Złota nić (1)

– To głupie! Dlaczego mamy umieć  takie głupoty na test?! – bezczelnie przerwała mi Lucy. Mówiąc to zarzuciła swoje ognisto rude loki na jedną ramię i kilkakrotnie zamrugała swoimi zielonym ( niektórzy mówią, że były one szmaragdowe – ale trzymajmy się faktów) oczami.

– Moja droga, po pierwsze: to nie są głupoty i po drugie: to jest bardzo ważna część wierzeń starożytnych greków. – mówiąc to pan George, nasz nauczyciel historii, westchnął zrezygnowany.

– Ale… ale… –  nie mogąc znaleźć dobrych argumentów, Lucy wzruszyła ramionami i przestała słuchać.

– To może ktoś nam powie jak ukarano Prometeusza za kradzież ogna z Olimpu? – wznowił lekcję pan G.

Wszyscy spuścili oczy i zaczęli udawać, że coś zacięcie notują w zeszytach.

Kiedy już nauczyciel miał kogoś wskazać zadzwonił dzwonek. Wszyscy poderwali się z miejsc i nie czekając na pozwolenie wybiegli z klasy. Kiedy już się spakowałam i miałam wychodzić uchwyciłam dziwne spojrzenie pana Georga. Zmarszczyłam tylko brwi i ,nie czekając  na to czy coś powie , wybiegłam z klasy.

– Ariadna!! – wzdrygnęłam się słysząc to przeklęte imię i z uśmiechem odwróciłam się w stronę z której dochodził głos.

– Czy nie mówił ci, żebyś nie mówiła do mnie pełnym imieniem? – wypowiedziałam to z uśmiechem, ale czy najlepsza przyjaciółka nie zauważy mojej irytacji?

– Och, spokojnie Aria – Rose machnęła w moją stronę ręką – Nie bierz tego do siebie. Swoja drogą Ariadna to piękne imię. Przecież od razu kojarzy sie z tym romantycznym mitem. – westchnęła rozmarzona.

– Wytłumacz mi proszę co w tym romantycznego?! – krzyknęłam wbrew woli – Przepraszam, ale to i tak nie ma znaczenia. Nic mnie z tą Ariadną nie łączy. – uśmiechnęłam sie do Rose.

– Nie mów tak. Czy ona aby nie była piękna, hę? – chociaż był ode mnie niższa i tak boleśnie szturchnęła mnie w ramię.

– Nie zaczynaj, proszę. Nie ręczę za siebie jeśli znowu zaczniesz te swoje filozoficzne rozmyślania. – westchnęłam.

– Dobra, dobra. Chodźmy na  zakupy – widząc moje karcące spojrzenie, zrobiła tylko większe oczy i ułożyła usta w dzióbek- No proszę. Wiesz jak dawno nigdzie razem nie byłyśmy?! Nie patrz tak na mnie. Obiecuję, że jeśli dzisiaj ze mną pójdziesz, na jutrzejszym teście z niemieckiego będę najlepsza! – w tym miejscu położyła sobie rękę na sercu.

– Niech ci będzie – przewróciłam oczami – Ale tym razem nie kupie ci żadnej torebki. – uśmiechnęłam się do niej półgębkiem na co ona odpowiedziała szerokim uśmiechem.

– Tylko pamiętaj tym razem nie prowadź mnie znowu do piwnic . Zapamiętaj: w centrum handlowym nie ma żadnych ukrytych przejść, ani labiryntów, ok? – spojrzała na mnie smutno ale i za niemą prośbą.

– Ok – uśmiechnęłam się szeroko i wzięłam Rose pod rękę – To chodźmy, bo nas złapią!.

***

Po godzinie siedziałam już na ławce w centrum i czekałam prze jednym z butików na Rose. Kiedy machała mi przez witrynę butiku i wygłupiała się z jakąś małą dziewczynką, zobaczyłam w jej oczach niepewność. Ten błysk przypomniał mi o jej uwadze co o mojego zachowania. W tamtym dniu, jak to bywa ( niestety ) często, Rose wyciągnęła mnie na wagary ze szkoły. W pewnym momencie, po długim spacerze wzdłuż sklepów, zobaczyłam chłopaka, mniej więcej w naszym wieku, czyli 16 lub 17 lat, co najwyżej 19. Spojrzałam na przyjaciółkę, ale ona była zbyt zajęta zielonym botkami. W tym czasie chłopak spojrzał na mnie uniósł brew i wskazał na złotą nić, którą trzymał, a która wiła się wokół większości ławek. Młodzieniec zachowywał się dziwnie, jednak był tak uderzająco przystojny, że trudno było oderwać wzrok. Z tej odległości można było zauważyć, że ma czarne, sięgające ramion włosy, był również wysoki i modnie ubrany, jednak całkowicie na czarno. Lustrowaliśmy się wzrokiem, aż w końcu się zarumieniłam. Przy nim wyglądałam blado, moje długie i proste brązowe włosy były spięte w luźny warkocz na lewym ramieniu. Oczy o taki samym odcieniu podkreśliłam dziś niebieską kredką. Byłam wysoka, dlatego Rose wcisnęła mi tę błękitną sukienkę.

Chłopak widząc moja reakcje słabo się uśmiechnął i znów wskazał na nić. Gestem nakazał mi podejść, jednak kiedy odwróciłam się, żeby powiedzieć przyjaciółce, jego już nie było. Ślad złotej nici jeszcze całkowicie nie zniknął i zaczęłam biec jej śladem…