Syn Czarnej Magii

Hah nudziło mi się J Dedykacje dla hadesika, który mnie natchnął 😉

Francja, Paryż

Godzina 11.00

Szkolna wycieczka

Siedzę cicho na ławce obok wieży Eiffla. Słucham muzyki. Obok mnie, mój najlepszy kumpel wcina kanapkę. Czekamy na godzinę 11.30, godzinę, na którą mamy wykupione wejściówki na wieżę. Właśnie leci moja ulubiona piosenka zespołu Skillet „Monster”, kiedy kolega zaczyna mówić:

– Pyszne tu mają te kanapki. 3 euro nie poszło na marne.

Udaję, że nie słyszę, słucham dalej. Ktoś nagle wyciąga mi słuchawkę z prawego ucha. Darek pyta się:

– Coś taki markotny?

– Nie jestem markotny- odpowiadam- Po prostu mam ochotę słuchać muzyki, masz z tym jakiś problem?!

Wyrywam słuchawkę z jego ręki i wkładam z powrotem do ucha. Darek wzdycha i odchodzi. Jestem sam. Tylko ja , mój odtwarzacz MP3, stłumione głosy ludzi kręcących się wokół najsławniejszej budowli we  Francji. Niestety chwila ta nie trwa długo. Obok mnie siada jakaś zakapturzona osoba. Nie zwracam na nią większej uwagi. Po chwili nieznajomy dotyka mojego ramienia. Wzdrygam się odruchowo, pozbywam się słuchawek z moich uszu. Przyglądam się temu człowiekowi. Zapewne strasznie przyciąga uwagę. Cień kaptura zakrywa całą jego twarz. Ubranie tej przedziwnej osoby jest całe czarne. Pyta się:

– Która godzina?

Patrzę na mój telefon i odpowiadam spokojnie:

– 11:20

Potakuje głową w podziękowaniu. Wstaję z ławki. Nie mam zamiaru siedzieć obok tego dziwaka. Czy on dobrze się czuje, wałęsając się po mieście w upalny dzień w takich ciuchach? Chowam moją MP3 i staję obok Darka. Chłopak właśnie podrywa dwie dziewczyny z innej szkoły. Nie zawracam mu głowy. Spoglądam na ławkę, na której wcześniej siedział ten facet. Teraz już go nie ma.

Nauczycielka każe ustawić się w kolejce do kasy. Będziemy „zdobywać” szczyt Eiffla. Ustawiamy się. Darek zaczepia mnie i mówi:

– Ale zaczepiście, zawsze chciałem zobaczyć cały Paryż z tej wieży!

Wzruszam ramionami:

– Nic nadzwyczajnego. Wiesz może na które piętro pojedziemy?

Darek szczerzy zęby w uśmiechu:

– No pewnie , że na trzecie. Współczuję tym co mają lęk wysokości!

Jest tak zafascynowany, że nie zamierzam psuć mu tej zabawy. Zawsze mu zazdrościłem, tej łatwości radowania się z najmniejszych przyjemności. Ja taki nie jestem ,o nie. Zapewne to przez mojego ojca. Jest bardzo bogaty. Jeżdżę na wszystkie możliwe wycieczki, a czasami jeśli szkoła takiej nie organizuje  wysyła mnie samego z moją ciotką. Zwiedziłem już wiele miejsc na tym świecie. Byłem w Grecji, we Włoszech, w Hiszpani, w Anglii i w Stanach Zjednoczonych. Tata pracuje w Chinach, więc nie dziwcie się, że ma kupę kasy. Teraz wszystko jest importowane z Azji. Zbliżam się do ochroniarza. Pokazuję mój plecak. Przez chwilę grzebie w nim i sprawdza czy nie posiadam jakiegoś scyzoryka, czy innych niebezpiecznych narzędzi. Wchodzę do budynku z windą. Cała nasza szkoła próbuje naraz wepchnąć się do windy. Wchodzimy. Drzwi się zamykają. Czuję się ściśnięty. Stoję przy szybie. Oglądam sobie widoki. Zakapturzona postać wdrapuje się po schodach prowadzących na wieżę. Unoszę jedną brew. Facet na serio jest podejrzany. Może to terrorysta? Nie, raczej nie, gdyby miał złe zamiary, raczej ubrałby się w coś mniej rzucającego w oczy. Coś jednak sprawia, że nie potrafię o nim zapomnieć. Po chwili jesteśmy wszyscy na samej górze. Jeśli nigdy nie byliście na wieży Eiffla to nic tracicie, no chyba, że lubicie się zachwycać byle czym jak mój kolega Darek. Kumpel trzyma w rękach aparat i robi zdjęcia krajobrazom. Woła do mnie:

– Marcin, choć cykniemy sobie fotkę co?

– Skoro nalegasz

Stajemy razem przy barierce. Darek robi nam zdjęcie. Pokazuje mi je. Jak zwykle wyszedłem na nim jak ostatni kretyn. Już chcę odchodzić od barierki, kiedy jakaś siła popycha mnie z niemałą siłą. Lecę do tyłu. Nie mogę złapać równowagi. Uderzam w płot, zabezpieczający trzecie piętro wieży. Nie wiem jak to możliwe, ale dosłownie przedziurawiam go na wylot. Jestem w szoku. Uzmysławiam sobie, że spadam. Darek krzyczy za mną. Ja także się wydzieram. Widzę postać ubraną na czarno patrzącą na mnie. Stała obok Darka. To on! To on mnie wypchnął, chce mnie zabić. Wystraszony krzyczę:

– Nie chcę umierać! Stop! Nie chcę spadać!

Pewnie się śmiejecie co? Takie głupie prośby na nic nie pomogą, każdy głupi wie, ale wyobraźcie sobie, że jak się jest świadomym, że za parę sekund zostanie z ciebie mokra plama, mózg ma prawo szwankować. Jednak w moim przypadku skutkuje. Zawisam w powietrzu. Dosłownie, lewituję. Patrzę w dół. Jestem jakieś 10 stóp nad ziemią. Trudno mi w to uwierzyć. Patrzę na moje nogi. Patrzę wokół siebie. Spoglądam w górę. Czarna postać zawraca i biegnie na dół. Wystraszony pragnę skoczyć na ziemię. Udaje się , upadam. Szybko się podnoszę. Muszę uciekać. Muszę się schować, inaczej On mnie zabije!

Akcja trochę szybko leci , no ale cóż