Przeklęta

Wszystko zaczęło się od tego, że przybyłam do obozu. Mój tata – Alan – zawiózł mnie tam miesiąc temu, gdy mało nie zginęłam przez moją niby najlepszą przyjaciółkę, Claire. Ale to długa historia, a ja nie chcę nikogo zanudzić. W każdym razie okazało się, że Claire ma szpony, długie zęby i inne podobne rzeczy, które raczej nie pozwoliłyby jej zostać top modelką. Tata wydawał się bardzo przestraszony tą sytuacją. Muszę przyznać, że mam najlepszego tatę na świecie. Co sobotę organizowaliśmy wspólne wieczory, na których oglądaliśmy filmy, rozmawialiśmy. Co jakiś czas tata zabierał mnie też na ryby. Bardzo to lubiłam, ponieważ zawsze udawało mi się złowić ich więcej niż on.

Ale potem wszystko się skończyło. Przyjechałam do Obozu Herosów i dowiedziałam się o wielu rzeczach, które na początku wydały mi się trochę dziwne. Przez dwa tygodnie starałam się wpasować w otoczenie. Mieszkałam w domku Hermesa razem z innymi herosami, którzy nie wiedzieli kto jest ich boskim rodzicem. Cały czas snułam podejrzenia co do mojej matki. Tak po cichu chciałam, żeby była nią Atena. Zawsze dobrze się uczyłam i miałam bardzo dobrą średnią.  Po tygodniu zaczęłam mieć wątpliwości, czy moja rodzicielka w ogóle kiedykolwiek się do mnie odezwie. Z natury jestem niecierpliwa, ale tym razem musiałam uzbroić się w cierpliwość. Po dwóch tygodniach zaczęłam tracić wiarę, że zostanę uznana. I właśnie tego samego dnia, przy śniadaniu, nad moją głową pojawił się symbol. Łania. Sama tego nie zauważyłam, ale dziwne spojrzenia obozowiczów zwróciły moją uwagę. Potem dowiedziałam się dlaczego.

Moją matką jest Artemida. Bogini łowów. Rozumiecie już dlaczego bogowie chcą się na mnie mścić? Nie powinnam w ogóle istnieć. To zaprzecza wszystkim zasadom, do których stosują się nieśmiertelni. Wszystko musi być u nich idealnie. Są żałośni. Myślą, że… Eh, może lepiej już nie pogarszać swojej sytuacji. Piszę to na ostatniej stronie zeszytu, który był tak jakby moim pamiętnikiem. Może kiedyś ktoś go znajdzie i dowie się jacy bogowie są naprawdę.

Artemida składała śluby wiecznego dziewictwa. Z tego co wiem jestem jej jedynym dzieckiem. Przeklętym. Po uznaniu mnie zostałam natychmiast wezwana na Olimp. Nie chcę nawet o tym mówić. Wybuchła dyskusja, w której – niestety – nie brała w niej udziału moja mama. Nie wiem po co mnie uznała, skoro wiedziała, że zostanę ukarana za to, że jestem jej córką. Za coś, na co nie mam wpływu. W każdym razie ustalono, że nie mogę żyć, bo przynoszę wstyd wszystkim bogom.

Nie wiem jak mam zginąć. Nie obchodzi mnie to. Żałuję tylko, że nie mogłam pożegnać się z tatą ani poznać mamy…