Poetycko by Luna Tenebris

Oto dwa cośki o czymś z czymyś w czymyś 😀 

Do Afrodyty

Mówisz, że wzloty i upadki kochasz,

powiadasz, że na romantycznych filmach szlochasz.

Twierdzisz, że miłość Cię wzrusza,

lecz dlaczego cierpienie me, Cię wcale nie rusza?

Rzucasz mi pod nogi kłody i kamienie,

przez łez każesz, przechodzić strumienie.

W najgorsze bagno, prowadzisz przez las cierniowy,

moja trasa omija, szczęścia chruśniak malinowy.

Afrodyto! Przez Ciebie w miłość straciłam wiarę,

zmieniłaś ją w jedną, wstrętną poczwarę.

Przestań, natychmiast! Przestań mym losem się bawić,

czy…to da się jeszcze naprawić?

Proszę, błagam… miłość nie powinna być cierpieniem,

lecz słodkim, ciepłym uczuć strumieniem…

Zmowa bogów

Żyję na świecie, choć na dla świata,

minuty mijają niczym godziny, miesiące niczym lata.

Jestem tu, choć mnie nie ma, myślami wędruje,

gdzieś ponad tym wszystkim, z głową w chmurach baluje.

Morfeusz odebrał mi sen, nie śpię lecz szlocham,

nienawidzę, nie kocham.

W mej głowie, brzmią Zeusa pioruny,

morderczej muzyki, Apolla słyszę struny.

Na słodkości z Demeter kosza, nawet patrzeć nie mogę,

a Afrodyty spojrzenie, przyprawia mnie o trwogę.

Hera mówi, że rozkoszy małżeństwa zaznać mi nie pozwoli,

a ja już wolę walki, tracę powoli…

On z bogami, także jest w zmowie,

ja nie mam siły, nawet dać Mu po głowie.