Chaos II

No tak, końcówka. Dziękuje Cameron i Eir za rysunek! Ja muszę gdzieś swój odszukać, czyli oznacza to kopania w moich teczkach, półkach, torebkach, zeszytach przez jakieś kilka dni. A więc miłego czytania moi drodzy 😀 Mam nadzieje, że się spodoba.

Chaos patrzyła na wszystkich bogów z zabójczym uśmiechem na ustach. Czyżby wielcy olimpijczycy nie spodziewali się małej wizyty? Posejdon jak i Zeus przybrali groźne miny i stanęli przed tronami z bronią w ręku. Trójząb pana mórz ociekał wodą, a błyskawica władcy grzmotów skrzyła się niebezpiecznie. Kobieta przechyliła głowę w bok i spojrzała jak inni bogowie wstają z swoich tronów. Czyżby naprawdę chcieli walczyć? Dwanaście bóstw przeciwko początkowi wszystkiego? Chaos pokręciła z desperacji głową, a czerwona kula, którą tworzyło parę kamyków, zwolniły swój obrót i delikatnie opadły na jej dłoń. Bogini zrzuciła je na ziemie i dotknęła dłonią skroni, patrząc na prawnuków z politowaniem. Nie widząc zmiany w ich zachowaniu, westchnęła głęboko i podeszła do Zeusa, a rąbek jej postrzępionej sukni omiótł posadzkę. Z szyderczym uśmiechem i wysoko podniesionymi brwiami dotknęła ręką pioruna, który zaskwierczał groźnie. Popatrzyła głęboko w błękitne oczy prawnuka i zacisnęła dłoń na jego broni. Zeus otworzył lekko usta i popatrzył zdziwiony na rękę Chaosu, która powoli ciągnęła ku sobie jego własność. Kobieta zachichotała cicho i jednym, płynnym ruchem wyrwała piorun z jego uścisku i rzuciła go na ziemie. Jasny błysk i donośny huk rozgrzmiał w pomieszczeniu. Niektórzy zatkali uszy, inni rozglądali się nerwowo.

-Nie chcę walki –syknęła Chaos i zacisnęła palce na podbródku Zeusa, mierząc go morderczym spojrzeniem. –Wyobraźcie sobie, że istnieją inne sposoby na porozumienie.

Odepchnęła jego twarz w tył co sprawiło, że gromowładny zatoczył się i tylko dzięki Herze, na której oparł swój ciężar, pozostał w pionie. Chaos popatrzyła na niego z góry i zaczęła wędrować pomiędzy olimpijczykami. Niektórzy bogowie wzdrygali się kiedy kobieta otarła się o nich ramieniem, czy też nogą. Chaos odchrząknęła i podeszła od tyłu do Afrodyty, która za jej dotykiem, usiadła z powrotem na swoim tronie.

-Nawet bogini miłości –powiedziała donośnym i pełnym pogardy głosem. –Tak piękna, dostojna, miła, spokojna i urocza. Potrafi zabić –zaśmiała się i usiadła na oparciu tronu Afrodyty. Popatrzyła w jej różnokolorowe oczy i uśmiechnęła się łobuzersko. –Przecież prawie wszystkie wojny były przez ciebie, kochana. Czyż nie o miłość mężczyźni kłócili się i mordowali?

Chaos westchnęła i ruszyła do Aresa, który przeszywał ją nienawistnym wzrokiem.

-Ja przed tobą nie usiądę –warknął i podszedł do niej jednym krokiem. Bogini podniosła podbródek, bo bóg był o dwie głowy wyższy. Pokręciła głową i przybrała pozę surowej matki.

-Och mój drogi –syknęła i położyła obie dłonie na jego torsie. Jej źrenice lekko się zmniejszyły, a jadowita zieleń zabłyszczała jeszcze mocniej. –Oczywiście, że usiądziesz i to z wielką chęcią.

Ares znieruchomiał, jakby był posągiem i wyprostował się. Zrobił dwa kroki w tył i usiadł na swoim tronie jak marionetka. Przypominał trochę machinę, która ruszała się w określonych miejscach. Chaos uśmiechnęła się i podeszła do niego, patrząc jak na małe dziecko. Pochyliła się delikatnie i położyła dłonie na jego kolanach.

-Ares, Ares, Ares –powiedziała kręcąc głową i pozwalając, aby jej falowane włosy opadły na piersi. –Z tobą są zawsze problemy prawda? –złapała ręką jego policzek i pociągnęła lekko. –Kiedy się malutki nauczysz, troszeczkę szacunku do starszych? Przeproś ładnie.

Bóg wojny przełknął ślinę i chciał poruszyć głową, ale nic z tego nie wyszło. Nadal siedział prosto i patrzył się w oczy Chaosu. Jego dolna warga zadrżała, a z ust dało się usłyszeć ciche mamrotanie.

-Troszeczkę głośniej, nic nie słyszę –warknęła bogini, przykładając dłoń do swojego ucha. –Co powiedziałeś?

-Przepraszam –powiedział Ares przez zaciśnięte zęby. Chaos uśmiechnęła się władczo i wyprostowała.  Podeszła do Zeusa i usiadła na obręczy ogniska, pozwalając aby płomienie łaskotały ją po plecach. Siedząc naprzeciwko boga, widziała kątem oka, jak Hera tupie nogą. Przeniosła na nią chłodny wzrok i uniosła wyżej podbródek.

-Masz jakiś problem kochana? –syknęła lodowato mierząc ją spojrzeniem. Bogini małżeństw nadęła się jak paw i podeszła do niej, szybkim krokiem. Wymierzyła w nią palec i uniosła jedną pięść.

-Ty, zjawiasz się tutaj jak królowa chociaż nią nie jesteś i wymagasz od nas posłuszeństwa ,tak? –warknęła za jednym tchem poprawiając swoją koronę z pawimi piórami. Chaos przeniosła leniwe spojrzenie na przedmiot i zamyśliła się. Potarła palcem swoje usta i złapała Herę za rękę. Bogini wciągnęła szybko powietrze i patrzyła się z nienawiścią na dłoń Chaosu.

-Nie chcę Ci zabrać korony kochaniutka, a teraz proszę usiąść na swoim tronie i być cicho kiedy będę rozmawiać z twoim mężem –powiedziała chłodno bogini odpychając dłoń Hery. Kobieta uniosła wysoko brwi i cofnęła się parę kroków. Chaos przeniosła spojrzenie na Zeusa i uśmiechnęła się chytrze.

-Co do naszych spraw –mruknęła przeciągle i założyła nogę na nogę. –Może porozmawiamy w cztery oczy?

-Oczywiście –odchrząknął gromowładny i popatrzył na swoją żonę. –Hero, najdroższa, czy mogłabyś wyprowadzić wszystkich bogów z sali tronowej?

Hera popatrzyła na niego z oburzeniem i z wysoko uniesionymi brwiami. Zeus jednak zmrużył oczy i cichy grzmot rozprzestrzenił się po pomieszczeniu. Jego żona pokiwała krótko głową i jednym słowem sprawiła, że wszyscy olimpijczycy wyszli razem z nią, przez wielkie drzwi. Gromowładny powrócił wzrokiem na Chaos i wypuścił powoli powietrze.

-A więc? –spytał krzyżując ręce na piersi. –O czym chciałabyś dyskutować?

-Och, od razu ta strasznie poważna ,,dyskusja” –parsknęła Chaos wstając z metalowej obręczy i chodząc dookoła Zeusa. Opuszkami palców dotykała jego barków, włosów i dłoni. Pochyliła się przed nim i klasnęła w dłonie. Ogień za nią trochę zmalał, ale pojedyncze płomyczki oderwały się od ogniska i zaczęły krążyć wokoło Zeusa i Chaosu. Kobieta uśmiechnęła się delikatnie i wyprostowała dumnie.

-A więc –odchrząknął gromowładny opierając się wygodnie na swoim tronie. –Przejdźmy do konkretów, dobrze? Nie lubię przeciągać dość ważnych spraw.

Bogini pokiwała wolno głową i usiadła z powrotem na metalowej obręczy. Zielony płomyczek owinął jej dłoń i zniknął równie szybko jak się pojawił. Chaos rozglądnęła się dookoła, celowo denerwując Zeusa jej powolnym zachowaniem.

-Wiesz, że zniszczenie tej planety, a także galaktyki zajęłoby mi niecałą godzinę? –powiedziała obojętnym tonem. –Mogłabym to niszczyć i tworzyć i niszczyć i tworzyć. Nigdy by mi się nie znudziło. Niestety moje jedyne dzieci by umarły, ale co to by był za problem stworzyć nowe. Ty chyba o tym wiesz najlepiej –puściła do niego oko i wzruszyła ramionami. –Jednakże nie chcę niszczyć tej planety, nie przejmuj się.

Mięśnie Zeusa lekko się rozluźniły, ale wyraz jego twarzy nadal był napięty i skupiony. Chaos wzruszyła ramionami i kontynuowała swoją wypowiedź.

-Moja córka, Gaja. Wyjaśnisz mi dlaczego jest uwięziona pod ziemią i drzemie przez kilka wieków?

-Ponieważ chciała zniszczyć świat i odrodzić go na nowo –warknął Zeus i zacisnął pięści.

-Przecież ten świat należy do niej –powiedziała z naciskiem Chaos. –Dlaczego nie może robić z nim co chce? Widzisz w jakim jest teraz stanie? Zatruwa ją.

-Ale jednak to my władamy ziemią –powiedział z westchnieniem gromowładny. –To my decydujemy co i jak.

-Troszeczkę nie fair z waszej strony –burknęła bogini i podparła brodę na ręce. –A mój syn, Tartarus? Czemu jego własne królestwo ma nowego Władce? Dał wam pozwolenie na taką zmianę?

To pytanie zbiło trochę z tropu Zeusa, jednak po chwili ciszy bóg nieba odpowiedział spokojnie.

-Tartarus sam usunął się w cień swojego domu. Tron pozostał goły, a z powodu kłótni między mną i moimi braćmi, to Hades otrzymał podziemie. Gdyby Tartarus okazywał jakiś sprzeciw lub bunt, jestem pewien, że doszlibyśmy do porozumienia.

Chaos zaśmiała się cicho i odrzuciła włosy na plecy.

-No tak, on zawsze był najcichszym dzieckiem –powiedziała delikatnie, ale jej oczy błyszczały niebezpiecznie. –A mój inny syn, Eros? Słyszałam plotki, że całkiem dobrze mu się wiedzie. Nawet ma tutaj lokum.

-To prawda –pokiwał głową Zeus i spojrzał na marmurowe drzwi. –Żyje pośród nas, choć czasami sprawia małe problemy. Jednak Afrodyta lubi jego towarzystwo i sprzeciwia się wyrzuceniem go z Olimpu.

-A myśleliście o tym? –oburzyła się Chaos, podnosząc wysoko brew.

-Prawda –pokiwał ponownie głową, uciekając wzrokiem od surowego spojrzenia bogini. –Towarzystwo Erosa i Afrodyty niepokoiło Hefajstosa, który dość często skarżył się, że jego żona ucieka z domu do innego boga.

Chaos przyłożyła rękę do ust, aby nie wybuchnąć śmiechem. Wzięła delikatny wdech i odchrząknęła cicho.

-A moja córka i syn, Nyks i Ereb? Podobno żyją w najgłębszej części Tartaru, aby mieć święty spokój od zwykłego świata –syknęła i spojrzała głęboko w oczy Zeusa. Gromowładny przełknął ślinę, ale nie zląkł się Chaosu i odpowiedział zgodnie z prawdą.

-Hermes, a nawet Hades nie schodzą do tej części podziemia. Boją się to proste, a gdyby coś ważnego się działo zapewniam Ci, że przyszliby do nas i porozmawiali o tym –powiedział przez zaciśnięte zęby. Chyba spokojne rozmowy nie należały do jego ulubionych. Chaos pokiwała głową i położyła dłonie na swojej nodze.

-No tak, Nyks zawsze była cierpliwa i łagodna, nie to co Gaja –prychnęła bogini i wbiła wzrok w podłogę. –A czemu mój syn, Uranos nie żyje? Nie do końca wiem czy to prawda czy kłamstwo. Nigdy nie rozmawiałam o tym ze swoimi dziećmi.

-To już bardziej sprawka Gai i Kronosa –powiedział Zeus i machnął ręką. –Podobno Uranos został zabity, podobno nie. Być może śpi razem z Gają, może już umarł, uwięziony w jej uścisku. Nie dowiemy się przez to, że tylko ona zna odpowiedź.

Chaos pokiwała powoli głową i wstała. Płomyki, które krążyły wokół niej i gromowładnego zatrzymały się i pomału sunęły w jej stronę. Połaskotały ją w talię i dołączyły do ogniska, które na nowo buchnęło wysokim płomieniem. Bogini uśmiechnęła się i po raz ostatni zaczęła chodzić między tronami, patrząc uważnie na Zeusa. Zatrzymała się za nim i dotknęła jego skroni.

-Wierzę Ci –szepnęła i wysłała impuls mocy, który rozpłynął się po jego ciele. Jadowita zieleń, która oświetlała zakątki pomieszczenia, powoli znikała i powracała w kierunku Chaosu. Bogini puściła skronie Zeusa i pozwoliła mu odprowadzić się do marmurowych drzwi. Szli w milczeniu, nie patrząc na siebie, lecz byli dumnie wyprostowani i pewni. Chaos machnięciem ręki otworzyła potężne wrota i spojrzała na wszystkich, którzy stali przed wejściem. Uśmiechnęła się chytrze i odwróciła w stronę Zeusa.

-Dziękuje za rozmowę w cztery oczy –powiedziała tak, aby każdy wyraźnie ją słyszał. –Dowiedziałam się tego, czego chciałam więc wracam tam, skąd przybyłam. Jednakże –syknęła unosząc palec i celując nim w klatkę piersiową gromowładnego –jeżeli usłyszę, że dzieje się coś nie tak. Coś co zakłóci mój spokój. Coś co mnie zdenerwuje to wiedz, że przybędę i zniszczę wszystko. Wyraziłam się jasno co mogę zrobić. Na razie wszystko jest w porządku, ale mam nadzieje, że porozmawiasz z moimi dziećmi choćby nawet z Gają. Pamiętaj, że wszystko słyszę jak i widzę. Jestem początkiem jak i końcem więc dobrze Ci radzę stosować się do moich zaleceń. A więc, dowidzenia moi drodzy. Postarajcie się nie działać mi na nerwy.

Jadowicie zielony błysk rozprzestrzenił się wokoło Chaosu, pochłaniając i rozmywając jej ciało. Donośny huk rozgrzmiał  dookoła wszystkich, pozostawiając w pamięci jej szyderczy uśmiech, który jako ostatni zniknął razem z nią.

–

Plum, plum. Podobało się? J