Koniec jest Początkiem (2)

Normalnie nie napisałabym części drugiej tak szybko, ale siedzę w domu, jestem chora i nudzi mi się. Tak więc liczę na komentarze i krytykę. Trzecia część (o ile będzie) pojawi się zapewne duuużo później. Przepraszam za te dziwne odstępy między dialogami i nie tylko ale spacja z enterem się zbuntowali. Z dedykacją dla Saide by mi nie wybuchła.
Arion
-(…)Ależ ja panu już mówiłem: Chciałem złożyć mamie życzenia i dać kwiatki.-mówił zmęczonym głosem chłopak. Na przeciw niego siedział łysawy, gruby policjant. Znajdywali się w niedużym  pokoiku, dwójkę ludzi oddzielało proste, drewniane biurko na którym stała tania lampka  i komputer który był już stary gdy jeszcze dinozaury chodziły po Ziemi. Do sufitu za biurkiem podczepiona  została kamera, zaś na przeciw niej były niezbyt mocne, szerokie drzwi. Betonowa podłoga i ściany które ongiś były koloru błękitnego nie dodawały pomieszczeniu uroku.
– Kto jest twoim biologicznym ojcem?-spytał mężczyzna. Percy poczuł, że robi mu się gorąco. ,,Co powiedzieć, co powiedzieć?”myślał gorączkowo.
-Nie wiem-skłamał gładko syn Posejdona, pod pytającym spojrzeniem stróża prawa dodał- moja matka… ona unikała tego tematu, wiem tyle, że zaginą na jakimś rejsie, tuż przed moim urodzeniem.
Policjant wyklikiwał coś mozolnie do komputera. Po chwili powiedział oficjalnym tonem
– Zostajesz adoptowany przez rodzinę Churbert’ów. Jak tylko cię wypiszą ze szpitala pojedziesz do nich. Mieszkają w Mountaku Higawy. Jak będziesz pełnoletni otrzymasz wszystko co ci się należy w spadku.-po chwili dodał cicho -masz chłopie szczęście, gdybyś był pełnoletni dostałbyś spadek i radź sobie, gdybyś zaś trafił do domu dziecka to zatrzymali by wszystkie odsetki plus 1% ze spadku a na urodziny  spakowaliby cię, dali to co zostało, może na na miesiąc opłacili ci jakąś kawalerkę, ale tak poza tym to również zamiast się kształcić walczyłbyś o przetrwanie. Przykro mi z powodu straty bliskich, 1 czerwca jest pogrzeb.
– W święto Fortuny-mrukną pod nosem Percy i wstał, podniósł się też policjant. Otworzył drzwi i doprowadził zielonookiego do recepcji. Chłopak spojrzał na zegarek i wybiegł z przerażeniem z budynku komisariatu zmierzając w stronę pobliskiego szpitala.
Percy wpadł jak burza do gabinetu lekarskiego przylegającego do  sali w jakiej przebywa w czasie pobytu w szpitalu. Znad biurka uśmiechał się  młody lekarz, mógł mieć z dwadzieścia jeden lat.
-Dzieńdobryprzepraszamzaspóźnienie-powiedział jednym wydechu. Młody lekarz zaczął się śmiać
-Percy to nie lekcja matmy!-powiedział i podszedł do kolegi
Will?-spytał zdziwiony i przybił żółwika.
– Kończę starz i dali mi ciebie -wyjaśni blondyn uspokajając się.
-To dlatego te żebra tak szybko się zrosły, dałeś mi nektar-domyślił się syn Posejdona.
-Ciężko był przemycić ale się udało, niestety na znużenie cię w oceanie nie pozwolili.-powiedział syn Apollina.- a teraz muszę cię zbadać.
-Żartujesz?!-spytał, lecz posłusznie podwiną t-shert odsłaniają niepotrzebnie owinięte bandażem, zrośnięte już żebra.
— medycyna nie trwa przypadkiem pięć-sześć lat? A ty studiujesz ile… trzy lata?-dodał po chwili zdziwiony. Will uśmiechnął się się i począł odwijać bandaże…
Skóra pod nim była lekko zaróżowiona i całkiem mocno odznaczała się od opalonej reszty ciała. Blondyn dotkną w tym miejscu i zamkną oczy. Nic się nie działo… gdy nagle donośne CHRUP!
-Au!-krzyknął chłopak będący pacjentem i skrzywił się. Po chwili ból ustał, a bandaże całkowicie opadły.
-Sorry, ale jakiś odłamek kości prawie przebił ci płuco. Przez kilka tygodni nie trenuj zbyt ostro, unikaj bójek, nie wysilaj się fizycznie za bardzo itde, itpe. Odpowiadając na twoje pytanie: już wcześniej chodziłem do specjalnego liceum i na kursy a jeszcze mi tata pomógł więc przeskoczyłem dwa lata. Jeju… kiedy ty się tak opaliłeś?-rzekł Will.
-Nigdy się nie zastanawiałem; poprostu po skończonej maturze poszedłem nad obozowe jezioro trochę popływać, było ciepło, słonko grzało i się opaliłem, zawsze tak mam.-wyjaśnił Percy wzruszając ramionami. Blondyn napisał coś na komputerze, później w zeszycie leżącym na biurku i powiedział:
-Jesteś wolny.
-Dzięki. Coś jeszcze?-spytał syn Posejdona
-Tia… Za miesiąc masz tutaj wizytę, a i pierwszego sierpnia jest bal na Olimpie.- dodał na koniec Will. Percy wstał, pożegnał się z przyjacielem i poszedł do sali w której przebywał przez miesiąc i cztery dni. Wyciągnął z pod łóżka swoją wysłużoną torbę podróżną i ruszył by stoczyć kolejną walkę-walkę ze świadomością, że Mojry go naprawdę nie lubią. Na dworze czekało na niego dwóch ludzi: drobna brunetka i postawny, brodaty mężczyzna, mieli na oka po czterdzieści-czterdzieści pięć lat. Kobieta ubrana była w kwiecistą spódnicę i białą bluzkę, mężczyzna zaś w letnią marynarkę, jasnoniebieską koszulę i beżowe spodnie. Gdy zobaczyli Percy’go kobieta uśmiechnęła się a mężczyzna przywołał go do siebie ruchem ręki.
-Każdy koniec jest nowym początkiem-mrukną do siebie a jakiś cichy głosik w jego głowie odpowiedział sarkastycznie :,,No raczej początek stary być nie może”.  Na tą myśl syn Posejdona uśmiechnął się i ruszył w stronę małżeństwa.