Bliźniaczki (2)

Po pierwsze- dziękuję wszystkim za komentarze pod częścią pierwszą. Starałam się zadowolić wymagania niektórych i sprawić żeby jeszcze innym spodobało się bardzie niż wcześniej. Takimi osobami, do których komentarzy starałam się zastosować to Lighting, annabeth9999, Annabeth1999, Arachne i Boginka i wam dedykuję ten rozdział. A po drugie, mam nadzieję że błędów będzie mniej choć mam zepsutą autokrekte. Oby wam się spodobało. Pozdrawiam Annabeth24

[Miranda]

Kiedy jechałam taksówką z moją siostrą Jane i Percy’m, który podawał się za syna Posejdona, świat wydawał się jakby bardziej oczywisty. Choć nie, nie oczywisty tylko nagle zaczęłam rozumieć pewne momenty z mojego życia. Na przykład, dlaczego wychowywała nas babcia, dlaczego chodziłam do tak słabej szkoły, choć kilkakrotnie dyrekcja próbowała mnie przenieść. Jane siedziała wpatrzona w okno. Najwyraźniej myślała o tym co ja. Jedną ręką podpierała głowę a drugą ręką bawiła się swoimi włosami. Pomiędzy nami siedział Percy. Przez jakiś czas wpatrywałam się w niego. Nie mogłam się nadziwić ile przeszedł aby ratować przyjaciół i Olimp. Czy ja też będę taka jak on? Fajnie by było. Zaraz jednak w mojej głowie pojawiła się następna myśl. Na pewno chcesz stawać twarzą w twarz ze śmiercią tyle razy? Czy chcę? Może…

Przyjechaliśmy do lasu i weszliśmy na wzgórze, minęliśmy sosnę Thali i skierowaliśmy się do największego z domów. Obóz był wspaniały, ale nie miałam czasu się mu przyglądać, bo byłam zbyt zdenerwowana.

Gdy weszliśmy do środka budynku przywitał nas Chejron, Annabeth i Pan D.

-Proszę, proszę nasze nowe gwiazdeczki- powiedział dyrektor obozu, gdy nas zobaczył.- Czuć, że nie jesteście jak inni.

-Czyli jesteśmy tymi herosami czy nie?- spytała, Jane. Wywróciła oczami i skrzyżowała ręce na piersi. Bezczelnie, jako pierwsza (nie licząc Pana D, który w ogóle nie wstał) usiadła przy stole.

-Moja droga, pozwól, że ci to wyjaśnię- odparł Chejron.

-No mam nadzieje- prychnęła i sięgnęła po jedno z jabłek na stole. Czemu moja siostra nie umie się nigdy zachować w ważnych miejscach?

Kiedy wszyscy usiedli, centaur zaczął nam wszystko tłumaczyć.

– Wasza matka była heroską, córką Ateny. Szesnaście lat temu, po waszym urodzeniu przysłała nam list, w którym pisała, że jest w ciąży. Z bogiem. Nie napisała niestety, z którym z nich. Po waszym urodzeniu odeszła od was żeby nie przyciągać mniej potworów. Mieszkałyście w najgorszej dzielnicy Nowego Yorku, żeby smród tytoniu i alkoholu, choć trochę przygasił zapach dzieci herosa i boga. Choć waszą babcią jest bogini mądrości nie chodziłyście do dobrych szkół, tylko do takich gdzie smród, nie ukrywajmy- mało cywilizowanych i prawych ludzi was ukrył. Same musicie przyznać, że wasi rówieśnicy nie byli zbytnio kulturalni i normalni- odchrząknął i popatrzył się na nas jakby czekał na reakcję.

Słuchałam go z otwartą buzią. Atena jest moją babcią.

– Ale kto jest naszym starym?- spytała Jane, która w ogóle nie przejęła się uwagą o kulturze naszych rówieśników ( choć wyczuwam, że ta uwaga skierowana była też do niej). Nadal jadła jabłko i patrzyła na wszystkich z pogardą. Cóż… niektórzy tak maskują strach i przerażenie.

-Nigdy nie nazywaj boskiego rodzica starym. Bogowie tego nie lubią- powiedział Pan D do mojej siostry.

– A skąd pan dyro to wie?- odpyskowała. Usłyszałam jak Percy szepcze do Annabeth:

-Stawiam trzy drachmy, że zmieni ją w pokrzywę.

-Wchodzę ale stawiam na rosiczkę –odpowiedziała mu jego dziewczyna.

– Moja droga Janet, jestem jednym z bogów i nie lubię jak dzieci nazywają mnie tak.-

Jane zamurowało. Siedziała z pół otwartą buzią i jabłkiem, które zamierzała właśnie ugryźć. Uwierzcie- śmiesznie to wyglądało. Jednak w końcu odzyskała rozum i znów przybrała ironiczny wyraz twarzy.

-Jane, jestem Jane, Panie D. Jest Pan bogiem?

-Dionizos to ja- odparł obojętnie, po czym zwrócił się do Percy’ego i Annabeth.- A ty Peter i Anno, nie myślcie sobie, że nie słyszałem.

Kiedy to powiedział Percy i Annabeth zrobili się bledsi ale zaraz im przeszło. Widocznie nie pierwszy raz podpadli dyrektorowi obozu.

-Pan tak zawsze przekręca imiona?- spytała Jane. Wstała i wyrzuciła ogryzek do kosza. Oparła się na łokciach o stół i co jakiś czas od niechcenia  przyglądając się swoim paznokciom.

-Zaczynam cię lubić. Jesteś tak miło bezczelna- powiedział Dionizos, nie odrywając oczu od kart.

-Wracając do tematu, czy mama napisała kto jest naszym tatą?- spytałam.

-Niestety, nie. Ale wasz boski rodzic powinien was niedługo uznać. Zaraz przyjdą bracia Hood- Travis i Connor was do domku numer jedenaście- Chejron już zdążył nam wytłumaczyć jak to jest z tymi domkami. –Ty Percy zostań. Opowiesz nam o tej herosce, która zaatakowała dziewczęta.

Annabeth wyprowadziła nas z Sali w której został Percy z centaurem i dyrektorem.

Usiadłam na kanapie i zaczęłam bawić się ołówkiem, którym szkicowałam budynki przed szkołą. W kieszeni miałam na szybko upchnięte tam szkice. Z oknem było już ciemno ale cały obóz widać było doskonale- las, pola uprawne, coś co przypominało teatr i jakieś inne budynki. W oddali migotała woda w morzu dobijając światło księżyca.

-Cieszę się że jesteśmy spokrewnione- powiedziała.

-Ja też. To prawda, że dzieci Ateny są świetne w architekturze?- spytałam.

-Owszem. A co, czujesz powołanie do tego rodzaju sztuki?

-Jest świetna, naprawdę.- mruknęła Jane.

-A ty masz jakieś zainteresowania?

-Nie- burknęła.

-Wiesz, trudno mi was przypisać do jakiegokolwiek z bogów. Jesteście różne. Macie jakąś wspólną pasję?

-Sport- powiedziałyśmy jednocześnie. Wtedy do pokoju weszli bliźniacy. Przystojni, dobrze zbudowani i z łobuzerskimi uśmieszkami.

-Witam panie- zaczął jeden.-Jesteśmy grupowymi z domku Hermesa. Jestem Travis…

-…a ja Connor.

-Hej. Jestem Jane a to moja siostra Miranda.

-Nie określone wiadomo, że ich matką była córka Ateny- Annabeth poinformowała braci.

-Poważna sprawa- Travis podrapał się za uchem i podszedł do mnie.- Ty jesteś Miranda, prawda?

-Tak. Mnie i moją siostrę jest łatwiej odróżnić niż was.

Podszedł do nas Connor.

-Mamy dla ciebie niespodziankę. –Bliźniacy spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Uśmieszek nie schodził im z twarzy.

No nieźle. Ledwo rozumiem co się dzieje a już dostaje jakieś niespodzianki. Choć chciałam uciec stamtąd z wrzaskiem, pobiec do domu, zamknąć się w swoim pokoju i schować w szafie albo szczelnie opatulić się kołdrą i nigdy nie wychodzić na zewnątrz, uśmiechnęłam się do nich jak najmilej i próbowałam wyglądać na choć trochę tak pewną siebie jak Jane.

-Jaką?- Jakoś samo patrzenie na nich wprawiało mnie w dobry nastrój i chęć do śmiania się.

-No właśnie, jaką? I dlaczego ona ma dostawać na powitanie niespodzianki a nie ja?- spytała Jane.

Connor uśmiechnął się szerzej. Szturchnął łokciem Travisa.

-Popacz bracie, jakie zazdrosna. My tacy nie jesteśmy nie?

-Nieee, w ogóle nie.-Travis popatrzył na brata z politowaniem.

-O jaką niespodziankę chodzi?- spytałam ponownie.

Bracia Hood uśmiechnęli się jeszcze szerzej niż do tej pory.

-Jutro zobaczysz.- powiedzieli równocześnie.

-To teraz może ktoś mi powie gdzie jest mój pokój. Jestem zmęczona- westchnęła Jane poprawiając czarną kurtkę.

-Pokuj? Żebyś się nie zdziwiła, jak zobaczysz nasz domek. Dla ciebie mamy jedno łóżko a dla Mirandy drugie.

-Łóżko. Dostanę tylko łóżko. Czy przypadkiem ten Koń,

-Centaur-poprawiła ją Annabeth.

-Dobra, dobra- Centaur i Dionizos nie próbowali mi uświadomić, że jestem jakaś specjalna? Lepsza i niebezpieczniejsza od wszystkich?

-Po wojnie Tytanów wiele bogów określiło swoich potomków więc w domku Hermesa już są prawie tylko ich dzieci. Więc ciesz się że nie będziesz spać na podłodze- odparł Connor.

Jane warknęła coś i z powrotem usiadła naburmuszona na kanapie.

-Prawdę mówiąc jeżeli wszyscy z mojego domku się zgodzą, mogłybyście mieszkać w domku Ateny. Po tobie Miranda, widać że jesteś jej wnuczką.

-Dzięki, ale wole się nie wyróżniać za bardzo.

-Oj, kochana, nie masz na to szans z taką genologią- powiedział Travis.

-Do jutra Annabeth, na nas już czas.

-Trzymajcie się dziewczyny. Przywykniecie do życia herosów, nie martwcie się- pożegnała nas córka Ateny. W jej głosie słychać było że nie bardzo wierzy w to co mówi ale szczerze nam tego życzy.

Opuściłyśmy Wielki Dom z grupowymi z domku Hermesa, którzy cały czas opowiadali nam przezabawne historie i opisywali innych obozowiczów. W jednym z okien zauważyłam Percy’ego który objaśniał coś Chejronowi i Dionizosowi. Nie słyszałam o czym mówią ale po minach słuchaczy widać było że wieści były bardzo złe…

Mam nadzieję że się wszystkim spodobało. Jak na razie akcja jest trochę mało porywająca ale już w następnym rozdziale (albo jeszcze następnym) pojawi się misja i wtedy mam nadzieję że opko się rozkręci.

Pozdrawiam 😀