Shujinkō no seikatsu no naka de futsūnohi

Dla wszystkich Otaku. I ClarisseXD.

Jednoczęściówka. Mam nadzieję, że wybaczycie mi moją nieobecność… Ja chyba po prostu rzucę pisanie. Na czas dłuższy nieokreślony.

– Tsunai da tamashii no… – drę się na cały obóz ostentacyjnie ignorując zdziwione spojrzenia herosów i kierując się do domku Aresa. Clarisse dostanie zawału.

Jest lipiec, kompletna sielanka. Kronos wącha kwiatki od spodu, w obozie masa nowych ludków do nawrócenia, a ja wreszcie mam swój domek na spółę z bliźniaczką.

Ludzie złażą mi z drogi, czemu wcale się nie dziwię. A może trochę? Skrzat metr sześćdziesiąt z kolorowymi pasemkami zamiast włosów, w trampkach czterdziestkach nie do pary, szortach i czarną koszulką o wielce doniosłym haśle „Urodziłeś się oryginałem. Nie umieraj jako kopia”, na dodatek „śpiewająca” na cały regulator openingi anime… Apollo&Muzy Company chyba mają właśnie randkę z Hadesem… No przynajmniej ta muzycznie utalentowana część brata Artemis…

A wracając do rzeczy, to, jak zawsze, wzbudzam duże zainteresowanie. W końcu na obozie jest niewielu wariatów, a jeszcze mniej tak wariackich wariatów. Za to cała masa „mhrocznych emo”. Z Domkami Śmierci na czele.

Nie żebym miała coś do Nica czy Tii. Są spoko. Właściwie tak naprawdę to jestem osobą raczej pozytywnie nastawioną do życia, wolę przyjaciół niż wrogów.

-Cherry! RATUJ MNIE PRZED TYMI ZBOCZEŃCAMI! – słyszę damski głos, po czym zostaję przewrócona i przygnieciona przez trójkę przyjaciół.

– Ała, moja noga!

– Zabieraj to kolano z mojego brzucha!

– A ty ten łokieć z mojego dekoldu, Connor!

– Ja jestem Travis!  Jak mogłaś mnie pomylić z tym brzydalem!

– Mój nos!

– Wyobrażam sobie, jak to musi dziwnie wyglądać z boku! – stwierdzam odwracając  głowę ze śmiechem. – Hood, zabieraj to cuchnące kopyto z mojej twarzy!

– Och, a kogo my tu mamy? – zaczyna jeden z synów Hermesa.

– Panienka Cheyenne jak mniemam? – dokańcza drugi.

– Co waćpanna robi w ten jakże słoneczny dzionek? – znów pierwszy.

– Wącha twoje kopyto, Travis – fukam. – Miałeś je zabrać, do cholery!

– Jestem Connor!

– Co wy tu najlepszego wyrabiacie?! – słyszę nad sobą, więc przechylam się w tył, by zobaczyć, kto nas odwiedził. Oczywiście tracę równowagę i ląduję głową na klacie któregoś z chłopaków, co skutkuje jeszcze większym zaplątaniem. Nie wnikam, czemu przed twarzą widzę swoją stopę… Ale przynajmniej poduszka wygodna.

– Ah, Khloe. Tak sobie zażywamy letniej opalenizny. Chcesz dołączyć? – pyta wetknięta pod moją pachę głowa Judy.

– Chyba sobie daruję… – wzdycha nasza domniemana wybawczyni. – Chyba sprowadzę pomoc…

– Idź po Aidena. I Kennedy. I Kimberly. I Aleshę… – rzucam. – I może kogoś od Apolla… Na przykład Noah. Albo Geldwina…  – mówię, kręcąc się, żeby zasłonić podwiniętą koszulkę.

– Ładny brzuszek, Cherry – uśmiecha się Hood.

– Stul pysk… – warczę, posyłając mu mordercze spojrzenie.

– Zaraz wracam, nie ruszajcie się – zapewnia, na co odpowiedzią są cztery miny pt. „No co ty nie powiesz…”. Po chwili furkocze jej długa czarna spódnica, a ja wracam do śpiewania. Chyba nie muszę wspominać, że odpowiedzią jest zbiorowy jęk? Cieszę się.

To może, skoro mam chwilę czasu, przedstawię Wam moich przyjaciół. Żebyście potem ogarniali, o co mi chodzi i kto gada.

Travis i Connor Hood. Coś Ci zginęło? A może w swoim śpiworze znalazłeś zdechłego szczura? To właściwy adres! Niby nie są bliźniakami, ale jakoś w to nie wierzę. Nie umiem ich odróżnić… Mają po piętnaście lat. Jak wyglądają? Mają koło metra siedemdziesiąt pięć, elfie rysy twarzy, burzę brązowych kręconych włosów i orzechowe oczy. I ten uśmiech… Automatycznie sprawdzasz, czy Twój portfel jest na miejscu. Synowie Hermesa.

Jude, albo inaczej Judie, czyli nasz Dżin. Obiekt westchnień bliźniaków i ich Numer Jeden do kawałów. Dziesięć centymetrów ode mnie wyższa, figura aktorki, orzechowe włosy, zielone oczy i… małe skrzydełka na plecach. Takie sięgające maksymalnie nadgarstków. Chodzi w męskich t-shirtach i rurkach, co jest, moim zdaniem, dość ciekawym połączeniem. Córka Eola.

Khloe to gotka. Czterdzieści stopni upału, a ta w wiktoriańskich kozakach, gorsecie i spódnicy do kostek. Wszystko czarne. Oczywiście w komplecie czarny kapelusz z czarnym welonem, czarnymi koronkowymi rękawiczkami, czarną parasolką i czarnym wachlarzem. Jedyne, co nie jest u niej czarne, to ogniście rude włosy i blada cera. Nawet oczy ma czarne. Ale to już chyba soczewki… A mówią, że to ja mam zrytą psychę… Córka Afrodyty. Ta. To wiele wyjaśnia.

Kennedy. Kolejna córka Afrodyty. Zupełne przeciwieństwo siostry. Bluzka z dekoldem i odsłoniętym brzuchem, mega krótkie spodenki i trampki. Wszystko w żywych kolorach lata. Blondynka o wesołych, modrych oczach. Wbrew pozorom, jedna z najinteligentniejszych osób w obozie. Potrafi zagiąć nawet Annabeth! Ma złote serce i masa ludu, w tym ja, to wykorzystuje. Ale ja, w przeciwieństwie do nich, nie zostawiam jej potem na lodzie. Zresztą nikt z nas nie zostawia. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi, na dobre i złe.

Alesha to dość dziwna osoba. Kiedy okazało się, że to córka Ateny, szczęki nam opadły. Bo, przyznajmy szczerze, inteligencją książkową to ona nie grzeszy. Jest bardzo rozwiniętą uczuciowo i emocjonalnie dziewczyną po przejściach. Wiem, że kiedyś się cięła i prawie doprowadziło do anoreksji. Ale już jest okej, dzięki przyjaźni z Kimberly.

A właśnie, Kimberly. Moje kopiuj – wklej, czyli siostra bliźniaczka. Tylko pod względem wyglądu. Emm… Może wyłączając te kolorowe pasemka zamiast włosów… Właściwie ona wygląda tak, jak ja kiedyś. Kolorowe tuniki, kręcone miodowe włosy do łopatek i te niesamowite dwukolorowe oczy po mamusi. Wiecie, jak wyglada Yin i Yang? To my mamy takie same, tyle, że jedno oko zielono-fioletowe, a drugie czarno-niebieskie.  Kocha teatr, dziwną muzykę, filmy i książki.

Noah, a właściwie Arcadius Noah, jest nazywany przez nas Arką Noego. I, jak na ironię, to największy fan zwierzaków. Ten to zajmie się nawet pająkiem ze złamaną nogą, po bliskim spotkaniu z domkiem Ateny… Dziwię się, że to syn Apolla, nie satyr. Chodzi na te wszystie dziwne parady Obrońców Praw Zwierząt, Towarzystwa Przyjaciół Zielonego Groszku z Puszki etc. Ma blond włosy, zielone oczy i ogółem wygląda jak kopia swojego ojca. Tylko młodsza i fajniejsza, bo mniej szpanerska.

Geldwin, a właściwie Joshua Geldwin to starszy o dwa lata braciszek Green Peas’a. Rodzony. Bardzo ambitny, planuje w przyszłości zostać lekarzem. Wymiata na perkusji i gitarze… A właściwie, to na każdym instrumencie, który mu dasz. Muszę kiedyś spróbować z harfą… Ma rdzawokasztanowe, przydługie, proste włosy, rzymskie rysy twarzy i przenikliwe niebieskie oczy. Mimo, że kuje, to bardzo wyluzowany typ. Zarywa do mojej siostry. Oczywiście „bez wzajemności”.

Aiden to siedemnastoletni syn Aresa. I mój chłopak. Ciacho nad ciachami i przedmiot zazdrości 99,99% córek Afrodyty. Jeden z niewielu, w obozie i w ogóle na świecie, prawdziwych facetów. Świetnie walczy na jakikolwiek rodzaj broni. Słucha metalu, rocka etc. Poza tym człek wyluzowany, ale ambitny i trzeźwo myślący. Świetny strateg. A jak wygląda? Koło metra dziewięćdziesięciu, przedługie, jasnobrązowe, rozczochrane włosy, orzechowe oczy i pełne usta. Ubiera koszulki i bojówki, nie, jak  99,99% „chłopaków”, rurki. I można go wkurzać,  irytować, dręczyć etc., a on i tak tylko się przytuli i pocałuje. I za to go kocham.

Hmm… Kogoś mi tu brakuje. A tak! JA.

A więc… Wiem, że nie zaczyna się zdania od „więc”… Cheyenne, inaczej Chichi, Chica, Chichuaua, Chey, Chelsey, Cherry, Choco. Otaku, artysta I beztalencie muzyczne. Oczywiście moimi wytworami dzielę się z całym światem, na jego nieszczęście. Jestem także znana jako Pacyfka albo Pacynka. A to dzięki bratu mojego chłopaka, który nie umiał wypowiedzieć słowa „pacyfistka”. Oczywiście nie przeszkadza mi to dawać w mordę każdemu, kto stanie mi na drodze. Tak tylko z góry mówię…

A wracając do sytuacji, to mam wrażenie, że zaraz moi kumple padną trupem.  Może po śmierci zatrudnię sie w Hadesie jako jedna z tortur na Polach Kary? Albo nagram piosenkę z Bieberem, Łan Dajrekszon i Marzią Gaggioli. Wyguglujcie w necie tę ostatnią…

– Przybywam na ratunek! – słyszę głos Arki Noego, a pozostała uwięziona trójka zaczęła wiwaty. Rzucam im spojrzenie pt. „I ty, Brutusie?” i robię obrażoną minę. Ale nadal śpiewam po japońsku. Jeszcze głośniej.

– Możesz już się zamknąć, Choco – stwierdza Geldwin szczerząc się, jak ja w cukierni. – A tak właściwie, jak Wam się udało tak zaplątać?

– Nie pytaj – wzdycham i cichnę. No co? Trzeba zachować siły na wkurzanie Pandy D.

– Tak samo, jak nie pytaj, co stopa Chey robi przy jej głowie… – wtrąca Aed. – Ćwiczyłaś kiedyś gimnastykę artystyczną?

– Dziękuję za wsparcie, kochanie – warczę.

– Siostrzyczko, ja wiem, że Iris nie jest normalna, ale myślałam, że aż tak nie jesteś podobna do matki… – mówi Kimberly załamując ręce.

– Rozplączecie nas wreszcie? Connor nie mył tych nóg chyba z rok! Stracę zaraz węch! – jęczy Judy, ruszając skrzydłami. Oczywiście wali przy tym bliźniaków po twarzy, ale niespecjalnie mi to przeszkadza.

– Teraz najważniejsze pytanie… – mówi poważnie Khloe, a reszta zaczyna chichotać.

– Co będziemy z tego mieli? – dokańcza Arka Noego z wrednym uśmiechem.

Wspomniałam już, jak kocham moich znajomych?

CDN

I teraz pytania/zadania/informacje dla Was, Drodzy Czytelnicy:

1. 1.       Które opowiadanie mam kontynuować w pierwszej kolejności? Możecie wybierać ze wszystkich moich ”dzieł” J O ile ktoś je pamięta…
2. 2.       Wybierzcie najfajniejszą postać z tego opka, to postaram się ją narysować. Błagam tylko, byle to była dziewczyna XD
3. 3.       Jeśli nie bd przynajmniej 5 komentarzy, to nie wyślę kolejne części. Tak więc CZYTASZ = KOMENTUJESZ. Wiem, że osobiście rzadko się tej zasady trzymam, ale wierzcie mi, łatwo nie jest :< Dlatego za każdy koment osobno dziękuję 😉
4. 4.       I ostatnie… Pytanie: którą część mojej twórczości rozwijać? Poetycko, obrazowo, czy opowiadania? Liczę na Wasze opinie J
5. 5.       Dobra, to już serio koniec XD Kolejne opko postaram się napisać i wysłać, tak, żeby było moim prezentem urodzinowym. Te obchodzę w niedzielę, jesli kogoś to interesuje 😉 [Wiem, że nie, nie musieliście o tym mówić -,-]