Poetycko by hestia149

Nie było mnie tutaj od stu lat, a nie wstawiałam niczego od dwustu. Nie obiecuję, że się to zmieni, jednak przychodzę tutaj z ważnego powodu. Mam wiersz. Może nie jest wybitny, może jest totalnie niezrozumiały, ale jest od serca. Jeszcze jedynie na koniec dodam, że ogromną wartość ma myślenie nad każdym swoim ruchem. Rozgrywajcie swoje sytuacje powoli, nie śpieszcie się. Używajcie rozumu. Łatwo się całkowicie i beznadziejnie zaplątać.

PS. Przepraszam. Nie chciałam, żeby tak to się potoczyło. Mam nadzieję, że rozumiesz mnie, że zrozumiesz co chcę ci w ten sposób przekazać.

,,Braki”

Stąpamy po tak cholernie cienkiej granicy

Bez zwrotu w stronę światła

Rozpuszczeni w mgle

Jako jedyni posiadając kompas

Ale bez jednego kierunku

Chwytamy żar

Gubiąc biel, a czerń przelewa się

między palcami

I chciałabym się chwycić Ciebie

Zamknąć oczy

Przepaść woła

Zbyt blisko, a Ty zbyt wysoko

Choć sam się gubisz

Gubię się bardziej, wiedząc więcej

Żałuję

Odwracamy się do złota

Zapominając o pochodzeniu srebra

Prosimy o czas, by zdążyć oddzielić

Logikę od fałszu

I logikę w tym kłamstwie

A ja łapię za linę

Szukając absurdu

Pozostawiając siebie z Tobą

Straciłam zaufanie do siebie

samej

Wierzę jednej osobie

Wychylamy się za mocno

Zamroczeni, ale każde inaczej

I stąpamy po tak

cholernie cienkiej granicy

hestia149