Potomek Ognia (Prolog)

Do sali szpitalnej wpadają lekarze. Momentalnie budzę się na krzesełku i widzę na ekranie, że mojemu dziadkowi zanika puls. Oczy zalewają mi się łzami gdy widzę jak ci ludzie reanimują go. Dwie pielęgniarki wypraszają mnie na korytarz. Jedna, o imieniu Mary, zostaje ze mną. Przytula mnie zastępując zapracowaną teraz mamę.

Wszyscy mnie tutaj znają. Ile razy nie trafiałam tu na kontrolę po wyjściu z płonącego budynku? Ale teraz to nie o mnie toczy się gra. Podnoszę głowę i zauważam dwie czarne plamy od tuszu na ramieniu pielęgniarki.

-Prze….-nie zdążam dokończyć zdania bo lekarze wychodzą właśnie z Sali dziadka.

Jeden z nich trzymał jego pas, z którym się nie rozstawał. Wstaję do nich.

-Panno Valdez. Niestety przegraliśmy. Trzymał się długo. Na stoliku leżało to z twoim imieniem-mówi, wręczając mi żółty pas z mnóstwem przegródek z którego dziadek wyjmował mi cukierki w dzieciństwie.

Zaprzeczam samej sobie, że to się nie zdarzyło. Patrzę na rzecz budzącą miliony wspomnień i uciekam w stronę domu. Mimo odległości dobiegam tam dość szybko. Zamykam się w garażu w którym dziadek majsterkował i głośno szlocham. Nie wiem co nas zaatakowało, ale przyrzekam sobie, że zemszczę się. Przypominam sobie słowa dziadka, które powiedział mi w karetce i zaczynam pisać coś na kartce. Następnie idę do pokoju. Pakuję tam plecak. Jest w nim portfel, legitymacja, trochę czekolady i kilka koszulek na zmianę. Spinam swoje brązowe, falowane włosy w koński ogon i zakładam pas. Jest dla mnie lekko za duży, ale nie zwracam na to uwagi. Biorę bluzę i wychodzę z domu. Na drzwiach zawieszam napisany w garażu nie staranny nekrolog. Głosi on”

„Świętej pamięci

Leo Valdez

Żegna kochająca wnuczka. „

Wzdycham ocierając ostatnią łzę.

Jestem Johana  Valdez. Mam piętnaście lat. Mój dziadek został zabity przez ohydnego potwora. Na łożu śmierci wysłał mnie on do Obozu Herosów…