Moje łzy i krew Annabath

Natchnęliście mnie do napisania czegoś nad czym płakałam. Nie, żeby było jakieś strasznie smutne chociaż wy to ocenicie, lecz poprostu płakałam… Z dedykacją dla Adminki. Za ten wiersz który jej obiecałam, a którego nie  potrafię napisać. Przepraszam ale przez ostatnie dwa tygodnie poprostu nie umiem pisać żadnej poezji… więc za wiersz dedykują ci to opko….

Obciera pot ze swojego czoła upadając na kolana.

Czuje ból promieniujący od niej jako szara przejrzysta aura. Strach… Przerażenie.

Łzy ściekają po moim policzku i delikatnie wtapiają się w ubranie.

Tak się boi… Ja też.

Zdumienie….

Jej oddech jest piorunując szybki jakby właśnie  przebiegła maraton.

A ja?

Klęczę oparty dłonią o szybę oddzielającą mnie od niej, a gdy tylko próbuję odwrócić wzrok oni siłą zmuszają mnie bym znów spojrzał.

Ona chce krzyczeć…. lecz nie może, gdyż podcięli jej gardło.  Chce płakać, lecz jest tak odwodniona, że nie ma czym. Opada. Zamyka oczy, ale nie umiera.

Ja tarzam się po podłodze błagając ich, by przestali.  Są jednak nieugięci i parzą na mnie pustym wzrokiem.

Podnoszę się powoli i podchodzę do kobiety, z włosami takimi samymi jak ona.

Sapię głośno, lecz ktoś łapie mnie od tyłu i odciąga z gigantyczną siłą. Ares.

Wyrywam się mu i biegnę w stronę kobiety, zamachuję się i uderzam w nią z impetem.

Upada a w jej oczach iskrzy się czerwona iskierka.

Wstaję i podnosi rękę, którą ktoś łapie. Moja matka ?śmiertelniczka.

Zwykła kobieta pokonuje boginię.

Panią mądrości, która, aby oddzielić ją od ukochanego torturuję ją i wysyła na pewną śmierć.

Nie, nie śmierć. Po zakończeniu dzisiejszych męczarni, uzdrowią ją, aby była gotowa na jutro. Ona nic nie czuję, gdyż jej duszy nie ma w jej ciele. Uwięziona jest w szkatułce. Pudełku smutku.

Myślą, że o tym nie wiem. Lecz jestem mądrzejszy, niż wiedzą.

Mają nadzieję, że się ugnę i powiem ich upragnione ? koniec?

Ale ja nie mogę! Nawet kiedy bym chciał jestem pod klątwą… Złożoną przez nią, moją Annabeth…

Kiedy ją zabierali dała mi eliksir. Powiedziała, że pomoże… lecz nie pomógł.

Oni torturują jej cało… a ja?

Jestem  na skraju rozpaczy widząc jak zabijają od środka moją ukochaną. I mnie jednocześnie.

Bo kiedy, ona umrze, zginę i ja.

I nagle wszystko się kończy. Na dziś. Wynoszą ją z ze szklanej pułapki, aby przygotować ją na jutro.  Mnie zabierają do mojego ojca, który nie może nic zrobić tylko patrzeć jak płaczę pod jego tronem.

Aż w końcu zabierają mnie z powrotem. NA następną porcję bólu.

Annabeth i mojego.

Percy.