Marionetki

Napisane pod wpływem chwili i inspiracją „Piosenki Drewnianych Lalek”, w wykonaniu Bunny Kou. Dla Pallas Ateny i Melii, za wszystko, a przede wszystkim
za to, że są. Mam szczerą nadzieję, że to hmm… coś… się Wam spodoba. Powtórzenia, które dało się zauważyć w niektórych miejscach były celowe.

Ludzie mówią, że nie mamy duszy,
Ludzie mówią, że nie znamy łez,
Lalki z drewna przecież nic nie wzruszy…
Lalka nie ma serca, czy to prawdą jest?

Całe życie zawieszani
Na sznurkach cieniutkich,
Czyimś ruchem poruszani,
Dla uciech malutkich,
Wszystko z drewna,
Więc drewniane życie.
Wciąż nie pewna w życiu dola twa,
A piosenka którą tu słyszycie,
Dziś w drewnianej duszy
Marionetki łka!

Ludzie mówią: nie znają czułości,
Ludzie mówią: lalki nie kochają,
Są drewniane nie znają miłości…

Mówią ludzie tak czy racje mają?

Cover: Bunny Kou, oryginał: Monika Malec –
„Piosenka Drewnianych Lalek”

Mała Charlize bawi się w wielkiej Sali teatralnej. Otwarte na oścież okna wpuszczają do środka ciepłe, letnie powietrze. Ale ona przecież nie wyjdzie na zewnątrz… Nie może. Spogląda ze smutkiem na wózek inwalidzki, na którym siedzi. To był zwykły wypadek. Wybiegła na ulicę w pogoni za kartkami papieru zapisanych jej opowiadaniami. Chciała je złapać, nie mogła pozwolić by przepadły… A później przepadło wszystko. I jej krótkie historyjki i jej zdrowie. Dziewczynka wzdycha. Jej matka – bogata aktorka,
co miesiąc wynajmowała największą salę w teatrze na cały weekend, by niepełnosprawne, ośmioletnie dziecko mogło zaznać choć trochę szczęścia. Bo Charlize
kochała teatr, niemal tak samo, jak kochała kiedyś pisarstwo. Jednak po wypadku to się skończyło. Nie miała pomysłów, ani weny. W jej głowie ziała pustka.
Później poszła zobaczyć matkę na przedstawieniu teatralnym i tu zaczęła się jej pasja… Pasja na całe życie.
Pięćset teatralnych lalek. Dziś wybrała postacie z działu: osoby mitologiczne. Mitologia była ciekawa.
Interesowała ją. Mała spróbowała dosięgnąć leżącej dwa metry dalej laleczki, przedstawiającej dziewczynę o długich, blond lokach i szarych oczach. Nie udało jej się. Wychyliła się z wózka jeszcze bardziej, próbując złapać postać małymi paluszkami. Ta próba także się nie powiodła. Charlize poczuła łzy spływające jej po policzkach. Ta bezsilność… Złapała sześć najbliższych, leżących na deskach sceny lalek i cisnęła nimi o ścianę.

Upadacie.

****

– Nie! Percy, nie! – wrzask Annabeth przebił się przez ogólny hałas panujący na polu bitwy. – Uważaj! – Było już jednak za późno. Dziewczyna poczuła gorące łzy
na policzkach, gdy syn Posejdona, wraz z pięcioma innymi herosami, został chwycony w pasie i rzucony na ziemię przez odrażającego potwora o głowie ślicznej
dziewczynki i ciele ogara.
Czy coś mu się stało? Czy żyje? Z odpowiedziami na te pytania musiała jeszcze zaczekać. W tej chwili nie było jej dane dotrzeć do niego. Leżał na ziemi dwadzieścia
metrów dalej, pośród trupów, krwi i pyłu. Nie ruszał się. Córka Ateny bała się najgorszego, jednak miała przed sobą ścianę walczących, co chwila nacierały na nią potwory…
***

Charlize podjeżdża wózkiem do marionetki o blond włosach. Trzyma ją w rękach, gładzi po włosach.
Delikatnie dotyka twarzy, wyobrażając sobie, że postać jest żywa i jest jej przyjaciółką. Ale to przecież niemożliwe. Charlize nigdy nie miała przyjaciół…

Nagle wyrywa z włosów szpilkę i wbija ją lalecze w ramię. Nie może się opamiętać, wyładowuje na drewnianej osóbce cały swój żal, nazbierany przez całe życie. Chce żeby cierpiała, mimo że wie, że ona nigdy nie miała duszy, nigdy nie poczuje bólu. A
może jednak…? Dziecko odrzuca sadystyczne myśli i delikatnie umieszcza blondyneczkę na ziemię.
Cierpicie.
****

Potwór łapie Annabeth za ramię. Dziewczyna krzyczy i wyrywa się, próbując oddać sztyletem… Nic to nie pomaga. Jest za duży. Zbyt silny. A ona jest słaba.
Mała. Nic nieznacząca. Jest lalką na wielkiej scenie, zwanej światem. Płacze cicho, szykując się na ostatnie chwile swego krótkiego życia. Nagle dziewczyna
czuje ból. Potworny, obezwładniający ból. Gdzieś tam prawdopodobnie umiera Percy. Druga, lecz największa miłość jej życia. Ona też zaraz umrze.
Ból rozprzestrzenia się. Nagle zdaje sobie sprawę, że emanuje on z jej lewej ręki. To pazur potwora przebił się przez jej mięśnie i ścięgna, docierając aż do kości.
Córka Ateny wrzeszczy. I nagle zostaje upuszczona na ziemię. Tak po prostu. Tak zwyczajnie. Jakby była laleczką, rzucona przez znudzone zabawką dziecko…

***

Charlize po chwili wahania podnosi jednak drewnianą osóbkę z ziemi. Na sznurkach prowadzi ją do marionetki-chłopca o czarnych włosach i zielonych
oczach, ubraną w szatę greckiego kroju. Wyobraża sobie, że tamci są parą. Że chłopiec został ciężko ranny, a dziewczyna spieszy mu na pomoc, poprzez pole walki.
Ze go kocha i zrobi wszystko, by nie zginął.
Miłujecie.

***

Annabeth nie zważając na krew spływającą obficie z ramienia biegnie przez środek bitwy, co chwila odpierając atak jakiegoś potwora. Musi dotrzeć do Percy’ego, po prostu musi! To, że potwór pozwolił jej odejść było cudem… Znakiem, iż musi uratować syna
Posejdona. I nie podda się póki tego nie zrobi.
Wreszcie dobiega do niego. Nikt się nim nie interesuje, wszyscy myślą, że chłopiec już nie żyje. Może to i prawda, ale ona musi się przekonać na własne oczy.
Bada mu puls. Bije, ale słabo. Ale jednak bije, a to znaczy, że Jacksona da się jeszcze uratować. Zabijając równocześnie potwora o ciele skorpiona, Annabeth wyciąga z kieszeni bandaż i obwiązuje nim krwawiącą głowę swojego chłopaka. Po chwili podtyka mu pod nos sole trzeźwiące. Percy budzi się.

***

Charlize porzuca postacie blondynki i chłopca o czarnych włosach. Zgarnia z podłogi cztery inne lalki, przedstawiające Hydrę, Cerbera, Meduzę i Polifema.

Drewnianymi marionetkami otacza spoczywającą na ziemi, w jej wyobrażeniach parę. Nagle ciągnie za sznurki dziewczynę i podrywa ją z desek sceny, po czym zaczyna tłuc jej rękoma Cerbera. Czarnowłosy chłopak leży na ziemi i pustymi szklanymi oczami
patrzy się w sufit teatru. Nagle Charlize atakuje go Polifemem na sznureczkach, próbując go udusić, tak jak można udusić lalkę, czyli na niby. Po jego drewnianym policzku spływa łza…
Walczycie.

***

Annabeth czuje się obserwowana. Nagle odwraca się od rozbudzającego się Percy’ego. Otaczają ich potwory. Meduza, Hydra, Polifem i Cerber. Teraz ona i Percy nie
mają szans, doskonale o tym wie. Jednak chce umrzeć w walce, z honorem, a nie w bezczynności. Zaczyna młócić sztyletem Cerbera, chcącego odgryźć jej dłoń. Do
Percy’ego zlatuje się reszta potworów. Polifem usiłuje go udusić… Annabeth odpycha na chwilę kopniakiem trójgłowego strażnika Podziemia i wbija sztylet w potylicę króla cyklopów. Ten rozlatuje się w pył.

***

Charlize jest zmęczona. Rozgrywa walkę między herosami, a potworami po swojemu, jednak chce jej się jeść. Za chwilę zresztą przyjdzie po nią matka i wrócą razem do domu. Bez ojca, którego nie znała. Bez rodzeństwa. Same.
Dziecko znów wyciąga z włosów szpilkę. Teraz tę najostrzejszą. Przez chwile trzyma ją w ręce i patrzy z powątpiewaniem, lecz po chwili po kolei wbija ją w
tułowia marionetek: czarnowłosego chłopca i blond dziewczyny. Z ich piersi wytryskuje krew…
Ośmiolatka krzyczy, po czym najszybciej, jak może, gna na kołach wózka inwalidzkiego w stronę wyjścia z sali. Kolejnego dnia zostanie zaprowadzona do psychologa i zostawiona z faktem, że musiało jej się to przywidzieć lub przyśnić.
Umieracie.

***

Annabeth nawet nie wie, kiedy to się dzieje. Po prostu…
Życie zostaje z niej gwałtownie wydarte. Meduza wyszarpuje z jakiegoś trupa na polu bitwy miecz i przebija jej nim serce, gdy córka Ateny próbuje obronić Percy’ego. Za późno. Po chwili on też nie żyje. Byli nic nieznaczącymi lalkami na sznurkach, na jednej, wielkiej
scenie nazywanej po prostu „Świat”. Zginęli, bo takie było ich przeznaczenie.

Upadacie. Cierpicie. Miłujecie. Walczycie. Umieracie.
To wasze przeznaczenie. Nie uciekniecie od niego.
Nigdy. A może Ty też jesteś marionetką…?

Taaa. Może się podobało, a może nie. Przypominam:

CZYTASZ=KOMENTUJESZ
Zadanie domowe: rozkmińcie, czy Wy też jesteście
marionetkami.
Buziaczki
Chione