JEGO powrót

Robię małą przerwę w pisaniu „Córki nieznanej bogini” (czyt. poczułam „zapach” świąt) i postanowiłam napisać coś świątecznego. Niezbyt wiele ma to wspólnego z Percym ale sądzę że przeżyjecie. Jakby co to jednoczęściówka (chyba że bardzo Wam się spodoba to napiszę CD).
Dla Elli, Reyny, Annabeth24, LEOszczury, Mari.M.C. (masz fajne opka (wszyscy mają) i bardzo bym chciała komentować na RR ale mam szlaban i po kryjomu wchodzę na kompa :-D) i wszystkich, którzy
czytają badziewnie badziewiaste (ej, przysięgam na Styks!) opka mojego autorstwa.

24 grudnia 2003 r.
Na wyniszczonym, opustoszałym dworcu Euston siedziały dwie osoby.
Nikt nie powinien przebywać na stacji w święta, zwłaszcza gdy pada śnieg, (który zasypuje drogę,) wszystkie wyjścia są zamknięte a niedawno rozpoczęto odnowę wiekowego dworca.
Lecz jakimś cudem owe postacie siedziały na ławce, „pamiętającej” czasy II wojny światowej.
– To… ona? – zapytał cieniutki głosik, należący do małej dziewczynki, wtulonej w babcię.
Starsza pani właśnie pokazywała wnuczce wyniszczone zdjęcie pięknej, jasnowłosej siedemnastolatki.
– Fotograf zrobił to zdjęcie na krótko, przed… wypadkiem – kobieta zacisnęła usta, a jej oczy zrobiły się pełne łez. – Straciłam ich wszystkich; moje rodzeństwo, rodziców, kuzyna,
mojego opiekuna profesora i „ciocię”. Na nieszczęście dodatkowo zginęła koleżanka mego ciotecznego brata. Do niedawna w każdej chwili, gdy pomyślałam o wszystkich ofiarach, które znałam,
byłam na nich zła, że musieli pojechać w tym dniu. Wiesz, na jakim dworcu to się wydarzyło?
– Na King’s Cross? Tam mają koszmarne pociągi! – prychnęło dziecko, czym niezmiernie rozbawiło babcię, która pokręciła głową. – To było tutaj. Na Euston – wyszeptała cichutko dziewczynka
i zadrżała z przerażenia.
Kobieta skinęła głową.
– Ta twoja intuicja, kochanie! Tak, to było na tym dworcu. Zresztą jedna z przygód moich i rodzeństwa rozpoczęła się tutaj. Wtedy ostatni raz widziałam JEGO. Ach, miał takie majestatyczne
oczy! Przerażał i radował JEGO widok zarazem. Wczoraj usłyszałam głos… jestem pewna, że należał do NIEGO! Powiedział, że mam tu przyjść. Z tobą – dodała przytulając wnuczkę.
– Tata mówi, że łykasz jakieś prochy i coś ci się w głowie namieszało, że wcale nie miałaś rodzeństwa, babciu! – mruknęła ośmiolatka. – Mówi, że sfałszowałaś to zdjęcie…
– Twój ojciec jest zbyt podobny do mnie gdy byłam młoda. A tak w ogóle czy ja mogłabym kłamać? Może kiedyś, teraz już nie… – urwała babcia i zobaczyła jakiś złoty błysk w tunelu.
„To pociąg” – pomyślała dziewczynka.
– Nie – odparła chora na raka babcia, jakby czytając w myślach dziecku. – To ON. – Nagle wstała i złapała swoją wnusię za szcupłą rączkę. „Jaka jest podobna do mej siostrzyczki! Jakby to
ona we własnej osobie tutaj stała”, pomyślała a na jej twarzy pojawił się ciepły uśmiech. – Spójrz, to…
Dziewczynka zawołała z radości na widok przybysza.
– Przyszłyście – powiedział.

***
Thaliabeth Ultor
PS. Zadedykuję następne opowiadanie osobie, która zidentyfikuje babcię, dziewczynę, która jest na zdjęciu i tajemniczego gościa, którego przybycie tak ucieszyło babcię i wnuczkę.