Pocałunek nocy (3)

Dla Mari.M.C, Sarafine, Cassiel2, Carmen i kogoś kogo niestety bardzo kocham bez odwzajemnienia

Pisałam ten rozdział przez bardzo długi okres <jak dla mnie> i nareszcie jest… Jak wam się podoba? 

Cisza. Pustka. Nicość.

A potem nagły szum w głowie. Powoli otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pomieszczeniu.

To nie był ani szpital, ani jadalnia, ani las.

Pierwsza moja myśl to to, że umarłam… Panika zawładnęła moim ciałem i umysłem.  W oczach miałam strach, a nawet przerażenie.

Spojrzałam przed siebie na stojącą postać. Kobieta w białej sukni uśmiechająca się krzywo i z przekorą. Jest piękna i władcza na swój sposób. Od razu poznałam kim jest. Spogląda na mnie po czym odwraca z obrzydzeniem wzrok, oglądając swoje idealne paznokcie i jedwabistą skórę. Czeka. Lecz ja nic nie robię. Bo po co?

Wiem kto to jest i coś, a raczej ktoś w głębi mnie, nie każe mi oddawać jej szacunku. Victoria…

Kobieta kręci głową i pokazuje mi ręką, że mam wstać. Nie słucham, tylko dotykam bolącej głowy z nadzieją, że to coś wskóra.  Pani tylko się uśmiecha i robi dziwny znak palcami. Ból w mojej głowie zwiększa się radykalnie do poziomy, niewytrzymałości.

Budzę się na czymś miękkim i puszystym. Przekładam się na drugi bok wtulając w miękką poduszkę. Myślę, że jest mi wygodnie i tak… spokojnie. Jednak nie długo dane mi było pocieszyć się spokojem.

– Selecti  powstań! ? usłyszałam szorstki głos dochodzący z mojej prawej strony.

Przestraszona z trudem uniosłam się z leciutkiego posłania patrząc na moje stopy.

Bałam się, lecz od nie dawna przerażenie i ból było częścią mnie, bez nich, mojej życie byłoby inne i nie jestem pewna czy bym je zaakceptowała. Ja i Victoria.

Postawiłam pierwszą stopę poza łóżkiem omal nie upadając. Ktoś jednak mnie podparł mocną dłonią, nie pozwalając mi się zachwiać.  Stanęłam w miejscu czekając na obrót akcji.  Nie wiedziałam gdzie jestem, ani z kim. A pomieszczenie zajmowały mi moje ciemne, lekko kręcone włosy.

– Selecti pójdź za mną ? rozkazał głos.

Nie sprzeciwiłam się tylko czekałam, aż ten kto mnie podtrzymuje ruszy. Ten jednak stał. Zerknęłam ciekawie w jego stronę widząc zarys chłopaka.

Odgarnął mi włosy sprzed oczu uśmiechając się twardo i poważnie oraz rzekł:

– Witaj w zamku Olimpu wybrana.  ? jestem Damen syn Ateny. Nieśmiertelny.

– Ja jestem Victo… Diana. ? odparłam nie pewna mojego głosu, który sam właśnie mnie zdradził.

– Wiem kim jesteś, lecz na razie muszę zwracać się do ciebie Selecti. Przepraszam… ? nagle posmutniał.

Wprowadzono mnie na salę z dwunastoma tronami na których zasiadali bogowie.

W porównaniu z nimi czułam się mała i bezbronna. I taka właśnie byłam.

Kazano mi usiąść na niewygodnym krześle i czekać milcząc.

Z najpiękniejszego tronu wstał Zeus. Mój ojciec.

Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczu. Bałam się…

– Droga córko ? rzekł powoli i płynnie, lecz w jego głosie było czuć głęboki żal i smutek ? Bogowie ? skłonił głowę w stronę pozostałych tronów.  ? Jak wszyscy wiecie co trzysta lat musimy oddawać hołd naszemu wrogowi Ostatniemu, najpotężniejszemu a zarazem nieznanemu nam tytanowi Keporosowi. Oto potomkini z trzydziestej krwi Andromedy ? Selecti, Wybrana. ? zamilkł dla lepszego efektu. – Za tydzień o tej godzinie ofiara zostanie spełniona, a moja córka zginie. Czy ktoś jest przeciw?

Kiedy wymówił ostatnie zdanie w jego oczach widziałam łzy. Mój ojciec nie chciał tego robić, lecz wiedział że nie było innego wyboru.

Wszyscy milczeli spoglądając na mnie posępnie. W oczach jednych widziałam litość. W innych radość i smak zemsty.

W tym momencie nie wiedziałam, że bogowie planowali mój koniec.

Moją śmierć.

Ich wolność.

Odkupienie.