Pamiętnik Heroski Epilog

Kiedy byłam jeszcze w podstawówce, jako wielka fanka Harry’ego Pottera, zaczęłam pisać fan fick. Wtedy jeszcze nie znałam tego określenia, ale to właśnie tworzyłam. W notesach z płatków i w pamiętniku z Witch przelewałam swoje wizje. Nie będę się w to zagłębiać, powiem Wam tylko, że związek Harry’ego i Hermiony kwitł.
Chciałam jednak pójść o krok dalej i stworzyłam ich… Lana, Cody i Danny. Nowi uczniowie Hogwartu, oczywiście dumnie reprezentujący Gryffindor. (Kto jeszcze uważa, że Cody bardziej pasuje do domu węży?) Lana była rozpieszczoną i słodką idiotką, z małym pieskiem i w szpilkach. Śliczna, o dużych, brązowych oczach i ciemnych lokach. Na zajęcia chodziły jej klony, bo ona wolała paryskie pokazy mody. Szybko traciła zainteresowanie, mało co potrafiło przykuć jej uwagę. Udało się to jednej osobie. Znany motyw: Danny kocha Lanę, Lana kocha Cody’ego, a Cody… A Cody potrzebuje dobrego psychologa.
Główni bohaterowie wylatują na wyspę, na której się gubią. Chłopcy zdobywają drewno i pożywienie, a dziewczyny pilnują obozowiska. Ach, nikt nie może czarować! Pamiętam, że tak było. Cody łapie jakiegoś wirusa, Lana się martwi. Przy nim komórki w jej mózgu pracują, a nagle od paznokci ważniejsze staje się to, czy chłopak jest zdrowy.
Po kilku dniach okazuje się, że wszystko to było testem sprawdzającym dla młodych czarodziejów. Oczywiście sam dyrektor to zaplanował, ale z braku rozrywki, postanowił, że pomęczy grupkę jeszcze trochę. Podzielił dzieciaki na drużyny, wrzucił do lasu i kazał tam siedzieć i przetrwać. Czarodzieje walczyli, a Lana została mocno poturbowana przez trójkę napastników. Podczas tego zdarzenia, nasza miss stwierdza, że bardziej od miss to ona woli być super hero, bo taka super hero to ma jednak większy szacunek. Oczywiście, w porę sytuację ogarnia dotąd nieprzytomny Cody, a na miejsce akcji zlatują się inni. Potem jednak nasza wesoła trójeczka zostaje sama, a Lana… Dostaje do głowy, chodzi po drzewach, chce z nich skakać, dzieli się z chłopcami swoimi uczuciami i jakże głębokimi przemyśleniami, a także porównuje swojego Romeo na białej miotle do Brada Pitta, następnie jednak stwierdza, że ten jej to w sumie jest fajniejszy.
Nigdy nie napisałam już nic więcej. I proszę, nie oceniajcie, byłam w podstawówce! Za to już będąc w gimnazjum, oczarowana mitologią, czytałam opowiadania na blogu i jako totalny świeżaczek wzięłam udział w konkursie. Jestem herosem i się o tym dowiaduję. Duże pole do popisu. Zastanawiałam się długo i postanowiłam wziąć Lanę. Na potrzeby fabuły zmieniłam nieco jej wygląd i (na całe szczęście) charakter. Wrzuciłam ją w rodzinę, uczyniłam z niej siostrę, córkę i uczennicę. Na jej drodze postawiłam opalonego przystojniaka, bo co to za opowiadanie bez jakiegoś ciacha, no nie? Pisało mi się to tak dobrze i pomyślałam, że jak nie wygram, to wrzucę to i tak na stronę i będę kontynuować.
Zajęłam pierwsze miejsce, a do mojej głowy zakradli się obrażeni za pominięcie chłopcy. Z nimi nie miałam za dużo do roboty. Wygląd i charakter taki sam jaki malował się na kartkach pamiętnika Witch. Obsypałam ich tylko większym bólem i samotnością, dodałam naleśniki, trudną przeszłość i tajemnicę z dzieciństwa. A potem wszystko potoczyło się samo. Pisząc trzeci rozdział, miałam plan na trzy serie. Pisząc czwarty, wiedziałam, że Lana umrze na koniec drugiej. Pisząc piąty, wyobrażałam sobie szczęśliwe zakończenie. Sięgnęłam po stare zeszyty i w ten sposób, choć zmodyfikowany, powstał rozdział ósmy. Porzucałam PH i wracałam do niego jak zaklęty bumerang. To było coś więcej niż opowiadanie, w tym jest moja dusza.
Przez lata skrupulatnie realizowałam swoją wizję.
Chyba byłam w liceum, gdy po usłyszeniu tej piosenki wpadłam na pomysł tego, co zaraz przeczytacie. Ten epilog powstał w moim umyśle tylko i wyłącznie dzięki tej piosence i tylko dzięki niej jest w takiej formie, a ja przez lata pisałam to w głowie od nowa i od nowa, by w końcu pojawiło się na ekranie. Gimnazjum, liceum, teraz jestem na studiach. Pamiętnik był ze mną przez cały ten czas. Czuję, że moje dzieci wylatują z gniazda, a ja nic nie mogę zrobić. Proszę, opiekujcie się nimi.

Pamiętacie jak Zeus zaproponował Lanie, że podaruje jej nowe życie? Inne życie. A co najważniejsze, chłopcy także otrzymają taką szansę. Bóg w swej dobroci chciał nawet uratować mamę Danny’ego, która zmarła po porodzie. Jedynym mankamentem sielskiego życia bez mitologii miał być fakt, że herosi nigdy się nie spotkają. Lana odrzuciła ofertę ojca, wybierając swoje przetestowane życie.
Zastanawialiście się jednak, co by było, gdyby wybrała inaczej?
Przed wami alternatywne zakończenie historii, która pokazuje, że przeznaczenia jednak nie da się do końca ominąć.
Moje wizje wypełnione są nie tylko słowami, ale także muzyką, więc już po raz ostatni – https://www.youtube.com/watch?v=heI0mjUyy3w Uwierzycie, że to dzięki tej piosence dotarłam do tego miejsca?
Kochani, jeszcze raz Wam dziękuję, że przebyliście tę drogę ze mną. Mam nadzieję, że nigdy nie zapomnicie moich dzieci.
♥Annabelle♥

 

Epilog:

Hello Goodbye & Hello

Stał przed dużym, dostawczym samochodem i wypakowywał z niego różne pudła, które kładł na chodniku, lub podjeździe. Spoglądał na ceglany budynek, który od teraz miał nazywać domem. Przestał rozmyślać i ponownie zabrał się do pracy. Było przecież tak dużo mebli do przeniesienia.

Słońce grzało go w kark. Odwrócił się i oparł o pojazd, by trochę odsapnąć. Wtedy zauważył, jak z pokrytego białymi panelami, sąsiedniego domu, wychodzi szczupła, niewysoka dziewczyna. Na oko musiała być w jego wieku. Nastolatka miała naprawdę ładne, zadbane, długie, czarne loki i jasną karnację. Ubrana była w białą bluzkę na grubych ramiączkach i jeansowe, jasne spodenki z wysokim stanem. Dziewczyna miała w uszach słuchawki, w których kabel była chyba nieco zaplątana. W skupieniu wpatrywała się w duży ekran telefonu i od czasu do czasu w niego stukała. Nie patrzyła nawet przed siebie. Drogę od drzwi do furtki przeszła bez podnoszenia głowy. Ustała przy skrzynce, wyciągnęła jej zawartość i zaczęła ją pobieżnie przeglądać. Następnie skierowała się z powrotem do domu.

Czarnowłosy przez cały ten czas uważnie ją obserwował. Od razu więc zauważył, że dziewczyna upuściła przy furtce jedną kopertę. Szybko podbiegł do ogrodzenia i podniósł zgubę.

– Przepraszam! Hej! – krzyknął głośno, by brunetka go usłyszała

Nastolatka zatrzymała się przy schodkach i powoli odwróciła. Spojrzała na chłopaka niepewnie i wyjęła z ucha białą słuchawkę.

– Upuściłaś to. – powiedział, unosząc kopertę

Dziewczyna zamrugała i spojrzała na pakunki, które niosła.

– Omo! – wyrwało jej się i podeszła szybko do młodzieńca

Ustała przed nim nieco speszona. Podniosła głowę, a ich spojrzenia się spotkały. On pomyślał, że tak pięknych niebieskich oczu jeszcze nie widział, a ona poczuła, że zatraciła się w nieprzeniknionej czerni jego tęczówek. Patrzyli na siebie przez chwilę w milczeniu, a serca biły im szybciej. Dziewczyna zarumieniła się lekko, wyciągnęła rękę po kopertę i wzięła ją szybko.

– Dziękuję. – powiedziała

– Nie ma sprawy. To może być coś ważnego, pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli Ci to od razu oddam.

– Moja wina, czasem bywam zamyślona. – przyznała

– Nikt nie jest idealny. – rzekł, a ona się zaśmiała

Spojrzeli na siebie jeszcze raz.

– Jestem Cody. – oznajmił szybko brunet i wyciągnął dłoń przed siebie

– Jestem Lana. – rzekła z uśmiechem i uścisnęła mu rękę

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Poznałam Cię, a teraz muszę się pożegnać

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Witam się ze światem, w którym nie istniejesz

Mógł przysiąc, że poczuł, jak przez jego ciało przechodzi prąd. Z tej odległości miał okazję się jej lepiej przyjrzeć. Była naprawdę ładna. Delikatna i naturalna. Dokładnie w jego typie.

– Miło mi Cię poznać.

– Nawzajem. Od dziś będziemy się częściej widywali.

Lana przechyliła się i zlustrowała dostawczy samochód.

– Ach, więc to Ty będziesz moim nowym sąsiadem.

– Na to wygląda.

– Jak idzie wypakowywanie?

Chłopak westchnął i podrapał się po głowie.

– Chyba brak mi zapału. – przyznał

– Jeśli chcesz, mogę Ci pomóc. Zaniosę tylko to do domu.

Zanim zdążył zaprotestować, dziewczyna pobiegła do środka. Po chwili jednak wróciła i uśmiechnęła się przyjaźnie. Oboje podeszli do samochodu i zaczęli wyciągać z niego kartony.

– Cieszę się, że dom wreszcie nie będzie pusty. Gdzie mieszkałeś wcześniej?

– Hhmm… Do szóstego roku życia, podróżowałem z mamą po kraju, a potem wynajęliśmy mieszkanie na Manhattanie.

Lana spojrzała z uwagą na chłopaka.

– Dlaczego nie chcieliście wrócić tu wcześniej? Dom jest taki duży i piękny. To smutne, że tyle czasu stał pusty.

– Wiem, ale mama nie była gotowa. Mieszkała tu z rodzicami i po ich śmierci dom wciąż jej o nich przypominał. Podróżowaliśmy, bo próbowała znaleźć miejsce, w którym dobrze by się czuła. Potem zatrzymaliśmy się na Manhattanie, bo chciała zapewnić mi choć trochę stabilizacji. No wiesz, szkoła i rówieśnicy. Wszystko na miejscu. A teraz wreszcie dojrzała do tego, by tu wrócić. – wyznał spokojnie Cody, wciąż wyładowując rzeczy z samochodu

– Rozumiem. Mama wiele mi o niej opowiadała. Bardzo się cieszy, że wreszcie będzie mieć ją przy sobie.

Brunet uśmiechnął się, a Lana zaczęła spacerować pomiędzy meblami.

– O! Masz gitarę! – zawołała ucieszona

Cody odłożył lampkę i podbiegł do dziewczyny, która delikatnie wzięła do rąk instrument.

– Grasz? – spytał rozpromieniony

– Tak, ale tylko na akustyku, podobnym do tego. – powiedziała i przejechała palcami po strunach

– Mam jeszcze elektryka. Jak chcesz, mogę Cię pouczyć gry na nim.

Lana przygryzła dolną wargę i pokiwała głową.

– Chętnie. – odparła wesoło – Twoja mama jest w domu? – spytała i odłożyła gitarę na fotel

– Nie, właśnie nie mam pojęcia gdzie się podziała. Uciekła?

– Może z moją mamą? Miała wyjść na zakupy, a bardzo długo jej nie ma. Za to brat jest chyba w parku, na spacerze z psem, ale też nie jestem pewna…

– O, masz psa? Fajnie.

– Spytałeś o psa, a nie o brata. Prawidłowo. – rzekła, a on się zaśmiał – Owczarek niemiecki.

– Brat?

– Pies. – odparła i oboje zaczęli się śmiać – Brat ma na imię Jake i jest bardzo denerwujący. A pies słynie z tego, że jest głośny. Więc do siebie pasują.

– Coś wiem na ten temat. – rzekł ze zrozumieniem

Wtedy nie wiedziałam, co znaczy kogoś pożegnać

Moje złamane serce wciąż Ciebie szukało

Gdybym mogła Cię sięgnąć, tak wiele chcę Ci jeszcze powiedzieć

Przysięgam całym swoim sercem, że chcę zobaczyć Twój wieczny uśmiech z oddali

Nagle z końca ulicy dało się słyszeć głośne wołanie i rytmiczny stukot. Lana i Cody równocześnie spojrzeli w tamtym kierunku i ujrzeli wysokiego, szczupłego, dobrze zbudowanego, opalonego chłopaka. Jego blond włosy powiewały na wietrze i wpadały mu na twarz. Nastolatek ubrany był w zwyczajny, luźny, pomarańczowy podkoszulek i jeansowe spodenki do kolan.

– BRO! – zawołał głośno

Lana nawet z tej odległości mogła dostrzec jego śnieżnobiały, promienny, wesoły i szczery uśmiech.

– Bro! – odkrzyknął przyjaźnie Cody

Jasnowłosy chłopak stanął na kolorowej deskorolce i zaczął jechać w ich stronę.

– Twój brat? – spytała niepewnie Lana i wskazała palcem na zmierzającego ku nim nastolatka

Cody parsknął śmiechem i podparł się o klapę samochodu.

– To mój najlepszy przyjaciel. Znam go chyba od zawsze i jest dla mnie jak brat, więc w sumie można tak powiedzieć. – oznajmił, patrząc to na Lanę, to na blondyna

Dziewczyna uśmiechnęła się i wyprostowała. Chłopak płynnie zatrzymał się przed nią oraz brunetem i dopiero wtedy Lana zauważyła jego duże, przepełnione szczęściem, piękne, niebieskie oczy. Były jak letnie niebo. Takie czyste i szczere. Sam chłopak był atrakcyjny i przystojny, choć nie do końca w jej typie. Miał w sobie jednak coś, co sprawiało, że choć nie znała jego imienia, to już go lubiła.

Chłopcy rzucili się na siebie i zaczęli się witać na kilka sposobów. Wyglądało to bardzo zabawnie i Lanie trudno było zachować powagę. Kiedy skończyli, blondyn wlepił spojrzenie w czarnowłosą i zrobił wielkie oczy. Dziewczyna zagarnęła loczek za ucho i uśmiechnęła się nieśmiało.

– A kto to? – spytał ciekawy nastolatek i spojrzał wyczekująco na Cody’ego

Brunet ustał pomiędzy sąsiadką, a przyjacielem.

– To jest Lana. Mieszka obok. A to jest Danny, mój…

– CZEŚĆ! JESTEM DANNY HARRISON! – wrzasnął wesoło blondyn i wyszczerzył się

Cody westchnął ciężko, a Lana uśmiechnęła się i wyciągnęła przed siebie dłoń.

– Miło mi Cię poznać. – powiedziała

Danny bez najmniejszego oporu podszedł do dziewczyny i mocno przytulił. Brunetka była nieco zszokowana, ale odwzajemniła gest. Blondyn podniósł Lanę i nią zakręcił.

– No, no. Tylko Cię na chwilę samego zostawić i już wyrywasz sąsiadki. – powiedział do Cody’ego, gdy już odstawił dziewczynę, a ten szturchnął go w ramię

– Yah! Frędzlu! – krzyknął brunet i otwartą dłonią uderzył przyjaciela w plecy – Spóźniłeś się. Miałeś tu być godzinę temu. – dodał z wyrzutem

Danny wyszczerzył się i podrapał po głowie.

– Przepraszam, przepraszam. Ale namówiłem mamę na naleśniki. A wiesz, że ona robi najlepsze naleśniki na świecie! No, a potem poszedłem do Danielle. – wyznał ucieszony

– No tak, wszystko jasne. – mruknął Cody – Mogłem się tego spodziewać.

– Uuu, a kim jest Danielle? – spytała ciekawa Lana i ustała na palcach

Danny rozpromienił się jeszcze bardziej, a jego oczy zalśniły jak dwa diamenty.

– Danielle to najśliczniejsza, najmądrzejsza, najsłodsza i najcudowniejsza dziewczyna na świecie! – zawołał podekscytowany

Cody wywrócił oczami.

– O nie, znów się zaczyna… – mruknął, a Lana się uśmiechnęła

– Jest wspaniała! Musicie się poznać! Na pewno się zaprzyjaźnicie! – wykrzyknął z entuzjazmem Danny

– Bardzo chętnie. – zgodziła się dziewczyna

– Jak już u niej byłeś, to mogłeś ją przyprowadzić. – zauważył Cody

– Chciałem, ale musiała jechać z tatą na wycieczkę. Wróci dopiero jutro. – powiedział i westchnął – Wiesz, że jest jego ukochaną córeczką i uwielbiają razem podróżować.

– To jeden dzień, wytrzymasz. – rzekł Cody i wcisnął przyjacielowi karton w ręce

– Danny, jesteś romantykiem? – spytała Lana, a chłopcy parsknęli śmiechem

– Wiesz Lanuś, w naszym związku, Cody jest ten romantyczny, a ja jestem zabawny i słodki.

– Chciałbyś.

– No dobra, obaj jesteśmy słodcy i zabawni. I przystojni.

– I skromni. – wtrąciła Lana

– To przede wszystkim! – przyznał Danny, kładąc karton obok niewielkiego stoliczka

Blondyn skierował się w stronę domu.

– Gdzie idziesz? Lodówka jest jeszcze pusta. – oznajmił Cody, a Danny zatrzymał się gwałtownie

– Wcale nie szedłem do lodówki. Chciałem zobaczyć Twój pokój. – bronił się chłopak

– Ile lat my się znamy, co? – spytał retorycznie brunet

Danny wyszczerzył się i usiadł na fotelu, biorąc w ręce gitarę.

– To co ta cioteczka? Gdzie ona jest i czemu nie przygotowała jedzenia dla swojego ulubionego siostrzeńca?

Cody westchnął i podparł się rękoma o drewnianą komodę.

– Też chciałbym to wiedzieć. – przyznał

Nagle zaczął dzwonić telefon. Cody spokojnie wyjął komórkę z kieszeni ciemnych jeansów i spojrzał na wyświetlacz. Po chwili odebrał i przyłożył słuchawkę do ucha.

– Connie Carter! Gdzie Ty jesteś? – spytał poważnie, a Danny się uśmiechnął i wyciągnął w fotelu – „Co się stało mój cenny synu?” Zostawiłaś mnie samego! – dodał z wyrzutem

Lana podeszła do Danny’ego i wcisnęła się obok niego.

– Rozumiem, rozumiem. Pamiętaj, żeby kupić dużo jedzenia. Pasożyt przylazł, znów trzeba go dokarmić. – rzucił brunet i spojrzał znacząco na przyjaciela

Danny za to poruszył brwiami i puścił chłopakowi oczko.

– I nie przemęczaj się. Zadzwoń do mnie, wezmę od Ciebie rzeczy, żebyś niczego nie musiała dźwigać. Tylko pamiętaj. I uważaj na siebie, mamo.

Cody rozłączył się i schował telefon do kieszeni.

– Ach… Już się stęskniłem za cioteczką. Nie mogę się doczekać, kiedy przyjedzie. Będę was często odwiedzał, nie martw się.

– Ech… A miałem nadzieję, że jak się wyprowadzę choć trochę dalej, to dasz mi spokój. – westchnął Cody

– Nic z tego. Będę wpadał jeszcze częściej, żebyś nie musiał tęsknić.

Lana patrzyła na chłopców rozbawiona. Ich przekomarzanie się było nawet rozczulające. Widać było, że dobrze się znają i są prawdziwymi przyjaciółmi.

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Spotkałam Cię i teraz mogę się z Tobą pożegnać

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Witam się ze światem, w którym nie istniejesz

– Nigdy się Ciebie nie pozbędę, prawda? – spytał Cody

– Nigdy. Niczym drzewo, zawsze będę stał u Twego boku.

– To się wpakowałem. – westchnął brunet

– Jak tylko się tu urządzisz, zaczynamy próby. – oznajmił Danny – Możemy grać w Twoim garażu. Lanuś, będzie głośno, przygotuj się na to.

– Chyba jestem w stanie to zaakceptować. Jeśli tylko będę mogła wam czasem towarzyszyć.

Dziewczyna zagarnęła włosy za ucho. Cody stał wpatrzony w niebieskooką, co oczywiście nie umykało uwadze blondyna.

– Myślę, że nie będzie problemu.

Cała trójka zajęła się wypakowywaniem mebli i przenoszeniem ich. W pewnym momencie Danny ustał na podjeździe i spojrzał w niebo z uśmiechem.

– Co robisz? – spytała Lana, niosąc karton i szturchając chłopaka

– Niebo jest piękne, prawda?

– Tak, cudowne. Bardzo lubię na nie patrzeć.

Danny objął ramieniem brunetkę.

– Cieszę się, że tu jesteś. Będę spokojniejszy, wiedząc, że Cody nie będzie sam. Opiekuj się nim, ok?

Dziewczyna zarumieniła się lekko i pokiwała głową. Ciało chłopaka było bardzo ciepłe. Czuła się jakby stała obok grzejnika.

Zawiał lekki wiaterek, który zmierzwił blondynowi włosy.

– Ej! Co tak stoicie? – zawołał Cody, wychodząc z domu

– No już, już. Nie bądź zazdrosny. – powiedział nastolatek, a Lana się zaśmiała

– Danny, bierz się do roboty!

– Nie mów mi jak mam żyć!

– Będę!

Cody podszedł do nich, zmierzył przyjaciela groźnym spojrzeniem i wziął od Lany karton.

– To nie jest ciężkie. – rzekła szybko

– To nic, ja to poniosę. Ty możesz sobie usiąść. – powiedział z troską

– Och, jesteś taki kochany!

– Zamknij się Danny.

– Bo powiem Twojej mamie!

– A ja Twojej!

– Skarżypyta!

– Ty pierwszy zacząłeś! I oddaj moje słuchawki!

– Zepsułem je!

– O nie! Zaraz dostaniesz!

– Uderzysz mnie?!

– Chłopcy, chłopcy!

Lana stanęła między nastolatkami.

– Ile wy macie lat? Bo zachowujecie się jakbyście mieli sześć.

– Nie, jak mieliśmy sześć to było trochę inaczej.

– Chociaż Danny od tamtego czasu nie zmądrzał.

Lana w końcu zagoniła chłopaków do przenoszenia rzeczy, a sama nadzorowała prace. Nawet się jej to podobało. Atmosfera znów była wesoła, bo Danny i Cody ciągle żartowali.

Odkąd się w Tobie zakochałam, zaczęłam tę podróż

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Spotkałam Cię i nigdy nie zapomnę

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Będę podążać tą ścieżką

Życzenie, którego nie chcę utracić

Myślałam, że to najodleglejsza z gwiazd

Zupełnie jak bezkresne niebo jutra

Chcę wyciągnąć rękę, która nie miałaby końca

– Mam świetny plan!

– Już się boję.

Nastolatkowie usiedli na schodkach. Cody poprawił włosy, a Lana podparła brodę na kolanach.

– Moglibyśmy spędzić całe lato razem. Może biwak? Uwielbiam biwaki! Pamiętasz jak byliśmy mali i spaliśmy w namiocie?

– Pamiętam, pamiętam.

– A jak zacznie się szkoła, będziemy się razem uczyć.

– Ty się zaczniesz uczyć?!

Cody spojrzał z niedowierzaniem na przyjaciela.

– Bardzo zabawne. Danielle twierdzi, że mam potencjał. Mama też. Tylko Ty we mnie nie wierzysz.

– Och, przepraszam Danny. Poprawię się.

– Mam nadzieję. Poza tym, muszę się dobrze uczyć, skoro chcę się dostać na medycynę. – rzekł poważnie blondyn

– Medycyna? Wow. – powiedziała zdumiona Lana

– Wszyscy tak reagują. – powiedział do niej Cody, a ona uśmiechnęła się lekko

– Tak, medycyna. Chcę być lekarzem. Albo gwiazdą rocka. Jeszcze nie zdecydowałem. – oznajmił Danny i wzruszył ramionami

– Poważne plany.

– Może tego nie widać, ale on jest naprawdę, naprawdę zdolny. Od lat chodzi na wszelkie możliwe artystyczne zajęcia.

– Moja mama jest malarką. – przyznał Danny z dumą i wypiął pierś

– Uuu, brzmi interesująco.

– Całkiem nieźle sobie radzi, wiesz?

– To taka artystyczna rodzinka. Zawsze mają w domu wesoło.

– Więc dlaczego medycyna?

Danny włożył ręce w kieszenie i wzruszył ramionami.

– Ciekawi mnie to. Chciałbym pomagać ludziom. Tak jakoś czuję, że byłbym w tym dobry.

– A Ty Cody? Myślałeś już o studiach?

Danny parsknął śmiechem i zmrużył powieki.

– Spójrz na jego twarz! Od razu wiadomo, że powinien pójść na prawo!

Cody przewrócił oczami.

– Z takimi ocenami, najlepsze uczelnie będą się o niego bić.

– Nie przesadzaj. – mruknął brunet

– Więc prawo i medycyna, huh? No ładnie.

– A Ty masz już jakiś plan?

Lana zamyśliła się na chwilę. Dziewczyna spoglądała w niebo i bawiła się jednym lokiem.

– Rozważam psychologię. Bardzo chciałabym też pisać, całkiem dobrze mi to wychodzi. Może wydam kiedyś książkę.

– O! Chcę dedykację!

Niebieskooka zaśmiała się rozbawiona.

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Spotkałam Cię i teraz mogę się z Tobą pożegnać

Witaj, żegnaj i witaj ponownie

Witam się ze światem, w którym nie istniejesz

– To może jak Danielle już wróci, wybierzemy się gdzieś razem we czwórkę?

Lana i Cody pokiwali głowami.

– Dlaczego nie?

– Może na chińszczyznę. Lana, lubisz chińszczyznę?

Oczy brunetki zaświeciły się momentalnie.

– Uwielbiam chińszczyznę! – wykrzyknęła, a Danny porwał ją w ramiona i mocno zakręcił

Nastolatka pisnęła lekko przestraszona, po czym zaczęła się śmiać.

– Cody, to ideał! – powiedział blondyn, odstawiając Lanę

– Frędzlu, ostrożnie, bo jeszcze jej coś zrobisz. – rzekł Cody i ustał obok dziewczyny – Wszystko w porządku? Cała jesteś? – spytał i położył dłoń na jej ramieniu

– Tak. – przytaknęła z uśmiechem

Para spojrzała sobie w oczy. Stali tak przez chwilę, a między nimi poczuć można było przyciąganie. Danny przygryzł rozbawiony dolną wargę i podrapał się po głowie.

Lana nagle zamrugała gwałtownie i poróżowiała na twarzy.

– Ktoś jest głodny? – spytała szybko

– Ja! – wykrzyknął Danny

– To świetnie, bo upiekłam ciasteczka na powitanie nowych sąsiadów. Schowałam je przed bratem, żeby ich nie zjadł. Mogę je przynieść.

Zawstydzona dziewczyna szybko pobiegła do swojego domu, nim Danny zdążył zareagować. Cody patrzył w jej kierunku rozmarzony. Blondyn szturchnął go w ramię.

– Bo się zaraz oślinisz. – powiedział wciąż rozbawiony

– Nie jestem Tobą. – mruknął brunet, ale dla pewności dotknął warg

Po chwili dziewczyna wróciła z dużym talerzem ciastek.

– Chodźmy do domu, usiądziemy sobie w cieniu. – zaproponował Cody, a oni się zgodzili

Danny wcisnął się pomiędzy czarnookim i brunetką i zarzucił im ręce na ramionach.

– Cody, Lanuś… Myślę, że to początek pięknej przyjaźni… – wyznał, gdy kroczyli razem w stronę drzwi

Cała trójka uśmiechnęła się lekko, z nadzieją w sercach.

 

THE END