Dark Paradise (Prolog)

OD AUTORKI: Długo nic nie pisałam, ale mam zamiar to nadrobić. Dark Paradise to moje nowe opko i to na nim teraz się głównie skupię. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Wiem, że prolog jest krótki, ale dla mnie taki musi być.
Rzucam dedyka dla Farbena, Delfii i Stanley? a, który nie wie nawet, że ten blog istnieje.
Sara

Prolog

Czekałam na nich nad Jeziorkiem Topielców (nazwa chyba mówi sama za siebie). Mieli przyjechać około szesnastej, cała sfora. Nazywamy siebie sforą, bo wszędzie chodzimy razem , trzymamy się razem i chronimy się nawzajem.
Urwałam się dzisiaj z fizyki, przecież i tak nie mam przyszłości.
No w sumie, przyszłość mam.
Umrę.

Wiatr rzucał moimi włosami na wszystkie strony świata, ale czułam się bosko.
Stanley zrobił mi dzisiaj zastrzyk. Powiedział, że obniża mi dawki, bo boi się, że wpadnę.
Boi się.
Nie wie tylko, że ja nie mogę wpaść. Krew półboga bardzo szybko usuwa z mojego organizmu każdy narkotyk jaki zażyję, więc tzw. Haj trwa dość krótko i nic złego nie wyrządza w mojej psychice czy ciele.
Czasami nie jestem pewna, czy to dobrze.
Ale na razie mam glany, poobdzierane spodenki, przewiewną beżową bluzkę i zero przeczuć, że gdzieś mogą być potwory.
To Sfora nauczyła mnie żyć chwilą.
Ze stanu błogiej jazdy wyrywało mnie trąbienie auta.  Trip wjechał komuś pod koła i pokazał kierowcy środkowy palec, pokazując swój rozcięty w pół język. Kierowca o mało nie dostał zawału.
Zaśmiałam się, zawsze się wygłupiał.
Wyjechaliśmy na prawie pustą drogę, słońce grzało, ale wiatr ochładzał.
Narkotyk działał na wykończeniu, ale nadal, więc postanowiłam cieszyć się tym co jeszcze mam.
Puściłam się Stanley? a i rozłożyłam ręce na boki. Czułam jak moje ciemne włosy dotykają moich policzków. Zamknęłam oczy.

Jestem córką Apollo. Tak mi się wydaje.
Mój ojciec nie pochwala tego, jaka jestem.
Czasami, gdy śnię, słyszę jego głos.
Zawiodłaś mnie. Bez tego wszystkiego mogłabyś byś kimś.
Nie obchodzi mnie to co mówi.
Tylko czasami to boli.
Nie mam ojca.
Nie mam domu.
Nie mam broni.
Żyję.

CDN.