Słońce Hadesu

Panie i panowie, przedstawiam kawałek ff o Solangelo, którego to zależy mi na ocenie. Pierwszy raz coś tutaj zamieszczał i pierwszy raz napisałam ff, więc proszę o szczere opinie. Gdyby ktoś chciał dalsze części, prawdopodobnie będą się pojawiać na wattpadzie (podam zainteresowanym). Z góry dziękuję wszystkim poświęcającym swój czas :).

PS. Tytuł jest beznadziejny, przyjmuje sugestie także w tym temacie.

Narastający gwar rozmów w pawilonie jadalnym przeszkadzał Nico w rozmyślaniach. Nie mógł się zdecydować co będzie robił całe popołudnie w szczególności, że nie miał zielonego pojęcia co mógłby robić. Nadal nie odnajdywał się w obozie, gdzie wszyscy byli ciągle w ruchu, tacy radośni i tacy… żywi. Byli żywi, podczas gdy on jako jedyny posiadał świadomość czym jest śmierć. Tylko on i Hazel dzwigali ciężar tej wiedzy za całą obozową społeczność.
Skrzypnięcie ławki naprzeciwko wyrwało chłopca z rozmyślań.
– Dzień dobry Nico.- przywitał się wesoło Will. Chłopak skinął tylko głową w odpowiedzi. Nie chciał aby Solace usłyszał jego zachrypnięty głos, co i tak było nieuniknione. Nie lubił gdy ktoś się nad nim użalał.
– Myślałeś może żeby zaszczycić nas czasem swoją obecnością na zebraniach?- od razu przeszedł do tematu. A więc o to chodzi, pomyślał Nico. Już miał nadzieje, że Will po prostu szuka towarzystwa. JEGO towarzystwa.
Nico odchrząknął.
– Nie miałem ostatnio czasu. – kłamstwo było zbyt oczywiste i Solace od razu je przejrzał.
– Daj spokój Nico. Ludzie potrzebują innych ludzi. Spróbój dać obozowi szansę.- powiedział to tak miękkim głosem, że ,,Pan Śmierć We Własnej Osobie” byłby skłonny zrobić prawie wszystko o co go poprosi. Z wyjątkiem tego o co teraz prosi.
– Ja… – zająknął się chłopiec. Błękitne, jak letnie niebo oczy Willa wcale nie ułatwiały sprawy.
– Masz chrypę. Wszystko w porządku?- oczywiście że zauważył. To Will- jego celem życiowym wydaje się być leczenie wszystkich dookoła z nawet najmniejszych dolegliwości. Niestety umysł Nico nie pracował w jego obecności normalnie. Wymyślenie wiarygodnego kłamstwa przyszło mu z trudem.
– Wszystko w porządku. To chyba przez pływanie po zmroku. – przecież nie mógł mu powiedzieć że zdarł sobie gardło przez sen, gdy krzyczał z przerażenia spadając w bezkresną głebinę Tartaru.
Solace zmarszczył czoło, ale chyba mu uwierzył, bo mówił dalej.
– O czym to ja… A tak. Powinieneś przyjść na jutrzejsze zebranie. Zalecenie lekarza. – na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech przy tych słowach. Najcudowniejszy uśmiech pod słońcem, pomyślał di Angelo. -No i jeszcze jedna rzecz. Potrzebuje pomocy na strzelnicy. Najmłodsza grupa jest w tym roku liczniejsza niż zwykle. Nie przejmuj się jeżeli nie umiesz strzelać, oni wiedzą jeszcze mniej. Potrzebuję tylko żebyś miał na nich oko.- wizja spędzania czasu z tym cudownym synem Apolla wydawała się Nico świetnym pomysłem, gdyby nie towarzysząca im grupa dzieciaków. Z trudem zebrał siłę żeby odmówić Willowi.
– Nie dam dzisiaj rady.
– To nie było pytanie Nico. – wstał i odszedł nie dając mu sposobności do kłótni. Nie żeby Nico miał jeszcze siłę się kłócić.

***

Promienie popołudniowego słońca wesoło tańczyły na gładkiej tafli wody. Nico próbował wypatrzyć, głęboko w wodnej toni, nereidy. Siedział ze skrzyżowanymi nogami na drewnianym pomoście, a lekki wiaterek rozwiewał jego, odrobinę za długie, włosy.
– Nico!- podniósł głowę i zobaczył biegnącego w jego kierunku Willa. Nie było już czasu uciekać więc wstał i otrzepał spodnie. Było mu głupio, że nie przyszedł pomóc uczyć dzieciaki strzelać, ale samo przebywanie w pobliżu tego chłopaka napełniało go dziwnym uczuciem, którego nie umiał zdefiniować.
– Nico. -powtórzył, a raczej wysapał, zdyszany Will.- Tak łatwo ci nie odpuszczę.- uśmiechnął się, tak jak tylko on potrafi. – Idziemy! -powiedział, chwycił Nico za nadgarstek i pociągnął za sobą.
Twarz Nico miała bardzo czerwony kolor gdy szli tak przez cały obóz. Will całą drogę wyjaśniał podstawy strzelania z łuku. Zademonstrował mu nawet prawidłową pozycję  strzelca gdy przechodzili przez pole truskawek.
Kiedy dotarli wreszcie na strzelnice Nico uświadomił sobie, że nie słuchał Willa ani trochę. Niebieskie oczy chłopaka całkowicie pochłonęły jego uwagę.
Naprzeciw ustawionych w rzędzie celów stała grupka dzieci z łukami w dłoniach. Tylko garstka z nich mierzyła do celu. Zdecydowana większość celowała do wiewiórek skaczących po drzewach albo swoich sąsiadów. Cały ten rozgardiasz udało się opanować za pomocą zaledwie sześciu głośnych gwizdów Willa. Zadaniem Nico było przyglądanie się czy aby na pewno wszyscy mierzą do celu. Stanął w cieniu i obserwował całą scenę. Szczególną uwagę zwracał jednak na Willa, który podchodził do każdego po kolei i instruował jak poprawnie oddać  strzał. Jasne włosy chłopca mieniły się złoto w promieniach słońca.
Do Nico dotarło, że wcale nie jest tu potrzebny. Najwyraźniej Will się nad nim zlitował i zaprosił do wspólnego spędzania czasu. Nico nienawidził litości. Ogarnęła go złość na samego siebie, że nie potrafi znaleźć sobie zajęcia. Zobaczył Willa idącego w jego kierunku i przesunął się bardziej w cień. Najwyższa pora odwiedzić Hazel, pomyślał. I rozpłynął się w nicość.