Wieczna Odyseja (Prolog)

Hej, to znowu ja. Miałam dziś natchnienie, więc postanowiłam napisać taki sobie prolog J. Jeśli mi się uda to napisze kolejne części ( oczywiście, jeśli chcecie ;)). Jak ktoś jest ciekawy to opowiadanie Sol i jej przygoda (4) jest prawie gotowa i trochę dłuższa od pozostałych. Od razu chciałabym przeprosić jeżeli ktoś już napisał podobne opko. Jestem nowa, więc  nie znam większości twórczości blogowiczów, tyczy się to tego i każdego innego mojego opowiadania. Zapraszam do czytania

PS Radzę czytać to przy jakiejś smutnej piosence np. Talon Haynes – Say/ Avril Lavigne – Innocence / Taylor Swift – Safe and Sound/ Evanescence – Missing / czy jakiej tam chcecie 😉

Była to mroźna i ciemna noc, kiedy Angela Evans podjęła być może najważniejszą decyzję w jej życiu. Bała się. Naprawdę się bała. Każdy  bystry obserwator zauważyłby to po wielu wyraźnych znakach. Palce zbielały jej od kurczowego trzymania wytartej torby podróżnej i bardzo niskiej temperatury. Brązowe oczy napełnione były smutkiem, strachem i tęsknotą. Jej jasnokasztanowe włosy  dawno nie widziały szczotki ani grzebienie.  Lekko poszarpany i niemodny beżowy płaszcz powiewał na wietrze. Słabe światło latarni pozwalało dostrzec jaka wychudzona  i blada jest. Szła nie patrząc za siebie. Pozostawiała za sobą wszystko co znała – wszystko o czym chciała zapomnieć. Chciał, ale nie mogła. Całe to życie herosa nigdy nie było łatwe, a co dopiero przyjemne. Odmieniec, dyslektyk i jeszcze raz odmieniec. Walka z potworami, ratowanie bogów, a raczej całego świata ze wszystkich opresji przez całe życie. Były też plusy – pomyślała, ale od razu skarciła się w duchu za taką myśl. Muszę o nich, o nim zapomnieć. To była tylko iluzja. Nic nie było i nic nie będzie pomiędzy nami.-

Śpiący strażnik zaczął bełkotać coś i wskazał na peron. Dziewczyna spojrzała na ogromny zegar wisząc w punkcie centralnym peronu. Za dwie minuty pociąg przyjeżdża. Rozejrzała się dookoła. Nikogo oprócz niej i zasypiającego strażnika nie było. Mogę nareszcie to zrobić –wyciągnęła z głębokiej kieszeni, w której  znajdowało się bardzo dużo ,,przydatnych” rzeczy trzy pomięte i bardzo stare zdjęcia. Na jednym była ona i on. Na następnym jej śmiertelni rodzice, a na ostatnim cały obóz herosów. Angela podniosła wzrok i zaczęła się zastanawiać. Po chwili podeszła bardzo blisko torów i rzuciła tam zdjęcia, następnie jednym ruchem ręki zerwała z szyi złoty naszyjnik. Nie zdążyła go wyrzucić, gdyż pociąg ze stukotem wtoczył się na stację. Przeklinając siebie w myślach podbiegła do niego i w ostatniej chwili wsiadła. Zajęła miejsce w opustoszałym przedziale i przyjrzała się medalionowi. Wygrawerowano na nim litery. Po jednej stronie: AE , a po drugiej : TH. Zaczęła obracać w długich palcach złote serce, kiedy coś z niego wypadło. Pożółkła kartka, na której napisana była krótka notka

,,Za każdym razem, kiedy poczujesz się  samotna i nie będziesz wiedziała, w którą stronę iść. Zatrzymaj się na chwilę i wsłuchaj się w szept twojego serca.  Trudno będzie go usłyszeć, ale jeśli zatkasz uszy i nie postąpisz tak jak każe ci ktoś inny. Będzie to na pewno twoja decyzja. Całuję Mama.”

W jej oczach pojawiły się łzy.

–  Powiedzieć jest tak łatwo. Co jeśli ja nie chcę wybrać? – wyszeptała do siebie. Po minucie jej ciałem wstrząsały dreszcze. Nie. Nie mogę się poddać. W tedy oni wygrają. Ja się nie dam tak łatwo. Postanowiła dziewczyna, a w jej oczach pojawiły się łzy

– Czemu ciebie tutaj nie ma? Obiecałeś, że zawsze będziesz- rzuciła słowa w pustkę, a po jej policzku spłynęła jedna łza, żłobiąc wąski tunel  w warstwie brudu, która osiadła na jej twarzy.  Spojrzała w okno. Nocny krajobraz był piękny. Wysokie drzewa oświetlane przez uliczne latarnie i ginące w mroku ulice. Żadnego auta, żadnego przechodnia. Pustka i cisza. Angeli wydawało się, że jest jedyną żywą istotą i gdyby nie to, że żarówka od czasu, do czasu gasła i zapalała się na nowo, mogłoby okazać się, że jest to prawda.  Czekała ją długa noc pełna płaczu łez i zażaleń do całego świata. Wiedziała o tym, lecz nie próbowała przed tym uciec.

 Kolejny raz  będę sama stawiała czoło światu. Jak zawsze. – nie myliła się w  prawdzie, ale też nie miała racji. Nie mogła wiedzieć co czeka ją za zakrętem, więc nawet nie zgadywała. W jej życiu było wiele trudów, ale ona nie należała do tchórzy. Nie każdy, a nawet nie wiele zmian sprawiało, że człowiek mógł spojrzeć na życie przez różowe okulary, ale zawsze zjawiała się nadzieja. Nadzieja na lepsze jutro.