Mistrz munduru

Biały mundur wojskowy. Ciemne, krótkie włosy podobnie jak przystrzyżona starannie broda. Czarne guziki idealnie zapięte i postawiony kołnierz z złoceniami. W pasie czarny pasek , który opinał dokładnie talię. Na przeciwko mężczyzny drugi z siwymi już włosami i granatowej marynarce. Siedzieli w ogromnych, niebieskich  fotelach w zupełnie białym pomieszczeniu. Jedna jedyna lampa rzucała żółty blask na szklany stół i siedzących przy nim mężczyzn. Ich spojrzenia – tego w mundurze niebieskie, a tego z marynarce szare z rdzawymi plamkami, spotkały się w jakiejś zaciętej walce.

-Rodanie – odezwał się ten w marynarce. – Nie łatwiej ci zająć się czymś prostszym niż igranie z losem?

Rodan zaśmiał się leniwie. Jego dłoń wyżłobiła w powietrzu jakieś znaki, które zmaterializowały się, płonąc czerwonym blaskiem.

-Doskonale się bawię, Diego. Lecz nie to jest moim głównym celem.

Powietrze zagęściło się, jakby chcąc zadusić mężczyzn. Po ścianach zaczęły spływać strumyki wody.

Diego westchnął.

-Widzę, że nawilżanie powietrza w twojej obecności, to zły pomysł. – zmarszczył brwi. – Zupełnie jak dziecko, które się niedostatecznie wybawiło.

Siedzieli z założonymi nagami i obserwowali się wzajemnie.

-Muszę skorzystać z tej postaci, póki mogę. Mój brat nie jest zbyt hojny.

-A wie?

Rodan parsknął śmiechem.

-Daj spokój, Diego. Oczywiście, że nie wie. Skopałby mi tyłek, gdyby się dowiedział.

-Ach… więc można powiedzieć, że jesteś incognito. – upił łyk z swojej lampki z winem. – I bawisz się świetnie.

Tamten stuknął stopą o podłogę.

-Już ci mówiłem. Może trochę chcę mu utrzeć nosa, ale tak na poważnie, to moje dzieci mają problemy.

-Rodan – biznesmen bez żony, a z dziećmi i ma problemy… hm… finansowe? Och nie… to by było zbyt proste.

-Nie baw się w Sherlocka. – burknął Rodan. – Źle ci to wychodzi.

Diego wyszczerzył zęby w uśmiechu.

-Sherlock Holmes był synem swojego ojca. Przebiegły i sprytny. Zupełnie jak ojciec. Choć coś z wyglądu mu nie weszło. – pochylił się w kierunku towarzysza. – Można powiedzieć, że byłem jego fanem. Co nieco zerknąłem… no wiesz… to tu, to tam. Poczytałem, zobaczyłem, nauczyłem się.

-Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. – but szybciej zaczął bić o podłogę.

-Właśnie, Rodanie. Otóż to.

Zapadła między nimi cisza. W końcu Diego parsknął.

-Nigdy mnie nie lubiłeś. Po co tu przyszedłeś?

Mundur spojrzał na niego.

-Hm… Holmes? Ktoś go tu lubił…. wydedukuj.

-Nie ćwicz mojej cierpliwości.

-Ha… póki co, to ty ją świetnie wykorzystujesz.

-Ja tu jestem panem, nie ty.

-Długo to nie potrwa.

-AGHH! To twoje incognito! – warknął Diego. – Wiem, kim jesteś.

-Nie, nie wiesz. – odparł lekceważąco Rodan. – Gdybyś wiedział, to nie wpuściłbyś mnie tak łatwo do środka. Może te znaki nieco cię naprowadzą. – wskazał na płonące nadal litery. – Proste. Nie zadałbym ci nic trudnego.

Tamten zmrużył oczy.

-Ile lat minęło odkąd byłeś na ziemi? Piętnaście, szesnaście?

Rodan uśmiechnął się.

-Siedemnaście. Za chwilę osiemnaście. Dzieci rosną, ale ty tego nie wiesz. Nigdy ich nie miałeś.

-To będzie koleżeńska usługa, P… znaczy Rodanie.

-Na inną nie liczę. Gejem nie jestem.

-Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać z tego powodu.

Mężczyzna w mundurze westchnął tylko w odpowiedzi.

-Po prostu to załatw. Musimy pomóc tym herosom.

Ogniste znaki składały się na napis: Percy Jackson, Annabeth Chase.