Poświęcenie

To taka jednoczęściówka. Postanowiłam wypróbować szczęścia 😀

Wzięło mnie na napisanie czegoś smutnego, a ponieważ nie chciałabym uśmiercać żadnego z bohaterów „Przyjaciółek na zawsze”, postanowiłam napisać to.

Biegłam przez las. Gałęzie chwytały moje ubranie. Ale biegłam. Nie zatrzymywałam się.

Wreszcie zatrzymałam się na skraju polany. Ledwo oddychałam. Ale dotarłam do celu. Moje blond włosy opadały mi na twarz. Kolorowe oczy analizowały przestrzeń przede mną. Poczułam gęsią skórkę na całym ciele.

Ale może najpierw coś o mnie.

Nazywam się Tara Clanter. Mam szesnaście lat. Jestem córką Afrodyty. Tak, Afrodyty. Nienawidzę jej. Nienawidzę. Schrzaniła mi życie. A teraz nie interesuje się mną kompletnie. Pewnie myślisz: „Przecież takie życie herosa, co narzekasz”. A nie.

Moje życie… Gdybyś wiedział cokolwiek o moim życiu, herosie.

Nie było normalne, nawet jak na półboga. Odrzucona przez ojca. Trafiłam do Obozu Herosów. A tam- co?! Pytam się- co?! Co mnie zastało?! Niezrozumienie. Zawiść. Niesmak. Odrzucenie.

Moje życie… Co ty wiesz o moim życiu, herosie?

Jakie nieszczęścia mnie spotykały wśród ludzi mojego pokroju? Rozmaite. Byłam córką Afrodyty. Co słyszałam od wszystkich? „Córeczka Afrodyty chce się nauczyć walczyć? Nie szkoda ci pazurków”. Byłam silna. Ale nie wytrzymałam

Byłam jak jakaś mała, nic nie warta dziewczyna. A może i byłam nic warta…? Nie wiem. Gdy Łowczynie zaproponowały mi, abym wstąpiła i ich szeregi, ucieszyłam się. W końcu mogłam wyrwać się z monotonnego, przepełnionego strachem systemu obozowych dni. Mogłam wreszcie odetchnąć. Mogłam odpocząć od szyderstw.

Teraz ganiam za potworami. Nie znalazłam zrozumienia wśród Łowczyń. Robią ze mnie wyrzutka, którego przyjęły przez grzeczność. Tylko i wyłącznie przez grzeczność.

Gdy stałam na skraju polany, widziałam ciemność. Ciemność…

Zaraz po mnie przybiegły moje towarzyszki.

– Cóż tam, Taro? – odezwała się kpiącym głosem Julia, córka Hekate. Wysoka brunetka o czarnych oczach przypatrywała mi się chłodno. Nienawidziłam jej. Wszystkich nienawidziłam.

– Tu się ukrywa – wyszeptałam, ledwo powstrzymując łzy.

– Taa, jasne. – Julia weszła na polanę, potrącając przy okazji mnie. Zachwiałam się, na co Łowczynie zareagowały śmiechem.

– Żebyś tylko nie złamała obcasa – zachichotała jedna z nich.

Nie rozpłaczę się…

– Och, daj spokój, Taro, nie lepiej, żebyś przypiłowała swoje paznokietki? – zawołała inna.

Nie, nie mogę się rozpłakać…

– Ojć, chyba ci się makijaż rozmazał, musisz go poprawić – dodała kolejna.

Wtem usłyszałam ryk potwora. Wielka mantikora wyskoczyła na nas. Miała cielsko ogromnego lwa. Do tego ogon. Był on zakończony żądłem, zawierającym jad. I jeszcze wielkie skrzydła nietoperza.

Rzuciłam się na nią ze sztyletem. Walczyłam zażarcie. Okładałam ją moim krótkim ostrzem. Jednocześnie atakowały ją inne Łowczynie. Po kolei wypadały z kłębowiska ciał.. Po chwili bestia rzuciła mną o ziemię. Poderwałam się na nogi. Zobaczyłam tylko, jak wystrzeliwuje w stronę Julii, leżącej na ziemi, kolec. Bez namysłu skoczyłam w jej stronę. Byłam niedaleko. Pomyślałam tylko, że nie chcę dłużej żyć. Chcę oddalić od siebie iskierkę mojej duszy. Nie mam po co żyć. A co mi zaszkodzi umrzeć bohatersko?

Rzuciłam się przed Julię. Julię, którą tak nienawidziłam. Jednocześnie wypuściłam trującą strzałę w kierunku mantikory. Wielkie żądło wbiło mi się w lewy bok. Upadłam na ziemię. Widziałam zwijającego się w agonii potwora. Widziałam, jak rozpadał się w pył.

Ból. Czułam ból. Moja pierś ledwo łapała oddech.

Podbiegły do mnie Łowczynie. Wszystko było zasłonięte mgiełką. Po chwili zobaczyłam Artemidę. Pochylała się nade mną. Czyżby przyszła mnie pożegnać? Nie wierzyłam, że zawracała sobie głowę moją śmiercią.

– Spróbuję to wyleczyć – wyszeptała. – Moja dzielna… –  Dopiero wtedy poczułam, że ktoś trzyma moją głowę na kolanach. Zobaczyłam czarne włosy, zwisające obok mojej twarzy. Julia. Julia, którą tak nienawidziłam.

– Nie – wychrypiałam. Zachowałam się jak Zoe- odmówiłam pomocy.

Ostatnie, co pamiętam, to łza spływająca po moim policzku.

Gdy umierałam, uśmiechałam się delikatnie.

Piszcie, czy się podobało.