Śmierć i narodziny

Dedykuję to opko Lexy, Lyssie i irys. A także Pallas Atenie, Thalii2 i Temidzie. No i Chione. Jak coś, to to jednoczęściówka.

Ella

Ciemny sierp księżyca nad cmentarzem

Ciemna noc świat otula czernią

Ciemne drzewa, ciemny płot, ciemne groby

Drży serce, płacze, rozpacza – od napisu na grobie

Ponure to cmentarzysko

Drzewa się nad nim pochylają

Do każdego grobu blisko

Lecz dusza daleka, nieosiągalna

Tylko szloch po sobie pozostawić

Szloch, rozpacz i smutek

Bez uśmiechu, radości

Leci ba po pokutę

Stoję przed tronem Ozyrysa, z pochyloną głową. Z lękiem w duszy patrzę na wagę, która niebezpiecznie przechyla się na stronę serca. Pióro prawdy przeważa… i znowu serce. Ozyrys patrzy z zaciekawieniem. Stojący obok Anubis trzyma za obrożę pożeraczką serc. Ammit wygląda zaiste demoniczne. Paszcza krokodyla, tułów lwa i zad hipopotama. Pióro wznosi się… i tak zostaje. Bóg zmarłych kiwa głową.

– Za dużo grzechów, oj za dużo – mruczy.

Truchleję ze strachu, kiedy zwraca na mnie swoje spojrzenie. Nie chcę, by Ammit pożarła moje serce.

Ozyrys mówi cicho, jakby do siebie.

– Ludzie mnie irytują. Czasem ich lubię, ale nie teraz.

– Panie – mówi ostrzegawczo Anubis. Patrzę na niego w zdumieniu. Przed czym go ostrzega?

– Przed wytępieniem ludzi – mówi pan zmarłych, jakby czytając w moich myślach.

Zwraca się do Anubisa, kręcąc głową.

– Nie martw się, nie zabiję ich wszystkich. Tylko parę setek lub tysięcy. Zrobię to za pomocą pośrednika – patrzy na mnie nieco obłąkańczo.

– Ja Ci nie pomogę, panie Ozyrysie – mówię stanowczo – może źle żyłam, ale, na Boga, nie zabiłam i nie zabiję człowieka!

Ale bóg nie zwraca na mnie uwagi.

– Odżyjesz w męskiej postaci – mówi – Będą mówić o tobie długo po twojej śmierci!

– Nie, nie zgadzam się – zaprzeczam – wolę mieć już pożarte serce!

Ale nie mogę już powiedzieć nic więcej. Czuję się, jakby mój mózg zniknął. Już nic nie pamiętam. Moje ciało przemienia się w postać smukłego mężczyzny.  Obok mnie stoją jakieś dziwne stworzenia. Mieszanka krokodyla, lwa i hipopotama?  I dwóch mężczyzn – jeden wygląda iście królewsko, a drugi stoi smutny i przygarbiony. Instynktownie chcę być taki jak ten pierwszy – mieć władzę.

– Idź już – mówi on.

Kiwam głową. Nagle waham się… Jak się chodzi? Ale nie muszę się zastanawiać – czuję obcą wolę, kierującą moimi ruchami. Gniewnie marszczę brwi. To moje ciało, mam ochotę krzyknąć, ale czuję, że mogłoby się to dla mnie źle skończyć. Milczę więc, pozwalając się poprowadzić. Gdy docieram do drzwi, zatrzymuję się.

– Wiesz jak żyć – potakuję, słysząc głos władcy – Będziesz mną w świecie ludzi! – śmieje się szaleńczo.

– Nie rób tego – mówi drugi mężczyzna.

Król taksuje go niecierpliwie wzrokiem

– Nie wtrącaj się! – warczy.

Sięgam po klamkę. Powoli ją naciskam. Drzwi otwierają się, wpuszczając światło do sali. Mrużę oczu od niespodziewanej jasności, po czym wychodzę w promienie słoneczne. Widzę tętniące życiem miasto, pełne ludzi. Krzywię się. Mam ochotę ich zabić, a równocześnie nad nimi panować. Czuję, że moja głowa napełnia się wiedzą i uczuciami. To pewnie dar władcy, mojego pana, tego, którego jestem pośrednikiem.

Zły był to człowiek, straszny

Nie wiem, czemu mu żyć było pisane

Czarne miał serce, nie jasne

Nie było przy nim radości, tylko rany

Wielki grzesznik, morderca

Nazywał się panem nad panami

Pełen nienawiści, dumny

Zrujnował wiele istnień ludzkich.

Zabijał z zimną krwią

Z obłąkanym ogniem w oczach

Uważał, że był bogiem

Że wszystko umie

Patrzył na innych z góry

Ale kiedyś, może kiedyś

Jeszcze za to odpokutuje

Jak myślicie, kim stała się umarła dziewczyna?