Dziennik Straconego Życia

Dla Chione, która pomogła mi wymyślić tytuł. I dla wszystkich, których zalało.

15 lipca

Bogowie istnieją. Mitologia jest prawdziwa. Powiedział mi to Chejron, gdy dotarłam do Obozu Herosów. Chejron to koń. Prawie, bo tors i twarz ma ludzką. Ma też brodę. Gęstą i długą. Ale nie broda jest najgorsza. On mówił, że moim rodzicem jest bóg lub bogini grecka. Nie wierzę mu. Co było w tym browarze, który piłam z Sethem przed przebudzeniem się w tym świecie? Pewnie dosypał mi czegoś, a teraz gwałci w kąciku na miotły, korzystając z utraty świadomości. Czy zwariowałam?

16 lipca

Gdzie się podziali moi rodzice? Dlaczego tak długo pozwalają mnie tu trzymać? Może coś im się stało? Myślę, że poczułabym, wiedziałabym, gdyby nie żyli. Więc o co chodzi?  Źle się czuję. Przerażają mnie te posiłki, kiedy rzucamy ofiary bogom. Czy ci ludzie nie widzą, że są oszukiwani? Jak mogą wierzyć w bogów, potwory i półkonia? Czy tylko ja jestem tu normalna i myślę? Czy Chejron jest ślepy, nie pozwalając mi wrócić do domu?

17 lipca

Widziałam jak walczą. Jak strzelają z łuku, jak władają mieczami. Jak latają na pegazach. Pegazach. Są silniejsi i szybsi od zwykłych nastolatków. Ode mnie, czy Setha. A może tylko od Setha? Nie uwierzę, póki nie zobaczę. Czyżby?

22 lipca

Chejron mówi, że nie przeszłabym przez bramę, gdyby w moich żyłach nie płynęła boska krew. Zaczynam mu wierzyć. Zaczynam się też, powolutku, pomalutku otwierać na ludzi. Poznałam dziś Philla. Pochodzi z Europy. On też dopiero niedawno dowiedział się o istnieniu tych cudaków. Jego ojcem jest Hermes.

23 lipca

Ostro trenuję. Pot leje się ze mnie wiadrami. Szybko biegam i polubiłam bicie się włócznią. Córka Aresa? Niemożliwe. Kto jest moim boskim rodzicem?

24 lipca

Mieszkam teraz w domku Hermesa, jako nieokreślona. Hermes jest dobry dla gości. Jak Phill. Jego ojciec to posłaniec bogów, kurier i kupiec. Wyżsi nim pomiatają, ale on zachowuje dziarską minę. Jak ja. Mną też pomiatają, bo jestem najmniejsza i najcichsza. Mogłabym być jego córką. Ale Hermes kradnie. Będę kraść?

28 lipca

Nie polubiłam tego miejsca tak, jak inni herosi. Nie mogę się doczekać końca wakacji, powrotu do domu. Spotkania z rodzicami. Mamy sobie wiele do powiedzenia. Boję się zairyfonować. Zairyfonować? Ten świat mnie pochłonął. Dobrze, że jest tu Phill. On pomaga mi się przystosować. On pomaga.

6 sierpnia

Dawno nie pisałam. Wczoraj do obozu wparował cyklop i ogar. Piekielny, znaczy się. Zastali nas na ognisku. Co za ironia losu. Chyba pierwszy raz zaczęło mi się tu podobać. Śmiałam się, śpiewałam i słuchałam opowieści obozowych bajarzy. Mało tego! Sama zamierzałam się zgłosić do opowiadania. Przekomarzałam się z Phillem, a nawet rozmawiałam z dwoma chłopakami. Uchodzącymi za ciacha. Chyba nawet flirtowaliśmy. No i wpadły potwory. Piekielny ogar wyskoczył niedaleko mnie. Miałam mieszane uczucia: z jednej stron chciałam uciec i zastawić walkę innym obozowiczom, a z drugiej paliłam się do porwania włóczni i rzucenia się na potwory. Rzuciłam urok. Zamroziłam ich. Znam to jedno zaklęcie, a usłyszałam je przypadkowo, przechodząc obok któregoś z domków. Stałam się bohaterką dnia. Głupio mi. Jestem córką Hekate? Możliwe, ale niepraktyczne, bo pomniejsi bogowie nie mają własnych domków i pewnie musiałabym mieszkać u Hermesiaków. Za to miałabym Philla. Dzisiaj odkryłam, że ma ładne usta. Kształtne.

7 sierpnia

Phill to tak naprawdę Filip. Powiedział mi to.

9 sierpnia

Dzieci Zeusa są zarozumiałe i lubią krzyczeć. Dzieci Posejdona nie błyszczą inteligencją. Potomkowie Pana Umarłych chodzą przygnębieni, a w ich oczach jest coś  niezwykłego. Dziwnego. Niezwykłego. Niepokojącego. U Apollina wszyscy są weseli. Czasem zamyśleni. To podrywacze. U Dionizosa zawsze jest zabawa. Potomkinie bogini miłości są puste. Czyżby?  U Hefajstosa są outsiderzy. Atena ma same porządne i odpowiedzialne dzieci. Czystość, obsesyjna mania czystości i pedanteria. Albo bałagan i chaos. Mają sporo książek. Potomkowie Aresa są brutalni. U Demeter też porządniccy. Już ich nie lubię. No i my. Banda mieszkająca u Hermesa. Nie do opisania. Do zobaczenia. Zobaczenie nas grozi obłędem. Czyim dzieckiem jestem? Obawiam się Ciebie, kimkolwiek jesteś.

12 sierpnia

Zairyfonowałam jednak do rodziców. Trochę milczeliśmy o bogach. Tata przyznał się do romansu z boginią. Mama mnie nie urodziła. Smutno mi się zrobiło i przykro. Dziennik jest mokry. Od łez, albo śliny. Wolę ślinę.

14 sierpnia

Dziękuję Ci, Filipie. Bez Ciebie oszalałabym.

18 sierpnia

Zrobiliśmy imprezę w Jedenastce. Hermesiaki skombinowały piwo i trochę wódki. Było też co palić. Tytoń, tytoń i maryśka. Oh, wróciłam do domu. Browar smakował tak samo, jak na Brooklynie, u Setha. Fajki też były podobne. Za trawę już się nie brałam. Przeszło mi. Siedziałam sama, w ciemnym kącie, piłam, paliłam i wspominałam. Mogłabym tak całą noc.  Trochę się też rozkleiłam. Oh, zatracić się w tym smaku, rozpuścić w dymie z fajek, przesiąknąć i zdemoralizować do cna. Wrócić, wrócić. Gdzie jesteś, Seth? Spodobałoby ci się. Przyłącz się do mnie, mam browar, mam fajki. Jest też trochę maryśki. Choć, wróć do mnie. Weź chłopaków. Napijmy się. Pocałuj mnie. Namiętnie i gorąco. Wrócić, wrócić. Zamknij mnie w swoich objęciach i przypraw kłamstwem, żebym wróciła. Wrócić, wrócić. Płakałam. Widzisz, Seth? Przyszedł Filip. Objął mnie, głaskał, pocałował i klepał po plecach. Położył mnie, przykrył kocem i czuwał, aż zasnęłam. „Wszystko będzie dobrze. Zostań ze mną…” Ty byś tak nie zrobił, prawda? Seth… Filip… powiedz coś.

28 sierpnia

Przeprowadziłam się. Uznali mnie. No i co? Dalej jestem taka sama. Boski rodzic był ten sam od urodzenia, a nie od teraz… prawda? Już ze mną nie rozmawiają. Minęłam dzisiaj Filipa. Nie odwrócił się. Nie powiedział „cześć”. Zmieniłam się w ich oczach. I w jego oczach. To oni są głupi, nie ja. To on jest głupi, nie ja. Obrzucają mnie tylko spojrzeniami. On obrzucił mnie dziś tylko jednym spojrzeniem. Czy mogło być krótkie i przeciągłe jednocześnie? Zdefiniował mnie. Wrzucił do różowej szufladki. Nie wierzę, Filipie. Przecież jesteś mądrzejszy. I ja też jestem mądrzejsza. Przytul mnie, pogłaskaj i pocałuj, jak wtedy. Nie wierzę. Nienawidzę cię, tato. Jak mogłeś pieprzyć się z jakąś waloną boginią piękności i pustej główeczki? Poleciałeś na urodę, prawda? Nienawidzę cię, Afrodyto. Zrujnowałaś moje życie. Zrujnowaliście je oboje.