Dawno temu w starożytnej Grecji – historia Echo

To taka KRÓTKA miniaturka. Od razu przepraszam za wszystkie błędy, których nie zauważyłam. Dla Chione, Bezimiennej-Eurydyki, carmel, Melii, Annabeth24 i Hestii, za najbardziej pomocne komentarze. Mam nadzieję, że wyszło mi troszeczkę lepiej.

Biegłam przez las. Zręcznie wymijałam drzewa, uchylałam się przed zwisającymi nisko gałęziami. Nagle kątem oka zauważyłam ruch. Przystanęłam i spojrzałam w tamtym kierunku. Spłoszone zwierze zaczęło uciekać. Błyskawicznie nałożyłam strzałę na cięciwę łuku i pobiegłam za nim. Był szybki i znał ten las. Ja byłam tu pierwszy raz, ale miałam towarzyszki. Alyssa, Rene i Dikte okrążyły jelenia, ja miałam zamknąć mu drogę ucieczki od wschodu. Zdezorientowane zwierzę stanęło. To była moja szansa. Jeden strzał i już po wszystkim. Obiad gotowy.

Nagle przede mną pojawiła się rozgniewana bogini Hera.  Ubrana była w niebieską suknię, w jednej ręce trzymała pawia, druga głaskała go po głowie. Była wściekła, miała zaciśnięte usta i zmrużone oczy. Byłam pewna, że rzuciłaby się na mnie, gdyby nie miała zajętych rąk.

Ukłoniłam się przed nią. Zwykle trudno przewidzieć zachowanie bogów, rozgniewani stają się nieobliczalni. Nie chciałam jeszcze bardziej zirytować Hery.

– Ty zła niszczycielko małżeństw! – krzyknęła – Podła oszustko! Próbowałaś ukryć romans mojego męża! Śmiałaś oszukać królową bogów! Zatrzymać długa opowieścią! To przez ciebie nie zdążyłam przyłapać Zeusa na zalotach. Nie ujdzie ci to na sucho!

Uniosła do góry prawą rękę i pstryknęła palcami. Nic się nie wydarzyło, ale Hera wyraźnie poczuła się lepiej.

– Już nigdy nie będziesz mogła opowiedzieć tego, co zechcesz – rzekła z zimną satysfakcją. – Nie opowiesz już żadnej historii, nikt ciebie nie zrozumie. Zapamiętasz gniew bogini.

Chciałam zaprzeczyć. Wytłumaczyć, że nie zrobiłam tego celowo. To był tylko zbieg okoliczności. Jednak mogłam tylko powtórzyć ostatnie słowa Hery:

–         Żadnej historii, historii, orii, rii

To był jakiś okrutny żart. Dlaczego akurat ja? Chciałam tylko opowiedzieć zabawną opowieść, nic więcej. To nie było sprawiedliwe, nic nie zrobiłam.

– Już mnie nie poniżysz – kontynuowała bogini. – Przynajmniej ty jedna – dodała płaczliwym głosem. – Teraz nikt mnie nie szanuje, Zeus umawia się za moimi plecami, jestem pośmiewiskiem dla najad i driad. Nawet ten pasterz Parys uważa, że jestem brzydsza od Afrodyty. Nikt mnie już nie docenia, a ja nic złego nie zrobiłam.

A mi?! – chciałam krzyknąć, ale nie mogłam. Bezradnie powtórzyłam:

–         Nie zrobiłam, zrobiłam, robiłam.

Niewdzięcznicy – Hera zaczęła płakać – a ja zawsze im pomagałam, wspierałam. Dlaczego są tacy niesprawiedliwi?

Normalnie bym ją pocieszyła. Teraz miałam ochotę ją uderzyć. Czemu tego nie zrobiłam? Chyba tylko ze zdrowego rozsądku. Jak można być aż taką egoistką? A co ja jej zrobiłam, że mnie zaczarowała? NIC.

Nagle rozbłysło oślepiające światło. W ostatniej chwili zamknęłam oczy. Byłam pewna, że Hera specjalnie pokazała swoją prawdziwą postać. Chciała mnie zamienić  w kupkę piachu.

Podbiegły do mnie przyjaciółki. Niestety, nie udało im się upolować jelenia. Uciekł na wschód, który miałam ubezpieczać.

–         Nic ci nie jest? – spytała Dikte.- Wyglądasz strasznie. Nie słyszałyśmy rozmowy. Czego chciała od ciebie Hera?

–         Hera, hera, era, raa, aa – powtórzyłam mimowolnie.

–         Tak, Hera. Czego od ciebie chciała? – spytała Rene

–         Chciała, ciała, ała, aa – rzekłam, po czym zatkałam ręką usta. Usiadłam na trawie i przyciągnęłam nogi do brzucha. Do oczu napłynęły mi łzy. Jak mam im to wytłumaczyć, opowiedzieć? Czy tak będzie już zawsze? Przecież ja tak kocham mówić.

–         Chciała ciała? – zdziwiła się Alyssa – ale to bez sensu.

–         Sensu, ensu, ensu, suu –odezwałam się znowu.

–         Z nią coś się dzieje – stwierdziła Dikte.– Hera ją zaczarowała. Wróćmy z nią do obozu. Może Artemida będzie wiedziała co z nią zrobić.

Jednak Artemida nie wiedziała. Nie potrafiła mnie uleczyć, czy może żal jej było jelenia? Nie wiem.

Uciekłam następnej nocy. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i jak najciszej wyszłam z obozu. Księżyc był w pełni, więc wszystko było dobrze widać. Nie mogłam żyć obok Łowczyń, niezdolna wypowiedzieć ani jednego słowa. Nie mogłam żyć nawet wśród ludzi. Mogłam być tylko sama.

Udałam się do opuszczonego lasu w górach. Był tak gęsty, że przez gałęzie ledwo przenikało światło. Żyło mi się tam w miarę dobrze. Może nie tak wspaniale jak kiedyś, ale nie miałam na co narzekać. Piłam źródlaną wodę, żywiłam się owocami. Driady nie były zbyt rozmowne, unikały mnie. Nie było nikogo, kto przypominałby o mojej klątwie.

I wtedy właśnie zobaczyłam JEGO. Siedział obok rzeki, wpatrzony w swoje odbicie w wodzie. Lekki wiatr rozwiewał jego czarne, kręcone włosy. Miał szare oczy, podobne do nieba o poranku. Ubrany był w białą tunikę, która kontrastowała z jego brązową skórą. Jednym słowem był piękny. Każdy gest, odgarnięcie włosów, czy dotknięcie tafli wody, było pełne wdzięku i powagi.

Po raz pierwszy w życiu zakochałam się. Odtąd codziennie przychodziłam nad rzekę, a on zawsze tam na mnie czekał. Siedział nad rzeką, wpatrzony w swoje odbicie. Ja siadałam naprzeciwko, by widzieć jego. Jednak on mnie nie dostrzegał, nigdy nie podniósł głowy znad wody, nie spojrzał w moim kierunku.

Chciałam mu wyznać miłość, ale jak? Mogłam tylko powtarzać słowa innych. Napisałam co czuję do niego na piasku – fale zmyły słowa. Napisałam trochę dalej od brzegu – nie zauważył i zdeptał. Niemal czułam, jak w tym samym czasie depcze moje serce.

Pewnego razu dotknęłam jego ramienia. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Stanęłam przed nim, układając dłonie w kształt serca – symbolu miłości. Po chwili wzruszył ramionami i opuścił głowę. Czyli nie zrozumiał…

* * *

Świat, kiedyś taki piękny, stał się wrogi i ponury. Wszystkie kolory jakby wyblakły. Życie straciło sens. Bo po co to wszystko, jeśli nie będziesz wiedział, jak bardzo cię kocham. Nie będziesz mój.

Usiadłam naprzeciw ciebie. W tafli wody odbijała się moja drobna twarz, złote włosy, zielone oczy, mały nosek i spiczaste uszy. Jednak ty patrzyłeś na inne odbicie, swoje. Niby siedziałeś tak blisko mnie, a jednak bardzo daleko. Nie mogłam do ciebie dotrzeć, nie mogłam nic zrobić. Tylko patrzeć na ciebie, licząc, że może kiedyś na mnie spojrzysz.

Siedzisz nad wodą, uśmiechasz się do swojego odbicia. Wydajesz się być taki szczęśliwy. Może się oszukuje, przecież ty mnie tak naprawdę nie znasz, nie kochasz. Dla ciebie nie istnieję.

Postanowiłam przestać przychodzić na rzekę. Jaki to ma sens? Po co przypominać o bólu? Jednak nie potrafiłam. Myśl o rozstaniu z tobą była niemal tak straszna jak fakt, że nie dowiesz się o mojej miłości.

* * *

Echo zmarła kilka dni później ze smutku. Jej siostry, nimfy górskie, uprosiły Afrodytę, by ukarała młodzieńca, który złamał serce Echo. Bogini, oburzona jego nieczułym sercem, zamieniła go w piękny kwiat, który nazywamy narcyzem.