, że na kogoś wpadam. Przed oczyma mignęła mi czarna bluza a potem poczułam ją na swojej twarzy. O mamo, jeszcze kogoś zmaltretowałam, cudownie.

– O cześć! Sorry za tę stłuczkę, ale się troszkę śpieszyłam – przywitałam się. Chłopak, na którego wpadłam, milczał. Patrzył się na mnie zdziwiony. Co on, nigdy dziewczyny nie widział?

– Angelina jestem, ale przyjaciele mówią na mnie Ange. Miło mi. Dziś tu trafiłam i niezbyt się orientuję w tym wszystkim. Wiesz może, gdzie jest ognisko? Taka jedna mnie oprowadzała i kazała mi tam przyjść. Chyba się troszkę zgubiłam.

– Aa, czyli jesteś nowa. – On nie zapytał. On stwierdził.

– Tak, no mówię przecież, a co, to coś zmienia? – patrzyłam się na niego lekko rozbawiona.

– Nawet nie wiesz ile. – Czy on wtedy zasugerował, że jestem jakaś gorsza?

– Och. E… A ty, jak się nazywasz? – spytałam. Nie odpowiedział. Wydawał się jakiś dziwny. Mierzył mnie wzrokiem, od stóp do głowy. Nie patrzył mi się w oczy, a jak w końcu nasze spojrzenie się spotkało, szybko popatrzył się gdzie indziej.

– Tom – odrzekł w końcu z niechęcią.

– Bardzo ładnie, serio – oczywiście nie umiałam trzymać języka za zębami. – Moja złota rybka tak się nazywała. – porównywać go do rybki… niezbyt dobry pomysł.

– Ach tak? Pasjonujące. – W jego głosie było tyle ironii, co wody w oceanie.

– Prawda? – brnęłam dalej. Nie umiem powiedzieć sobie nigdy stop, tylko pogrążam się coraz bardziej. No cóż… Postanowiłam się nie zrażać. Zawsze lubiłam kontakty z ludźmi, a ci… trudniejsi byli najfajniejsi. Można było się od nich wiele nauczyć. Choćby na przykład sarkazmu. – Zdechła dziesięć lat temu. Mama mi powiedziała, że się utopiła. Wtedy w to uwierzyłam.

Chłopak pokiwał głową. Mimo tego denerwującego spojrzenia wyglądał na miłego. Nawet był przystojny. Miał czarne włosy, które opadały mu na czoło i zakrywały szyję z tyłu. Nie były proste, tylko lekko falowane. Ale troszkę. Był wysoki i chudy. Czarna bluza wisiała na nim, moro bojówki, całe w błocie i podarte na kolanach też wyglądały na za duże. Czy on w ogóle coś jadł? Jednak widać było, że nie należy do słabeuszy. W ciemnozielonych oczach czaił się dziki błysk. Niemal potrafiłam sobie wyobrazić, ile ten chłopak mógłby zrobić mając miecz w dłoni. Widać było, że jest świetnym wojownikiem. Takim, jak ci, których widziałam na arenie.

– Długo tu jesteś? – zapytałam wesoło.

– Od piątego roku życia.

– O matko, to strasznie długo! Nie miałeś chyba dzieciństwa. – wypaliłam. Po chwili jednak dotarło do mnie, że popełniłam błąd i w myślach się spoliczkowałam. Nie było to jakoś specjalnie miłe. – Mmm, znaczy… Nie no, sorry, to nie miało tak zabrzmieć… nie chciałam… no…

– Nie ma sprawy – przerwał mi.

Od początku rozmowy nie uśmiechał się. Może to była moja wina? Może go męczyłam? Ale ja chciałam tylko się zapoznać… Nie myślałam, że… Może coś źle powiedziałam? Nie wiedziałam.

– Na ognisko w tamtą stronę – powiedział zimnym głosem. – Jak chcesz zdążyć musisz się pospieszyć. Zaraz się zacznie.

– Dzięki! A ty co? Nie idziesz?

– Nie. Nie chce, i oni też by mnie tam nie chcieli.

Odwrócił się na pięcie i odszedł w stronę lasu. Chciałam mu jeszcze coś powiedzieć, ale cóż. Wzruszyłam ramionami i poszłam na ognisko.

****

Doszłam do pawilonu jadalnego. Już wszyscy się tam zebrali. Nie bardzo wiedziałam, gdzie usiąść. Nikogo nie znałam… W końcu klapnęłam obok wysokiej, ciemnowłosej dziewczyny. Miała długie, brązowe włosy zaplecione w warkocza na bok. Miała w nim kilka orlich piór. Była bardzo ładna. Wyglądała na jakieś trzydzieści lat. Kiedy usiadłam, odwróciła  głowę w moją stronę i uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie.

– Nowa jesteś? – zapytała.

– Tak – odparłam i pokiwałam głową. – Jak się nazywasz?

– Jestem Piper.

– A kto jest twoim boskim rodzicem, co?

– Afrodyta – powiedziała, patrząc mi się w oczy. Gdy wymówiła imię swojej matki, widziałam w jej oczach smutek i ból. – A ty?

– Jestem Angelina, ale przyjaciele mówią na mnie Ange – z moich ust wylał się potok słów. – Nie ogarniam tego świata, chyba bym się nawet nie zdziwiła, jakby się okazało, że psy gadają albo truskawki się ruszają o własnych siłach, ale to takie tam…

– Ja też się teraz niczym nie dziwię.

– No i fajnie, bo…

Przerwał mi Chejron. Wgalopował na podest i zawołał:

– Herosi! Chciałbym parę rzeczy ogłosić. Przybył do nas nowy półbóg. Angelino, wstań.

Podniosłam się niechętnie. Popatrzyłam się życzliwie po tłumie. Zauważyłam Daniela i jeszcze parę innych osób, które już poznałam. Poczułam na sobie czyjeś spojrzenie. Takie natarczywe spojrzenie. Odwróciłam się. Zobaczyłam siedzących obok siebie blondynkę i czarnowłosego mężczyznę. Na oko mieli jakieś trzydzieści, może trzydzieści parę lat. Chłopak dziwnie mi się przyglądał, ale przyjaźnie.

– Angelina jest jeszcze nie uznana – powiedział Chejron. Na te słowa chłopak drgnął. Spojrzał na mnie z dziwnym błyskiem w oku. Usiadłam.

– Dziękuję, Angelino – skończył opiekun. – Chciałem jeszcze poinformować, że bitwa o sztandar się nie odbędzie.

Usłyszałam pomruki zawodu. Czymkolwiek ta bitwa była, cieszyła się sporą popularnością.

– Zamiast tego – uciszył ich centaur – mamy turniej siatkówki. Dziękuję, możemy przejść do śpiewów.

Wieczór szybko nam zszedł. Śpiewy były bardzo fajne, jak na koloniach. Jakaś grupa dzieciaków grała na gitarach i śpiewała cały czas a reszta się włączała i im pomagała. Wkrótce, kiedy opuścił nas Chejron, śpiewy zmieniły się w dyskotekę. Jakiś wielki człowiek przytachał głośniki i puścił hity tego lata. Gdy jednak zaczęliśmy tańczyć kaczuszki (no, to już była przesada), większość obozowiczów podziękowała i udała się do swoich domków.

Wzięłam plecak z moim dobytkiem i zapytałam się Piper, która w tamtym momencie odpoczywała po tańcu z Jasonem:

– Gdzie mam iść?

– Jeśli jesteś jeszcze nie uznana to do Hermesa. Jedenastka. – Wskazała mi ręką domek.

Kiwnęłam głową w zamyśleniu.  Kiedy ja niepewnie rozglądałam się w poszukiwaniu kogoś, kto by tam zmierzał, do Piper podszedł (znowu!) syn Zeusa i poprosił do tańca. Na szczęście nie były to kaczuszki. Tego widoku ponownie bym nie zniosła.

Poszłam do domku Hermesa. Niepewnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.

– Wow – stanęłam w progu oszołomiona.

Tam był większy bałagan niż w moim pokoju! A to naprawdę wyczyn. Nieźli byli…

– Em, cześć – odezwałam się do siedzących na łóżkach nastolatków. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam tam Daniela. Zauważyłam na jednym z łóżek dwóch takich samych chłopaków- kręcone włosy, brązowe, wesołe oczy i ten irytujący, łobuzerski uśmiech. Zresztą większość ludności tego domku tak wyglądała… Ci dwaj, nie wiem, czy to bliźniacy, czy po prostu bardzo podobni bracia kłócili się, ale kiedy weszłam wstali.

– Grupowi domku Hermesa meldują się posłusznie- powiedział jeden z nich.

– Witamy szanowną panią w naszych skromnych progach- dodał drugi.

– Miło mi was poznać. – weszłam śmiało do środka. Padałam na jakieś pierwsze lepsze łóżko. W końcu ktoś nie wytrzymał i zachichotał.

– To łóżko Daniela… – usłyszałam.

Poderwałam się z niego szybciej niż kula armatnia przy wtórze śmiechów i chichotów.

– Wcale nie! To nie moje łóżko.

– Ale chciałbyś taką ślicznotkę mieć w swoim, co?

Miałam rumieńce na twarzy.

– Spadaj. Haha, nie no, już was lubię – wybuchłam głośnym śmiechem.

– Jaśnie pani się nazywa? – spytał poważnym tonem jeden z tych dwóch podobnych do siebie.

– Stary, to ja jestem od przypominania o przedstawieniu się – zdenerwował się drugi z braci. To chyba jednak bracia, bo jak im się przyjrzeć, jeden wyglądał na starszego…

– Od kiedy?

– Od dzisiaj!

– Ludzie, takie rzeczy to się na papierze pisze – pokręciłam głową i spojrzałam na nich z politowaniem.

– Ma dziewczyna rację, uniknęlibyśmy wtedy tych waszych kłótni…- westchnęła jakaś blondynka.- A tak w ogóle to przedstawić się! Ludzie, jacy wy niewychowani…

– Może ty zaczniesz, Connor…

– Jestem Connor, miło bardzo. A to Travis.

– Sam się przedstawię, ośle! Travis.- Chłopak energicznie uściskał mi rękę.

– Ja jestem Vicky.

– A ja Jacob.

– Ja… Auć!

– Fajnie imię – zauważyłam.

– Tak serio to jestem… Auć!

– Ja poważnie mówię, fajne imię.

– Jacob, przestań mnie szczypać! Mike jestem, no!

– Miło mi – odparłam rozbawiona.

– Jeju, jakich ja mam tępych braci…- westchnęła Vicky.

– Powiedziała. Pffff…

– I tak was kocham.

– Daniel.

– Ja cię tam już znam- uśmiechnęłam się do niego promiennie. Tych dzieciaków Hermesa było serio dużo! I każde z nich było dziwnie życzliwe i uprzejme- koniecznie chcieli się przedstawić, miażdżąc mi przy tym rękę w swoim uścisku. Wyczuwałam tam jakiś podstęp… Oni celowo chcieli mnie zgnieść?- Nie pchajcie się tak na mnie!

– Mam nadzieję, że twoim ojcem nie jest Hermes. Wyjdziesz za mnie?

– Który to? Auć?

– To był Travis!

– Nie, bo Connor!

– I tak wszyscy wiedzą, że to był Daniel, podrywacz jeden!

– Jaa?! Nie, skądże!

– Jakie to było inteligentne… – westchnęłam.

– Mówię, że mam tępych braci!- zawołała Vicky, kładąc się na swoim łóżku, najbliżej drzwi.

– Wrodzona skromność nie pozwala nam zaprzeczyć. To jak, kto dziś zapala światło? – zapytał Daniel.

– Zapala? – zmarszczyłam brwi.

– No, wieczorem się gasi światło, a teraz zapala- powiedział Travis, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

– Logika moich braci- wyjaśniła Vicky.- Mówią na odwrót, takie niby śmieszne.

– Ktoś chętny?- spytał Travis, ignorując siostrę.

Nikt się nie odezwał. Można było to przewidzieć.

– Las rąk, jak widzę – rzuciłam się na łóżko obok mnie. Byłam zmęczona a dzisiejsze przeżycia zrobiły swoje. I tak wyjątkowo dobrze, że udało mi się zaakceptować tą sytuację i wmówić sobie, że to tylko obóz letni.

– Mam nadzieję, że to nie Daniela – mruknęłam, bo byłam już trochę śpiąca i chciałam iść spać.

– Nie, to akurat Mike’a.

Wstałam jak oparzona. No miło, że mnie wrabiali i nabijali się. Serio, uprzejmie.

– Wybacz, Auć – kiwnęłam głową w stronę chłopaka. – To nie moja wina, że twoje łóżko było tak blisko mnie.

– Ej, trzeba było jej nie mówić! Miałbym pretekst!

– Zboczeniec!- zaśmiałam się i pokazałam mu język. – To które jest wolne?

– Tamto – Travis, albo Connor wskazał mi łóżko pod oknem.

– Ja nie zapalam światła! – ległam na nim. Jednak zerknęłam podejrzliwie na dzieciaki Hermesa.

– To się Patryk zdziwi jak tu przyjdzie po kaczuszkach… – rzucił Jacob i wyszczerzył się do mnie.

Zwlokłam się w materaca. To się robiło męczące, ale nadal śmieszne.

– Tak serio, które wolne? – spytałam zmęczonym głosem. No kurcze, ja tu śpiąca byłam!

Położyłam się na łóżku pod ścianą. Nikt tam nie spał, czułam zapach świeżej pościeli..

– Dobra, branoc – ziewnęłam i zakryłam się kołdrą.

Ktoś w końcu zgasił światło (chyba Aucia wypchnęli z łóżka i zagrozili czymś, co nazwali ‘bagienkiem szczęścia’, cokolwiek to było).

– Karaluchy po piżamki – mruknął ktoś i ziewnął.

– I mrówki – dorzucił ktoś inny.

– Nie, mrówki są przereklamowane. Proponuję od jutra zacząć ze skorpionami, co wy na to?- powiedziała Vicky sennym głosem.

– Lubię mrówki – jęknął Travis.

– A ja orzechy – dodał Connor.

– Lubię zabijać potwory – powiedział ktoś sennym głosem.

Po tym optymistycznym zdaniu zasnęłam.