Μεταξύ φίλων (1)

– Alarm! – wrzasnął Connor Hood – Atakują nas!

Chłopak został otoczony przez smukłe postacie. Każda z nich dzierżyła w ręku łuk, ubrane były w dżinsy i srebrne kurtki. Na ciemnych włosach ich przywódczyni błyszczała srebrna opaska. No tak, Łowczynie, pomyślał chłopak. Jedna z przybyłych wystąpiła do przodu.

– Zaprowadź nas do Chejrona – rozkazała.

– Jasne – mruknął niemrawo, ale humor od razu mu się poprawił, gdyż rozpoznał dziewczynę – Phoebe! Jak tam Twoja bluzka?

W ostatniej chwili umknął przed ciosem. Uciekając przed rozzłoszczoną Phoebe, poprowadził Łowczynie do Wielkiego Domu.

Na werandzie Pan D. grał w karty z Chejronem.

– Tak! – wrzasnął – Wreszcie wygrana!

– Hmmm… Dionizosie, ustaliliśmy, że as to najmniejsza karta, nie największa – zauważył centaur.

Dyskusję przerwało im przybycie Łowczyń z Connorem.  Przywódczymi dziewcząt weszła na werandę.

-Thalia! – wykrzyknął z radością Chejron – Przybyłyście!

– Artemida wysłała nas na… urlop – wyjaśniła dziewczyna – Wiesz, co będzie niedługo, więc przyszłyśmy w odpowiedzi na wasze zaproszenie.

Trener herosów pokiwał głową.

– Dzisiaj zorganizujemy ognisko – oświadczył.

– Jedyny dobry pomysł w ciągu twojego życia  – wtrącił ironicznie Pan D. – Z naszych doświadczeń wynika, że bitwa o sztandar to nie najlepszy pomysł. A w ogóle, Tenerado czy Talitho, nie pamiętam, możesz iść się przywitać. Peter Johnson i Annie Bell są nad jeziorem.

Thalia pokiwała entuzjastycznie głową i w ciągu sekundy… zniknęła.

Chejron westchnął.

– Connor, idź zaprowadzić Łowczynie na plac. A jak skończysz, to przyjdź.

– Po co? – spytał Connor zdumiony. O ile pamięć go nie myliła, ostatnio nie wyciął żadnego kawału.

– Chodzi o pofarbowanie włosów Annabeth. Nieco się wściekła.

– Ale to nie ja! – zaprotestował chłopak – Raczej Travis!

– Same z wami kłopoty – mruknął centaur cicho, po czym głośniej dodał – Każ mu przyjść, chłopcze.

 – Jasne – Connor aż rozpromienił się na myśl, że tym razem jego bratu się nie upiecze  – Chodźcie – zwrócił się do dziewcząt – I naprawdę, Phoebe, nie chciałem ci wyciąć tego głupiego dowcipu, samo tak wyszło – wyznał ze skruszoną miną.

– Ty głupi gargulcu! – wrzasnęła dziewczyna, na której przeprosiny Connora nie zrobiły żadnego wrażenia – Ja ci dam tak wyszło, bałwanie!

Pan D. uśmiechnął się z sarkazmem.

– Sam sobie piwa nawarzył – powiedział do Chejrona – Jak go zabije, to nie odpowiadam za szkody.

Centaur wzniósł oczy do nieba.

– Błagam, przestańcie – jęknął.

W tym momencie dziewczynie udało się zdzielić Connora w, jak to określiła, głupi łeb. Pod synem Hermesa ugięły się nogi i upadł na trawę, zemdlony.

Pan D. zaśmiał się cicho.

– To ty odpowiadasz za niego , centaurze!

Chejron wzniósł tylko oczy do nieba.

– Herosi są absolutnie niemożliwi – mruknął.

– Powtarzam ci to od ponad stu lat – odparł Dionizos z nieukrywaną satysfakcją.

Centaur  otworzył szerzej oczy.

– I kto teraz zawoła Travisa? Muszę mu coś powiedzieć propos tego głupiego kawału, choć oczywiście nie poskutkuje.

– Sam po niego idź – poradził bóg wina – Przynajmniej będę miał chwilę spokoju. I przy okazji możesz przekazać wszystkim, żeby zaczęli przygotować ognisko. Niedługo się ściemni.

Chejron pogalopował w dół zbocza, a niedawno spadły śnieg chrzęścił mu pod kopytami. Pan D. przeciągnął się i ziewnął.

– Ach, ta zima!