Moje łzy i krew Annabeth (7)

Zakończenie.

Pierwszy raz coś kończę. Szło, idzie i na pewno będzie szło mi to ciężko. Bo kiedy kończę rozdział opowiadania, czuję się tak, jakbym kończyła jakiś etap w moim życiu. I nie dość jeszcze to jest TO opowiadanie. Przy którym płakałam. Przy którym wczuwałam się w każdą rolę – od Percy’ go do Tyche i Thalii.  Rozdział nie jest perfekcyjny. Bo nie ma być. Niech będzie znakiem nie dla was, lecz dla mnie, że nie mam przestawać tego co robię, że nie mam spocząć na laurach. Mam pracować sumiennie, aby kiedyś to nad czym tak ciężko harowałam ktoś lepszy ocenił. Dla tego dedykuję go Eirenie, Elli, Syrenie, BianceDiAngelo i wszystkim innym których pominęłam a którzy MAJĄ się o to upomnieć. Za to, że pomagaliście mi w poprawianiu błędów itd. Bez was nie było by to tym czym jest ~ Thalia2

Czuję zimno.

Ból.

Przerażenie.

I smak jej ust.

Jest taki ciepły… czuły… idealny na moim zimnym ciele.

Annabeth pochyla się nade mną i szepcze coś wprost do mojego ucha. Jej wisiorek spada na moje serce. I tam już pozostaje do końca.

Chyba mówi, że będzie dobrze… Albo, że nie będzie? Nie słyszę jej. Wszystko ucichło.

Jestem wykończony.

Nie mam sił. Chęci. Może lepiej jak pozwoli mi odejść?

Nie otwieram oczu.  Bo po co. I tak zaraz zamkną się na wieki.

Światło słońca razi mnie natrętnie.

A nie, to nie światło… To korytarz.

Naprzeciwko mnie stoją ludzie.  Wysocy, piękni, dostojni.

Bogowie..?

Tak. Wszyscy razem, w jednym kole. Wokół mnie i Annabeth…

Moja Annabeth…Nareszcie ją pamiętam.

Rozglądam się po twarzach bogów i napotykam tą jedną.

Tyche.

Ubrana jest w żałobną suknię – jak wszyscy bogowie. Nad czym tak ubolewają?! Ja  powrócę. A kiedy to zrobię  nie będzie czasu na radość czy żałobę.

Ale jednak tam stoi.

Z jej oczu pała wściekłość, lecz na ustach tańczy sztuczny uśmiech…

Ten sam jak wtedy, kiedy zwracała się do mnie. Albo do Nico.

Ale już jej nie ufam. Nie po tym co mi zrobiła.

Obok niej stoi Chronos. Widzę, że nie jest ze mnie zadowolony.

I dobrze. Nie musi. Nigdy więcej mnie nie zobaczy. Przynajmniej na razie.

Czemu?

Bo już nie żyję.

Patrzę na to wszystko z góry.

Nie ja – moja dusza.

Jestem szczęśliwy.

Że przeżyłem to co przeżyłem.

Że jeszcze raz mogłem uczestniczyć w dwóch przełomowych wydarzeniach w moim, życiu.

A teraz?

Teraz witam się z dawnymi przyjaciółmi.

Na przedzie stoi Bianca di Angelo, wraz z Beckendorfem i Sileną.

A za nimi inni, którzy kiedyś byli, są i będą moimi przyjaciółmi.

Wszyscy – bez wyjątku.

Jeszcze raz spoglądam na Annabeth. Jest taka piękna w tej czarnej bluzce. Trzyma mojego Orkana przed sobą tak mocno, że opuszki jej palców są sine.

Lecz jest już za daleko, abym mógł ją znów pocałować.

Za daleko, aby mógł powrócić.

I dobrze teraz udajemy się do Hadesu, wraz z  innymi.

Aby odpocząć na wieki…

…A może nie tak długo…?