Przyjaciółki na zawsze (6)

Takie dzisiaj krótkie, bo na koniec roku nauczyciele nie odpuszczają i dręczą 😀

Dla Annabeth24 za to, że mi pomaga i za „Bliźniaczki” oraz „Gdzie ty tam i ja”, Annabelle. Melii, za to, że wyłapuje błędy (nie atakuję ), które mi pomagają, Shays, za to, że tak ładnie pisze, carmel i Ann_love, za to, że są moimi siostrzyczkami, Zyi, właściwie nie wiem dlaczego, Kivie, za „Drzewo Życia”, Angelinie i J.J, za to, że tak ślicznie rysuje 😀 . Ale długa dedykacja

No, miłego czytania.

CASSANDRA

Wygraliśmy! Udało się. A przy okazji dowiedziałam się, że Kendra umie się zamieniać w sowę. Miałam pewność, że to o nas matki mówiły. Czy dostaniemy misję? Czy się jej podejmiemy? I, co najważniejsze, czy uda nam się ją wypełnić? Nie miałam pojęcia. W głowie latały mi pytania, dużo pytań. A na żadne nie miałam odpowiedzi. Odpowiedzi, których tak pragnęłam. Chciałam je znać. Byłam w jednej, wielkiej niewiadomej. Przyszłość- nieznana. Mama nic nie poradzi. Tata też, zresztą nie chcę jego pomocy.

Gdy tak sobie rozmyślałam o takich sprawach, zaczęła mnie boleć głowa. W związku z tym, że znajdowałam się w domku, a myślałam obok mojego łóżka, mogłam spokojnie usiąść na nim i złapać się za głowę. Postanowiłam pomyśleć o czymś miłym, ale o czym? Nagle przypomniały mi się spojrzenia Filipa i Kendry. Takie… czułe. To nieco dziwne, bo moja przyjaciółka jest dość powściągliwa w uczuciach. Różni się w tym ode mnie. Ja jestem bardziej wylewna. Ale wracając do nich: pasują do siebie. Ona- taka żywa, energiczna, mająca plan. A on- spokojny, opanowany, urodzony przywódca. Tak różni, a tak sobie bliscy. Mi się Filip niezbyt podoba. Sebastian- to coś innego. On taki garnący się do walki, przy nim czuję się bezpiecznie. Moje przeciwieństwo.

W chwili, gdy myślałam o tym, ktoś zapukał do mojego domku. Wstałam i, próbując ignorować ból głowy, podeszłam do drzwi. Uchyliłam je i zobaczyłam twarz Kendry. Miała rozwiane włosy, jej oczy błyszczały. Przebrała się już w normalne ciuchy. Wyglądała na nieco rozjuszoną.

– Kendra? – wydukałam głupio.

– Nie, kurna, teletubiś – warknęła.

– Dobra, dobra, ja nic nie mówię – zmieszana wpuściłąm ją do środka. Co ją tutaj sprowadza?

– Hej, Kendruś, co ci? – zapytałam, delikatnie dotykając jej ramienia. Czułam się nieco zmieszana przez jej  wściekłość.

– Nic – burknęła. – Chciałam tylko powiedzieć, że jestem wściekła. Do widzenia! – wyszła, trzaskając drzwiami. Nie zdążyłam się nawet zapytać, o co jej chodzi. Ciężko za nią nadążyć. Położyłam się spać. W tamtym dniu nie zdołałabym niczego zdziałać.

************

Obudził mnie szum rozmów. Nie miałam żadnych snów, nie chciałam ich mieć. Ubrałam się w spódnico-spodenki (taka spódniczka, która jest przyszyta do spodenek, kapiszyn?) i koszulkę obozową. Moje blond włosy zaplotłam w krótkiego warkocza sięgającego mi przed łopatki. Wyszłam z domku i udałam się do jadalni. Po zjedzeniu śniadania podeszła do mnie Kendra. Już nie była tak zła jak poprzedniego dnia. Miała na sobie koszulkę obozową i krótkie spodenki. Ciemno-kasztanowe loki związała w kucyka na bok. Swobodnie opadały jej na klatkę piersiową. Do tego trampki. Ślicznie jak zawsze.

-Mamy lekcje jazdy na pegazie – oznajmiła mi. Nienawidziłam koni, ale był to wymóg obozu. Nie szła mi jazda na tych czworonożnych zwierzętach- albo szła mi tak samo opornie, jak Kendrze nauka greki albo wspinaczka koło lawy (które dla mnie akurat były czynnościami prostymi). Kendra co innego. Już kiedyś, jak byłyśmy na koloni miałyśmy kontakt z końmi.

– No to chodź – westchnęłam.

************

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁĆĆĆĆĆ!!! – wydarłam się po nieudanej próbie wgramolenia się na pegaza. Kendra już siedziała na swoim, ściskając jego boki kolanami. A ja byłam wtedy na gruncie.

– Spokój. – zsiadła ze skrzydlatego konia. – Delikatnie.

Po kolejnych jedenastu razach, kiedy zawsze szłam na spotkanie z ciotunią Gają, dała sobie spokój.

– Dość. – rzekła, ocierając pot z czoła. – To chyba nie był najlepszy pomysł.

– Zdecydowanie – wtrąciłam nieśmiało.

************

Dalszy dzień minął bez zarzutu. Poszłam na lekcje greki, a Kendra na strzelanie z łuku.

Zebraliśmy się na ognisku. Czułam radość. Znalazłam dom. Dom, w którym mnie chcą. Przyszła też Rachel, nasza wyrocznia. Była rudą dwudziestolatką. Wtedy pomyślałam o siódemce herosów z przepowiedni. Tej wcześniejszej. Percy, Jason, i tak dalej. Okazało się, że opuścili nasz obóz dwa lata przed przybyciem tam mnie i Kendry. To nie było w porządku. Nawet ich nie poznałam.

– Herosi! – zawołał Chejron. – Myślę, że możemy przejść do…

W tamtym momencie Rachel zachwiała się. Upadła na stojącą obok ławkę. Przestraszyłam się. Z jej ust wydobył się zielony dym. Otworzyła oczy. Błysnęły zielenią. Powiedziała ochrypłym głosem:

Dziecię Ateny dokonać tego musi.

Co potwór w swych wdziękach dusi

Stanie się pożeraczem ludzi,

Więc niech nikt się nie łudzi.

Syn Zeusa piorunami ciska,

Z domu pozostają zgliszcza.

Córka Demeter w walce pokonana,

A dziecię Wojny pada na kolana.

Strzał ostatni odda syn wróżby          

I nie wstanie więcej ze strasznej drużby.

Mam nadzieję, że się podobało.

Piper77