Misja Waletyny i wyznanie żółtej róży (1)

Dedykacja dla Meli

14 luty

– Czerwona róża do orła, orzeł jak tam pułapka?

– Prawie gotowa. Przypomni mi dlaczego ci pomagam?- zapytał głos z szarych walkie-talkich.

– Bo nie wydałam się Chejronowi, kiedy ścigałeś chłopaków z siekierą. Pasuje ci argument?

– Niech ci będzie. Przyszykuj gołębia , ja skowronka. Za godzinę w altance.

– Jasne. Bez odbioru.

Zapukałam w chabrowe drzwi domku. Z drzwi wyłoniła się drobna szatynka ubrana w piżamę.

– Czego?!- warknęła. Nadmierne przebywanie z Clarisse, dają efekty.

– Jest impra nad plażą. Idziesz?

– Oczywiście, że nie.

– Proszę, sama nie pójdę. Są moje imieniny.

– Niech ci będzie. Ale ja wybieram buty.

Po pół godzinie w drodze nad zatokę szła ubrana w sukienkę do kostek, w kolorze różu weneckiego. W brunatnym warkoczu przypięto purpurowe dalie. Turkusowe tęczówki pomalowane delikatnie różowym cieniem. Na nogach miała modre baleriny.

Altanka była naprawdę niezwykłym budynkiem z marmuru w którym stała drewniana ławka.

– Waleta, co my tu robimy?-zapytała z zdziwieniem. Uśmiechnełam się pod nosem. Aż się nie mogę się doczekać

pomyślałam.

– Musze po coś wrócić do domku. Poczekaj tu.- zanim biedna niebieskooka zdążyła zaprotestować , pobiegła w stronę malinowych krzewów.

– Róża do Orła. Orzeł gołąb na pozycji.

– Skowronek za chwile przyjdzie. Czekaj w krzakach

– A co ja niby robię. Herbatkę z królową pije.

– No, i do tego ciastka- powiedział męski głos obok niej.

– Marek, przestań mnie straszyć .

– Och, cicho bądź. Idzie.- wskazał kształt idący w stronę

Nagle do dziewczyny w altance podszedł ubrany w garnitur blondyn z żółtymi różami.

– Czejśc Mia-wyszeptał jej w ucho. Jakby co to podrzuciłam jej tzn. pluskwę. Wiem, że to niezgodne z regulaminem obozu, ale chrzanić  to. Mia odwróciła się z uśmiechem.

– Jan, co ty tu robisz?- chłopak wzruszył ramionami.

– Chyba to samo co ty. Do dla ciebie. Wesołego Walentyna – podał jej kwiaty. Spojrzałam na Orzełka.

– Powiedziałeś mu?- niemal krzyknęłam.

– Tak-oznajmił nie winnym tonem. Odwróciła wzrok znowu na koleżankę. Uśmiech zniknął z bladej twarzy. Podniosła oczy z kwiatków na młodzieńca.

– Janek, ja…nie mogę tego przyjąc. Nie byliśmy, nie jesteśmy i nie będziemy parą. Na prawdę cie lubię, ale jak przyjaciela. Przykro mi.- po policzku poleciała jedna prawie nie widoczna łza. Rzuciła kwiaty na ziemie i pobiegła w stronę Obozu. Ewidentnie kłamała. Ja, Walentyna Rimet, się dowiem dlaczego. .To jest moja misja. Misja: Żółta róża.